ลิขิตรักเมียคืนเดียว

เมื่อเพื่อนรักที่สนิทสนมกันมานานมากกว่าสิบห้าปี เชิญชวนให้มาเที่ยวยังประเทศไทย ดินแดนที่ใครหลายคนบอกว่าเป็นประเทศที่สวยงามและผู้คนก็น่ารัก หนุ่มนักธุรกิจไฟแรงจากเมืองมอลต้าจึงตัดสินใจเดินทางมายังภาคเหนือของประเทศไทย จังหวัดน่าน อำเภอปัว นั่นคือสถานที่ที่เขาต้องเดินทางมาเยือนในวันนี้ "เฮ้! อเล็กซ์ทางนี้เว้ยเพื่อน" เสียงเรียกจากชายหนุ่มคนคุ้นตากำลังโบกไม้โบกมือทักทายเมื่อเห็นเพื่อนเดินออกมาจากสนามบินประจำจังหวัด "ไฮศรัณย์ ฉันดีใจนะที่ได้เจอนายอีก" สองเพื่อนรักโผเข้ากอดกันทันทีที่เห็นหน้า นานหลายปีแล้วไม่ได้พบเจอ ความคิดถึงก็มีมากเป็นธรรมดา "ยินดีต้อนรับสู่เมืองน่านบ้านฉันนะเพื่อน" "ขอบใจนะที่มารับฉันวันนี้" 'อเล็กซานเดอร์ เวลล่า' ชายหนุ่มไฟแรงที่ประสบความสำเร็จในชีวิตตั้งแต่อายุเพียงยี่สิบแปดปี และภายในห้าปีต่อมาเขาก็ได้ขึ้นมาอยู่ท็อปห้ามหาเศรษฐีของยุโรป เป็นที่หมายปองของสาวเล็กสาวใหญ่ทั่วทั้งเกาะมอลต้าและเขาเพิ่งจะสละโสดไปเมื่อสามปีก่อน "ยินดีมากว่ะเพื่อน ไม่ได้เจอนานหลายปีแล้วนะ นายยังหล่อเหลาเหมือนเดิมเลย ว่าแต่ทำไมมาคนเดียว เมียนายไปไหนทำไมไม่พามาด้วย?" ศรัณย์ได้เอ่ยถามก่อนที่จะยกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปไว้ยังหลังรถให้ทันที "เลิกกันแล้ว" เสียงทุ้มตอบกลับพร้อมกับขาสูงยาวก้าวขึ้นไปนั่งข้างเบาะคนขับเพื่อไม่ให้เสียเวลา "เฮ้ย! ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วเลิกทำไมวะ แองจี้ออกจะสวยน่ารักขนาดนั้น" แองเจลีน่า เธอเป็นสาวฝรั่งที่เรียนคลาสเดียวกันกับพวกเขา ศรัณย์จึงค่อนข้างจะสนิทสนมด้วย เขาถึงไม่เข้าใจว่าทำไมคนทั้งคู่ได้เลิกรากัน ทั้ง ๆ ที่ก็คบหาดูใจกันมานานหลายปีแล้ว "ไม่รู้จะบอกยังไงดี ชีวิตแต่งงานกับตอนเป็นแฟนมันไม่เหมือนกันนี่หว่า เข้ากันไม่ได้" "เข้ากันไม่ได้!!! ไม่ใช่ว่านายเบื่อเธอแล้วเลยต้องการมีคนใหม่หรอกเหรอวะ?" ศรัณย์หันไปถามพร้อมกับสายตาที่จ้องจับผิดเพื่อนรักอยู่อย่างนั้น "ไม่ใช่ซะหน่อย เธอเบื่อฉันมากกว่า เธอหาว่าฉันบ้างานไม่สนใจน่ะ ผู้หญิงก็งี่เง่าไม่เข้าเรื่องแบบนี้แหละเนอะ" "เฮ้อ...ก็นายมันบ้างานจริงนี่หว่า นายก็ชอบทำตัวเหมือนคนไม่มีครอบครัว ผู้หญิงอ่ะนะเขาแค่ต้องการเวลาจากสามีบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้เหงาเปลี่ยวเดียวดาย" ศรัณย์ตอบ ก่อนจะหันหน้ามาตั้งหน้าตั้งตาขับรถ เพื่อกลับไปยังบ้านพักของตนอีกครั้ง "นี่เลิกกันนานแล้วเหรอ?" "ก็สองปีแล้วนะ แต่ไม่ได้บอกใครว่าเลิกกันแล้ว" "อะไรกันอยู่กันแค่ปีเดียวเอง หม้อข้าวไม่ทันจะดำเลยมั้งนั่น" "ชีวิตโสดก็สบายใจดีนะเว้ยศรัณย์ ฉันอยากทำอะไรก็ได้ทำ ไม่มีใครมาคอยบ่นคอยว่า" ใบหน้าหล่อหันกลับไปจ้องมองธรรมชาติ ตามสองข้างทางผ่านเลนส์แว่นกันแดดหรูยี่ห้อดัง รู้สึกหลงใหลและผ่อนคลายอารมณ์ยิ่งนัก "พอเป็นหม้าย คนอย่างนายก็คงมีสาวเล็กสาวใหญ่หมายปองต่อคิวมากมายละสินะ ฮ่า ๆ ๆ" "ก็ธรรมดาของคนหล่อและรวยมากไหมวะ?" เขาหันไปมองเพื่อนก่อนจะยิ้มน้อยส่งให้อย่างอารมณ์ดีเช่นกัน "เออนายมันรวย รวยแล้วไงวะความสุขในชีวิตก็ไม่มี ปัดโธ่!!!" "นายรู้ได้ไงว่าฉันไม่มีความสุข ผู้หญิงข้างกายฉันไม่เคยขาดนะจะบอกไว้ให้ แม้แต่ดาราดัง ๆ ฉันก็จัดการลอดคราบมาหมดแล้ว" แถมยังคุยโม้โอ้อวดให้เพื่อนฟังอย่างภาคภูมิใจด้วยซ้ำ ศรัณย์ได้แต่เบ้ปากส่งให้ "เหอะ! เอาที่คุณชายอเล็กซ์สบายใจเถอะครับ สุขแบบงูแลบลิ้นนั่นนะ ฉันไม่เรียกว่ามันคือความสุขของชีวิตหรอก" "เออหยุดถามเรื่องฉันสักทีสิ บ้านนายอีกไกลไหมกว่าจะถึง?" "อีกเป็นชั่วโมง ถ้าง่วงก็นอนพักไปก่อนเถอะ" "อืม..งั้นขอพักสักงีบละกัน เมื่อคืนนอนไม่หลับ กว่าจะหลับลงนะเล่นเอาเกือบสว่างเลย" "นอนไม่หลับหรือไม่ได้หลับได้นอน เอาดี ๆ สิอเล็กซ์" ศรัณย์มิวายหันมาพูดกวนบาทาเพื่อนรักอยู่ดี "นายนี่มันสมกับเป็นเพื่อนซี้ฉันจริง ๆ เลยว่ะศรัณย์ ฮ่า ๆ ๆ" "นอน ๆ ฉันไม่กวนแล้ว จะตั้งใจขับรถให้อย่างสมูทเลยทีเดียว" ครึ่งชั่วโมงต่อมา "อเล็กซ์ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านฉันแล้วเพื่อน" ศรัณย์เขย่าแขนปลุกเพื่อนให้ตื่น เมื่อรถมาจอดเทียบที่หน้ารีสอร์ตซึ่งถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขาที่เขียวขจี "โอ้ว้าว! นี่อาณาจักรของนายเหรอวะศรัณย์ สวย น่าอยู่มาก ๆ" ทันทีที่ลืมตาขึ้นเขาถึงกับตะลึง สายตาคู่คมจ้องมองไปรอบ ๆ อย่างชอบอกชอบใจเป็นอย่างมาก "อืม สมบัติตกทอดจากแม่ฉันเองว่ะ ไปเข้าไปข้างในกันเถอะ ฉันให้เด็กจัดห้องไว้รอนายแล้ว" ศรัณย์เดินไปเปิดเอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงจากหลังรถแล้วลากเข้าไปข้างในให้ ก่อนที่แขกผู้มาเยือนจะเดินตามต้อย ๆ จนกระทั่งถึงห้องพักรับรองสุดแสนจะเพอร์เฟกต์ "นี่ห้องนาย พูลวิลล่าเชียวนะ ใหญ่สุด หรูที่สุดในรีสอร์ตนี้แล้ว" เจ้าของรีสอร์ตรีบเดินนำทัวร์ห้องพัก ช่วยเปิดม่านเปิดหน้าต่างออกให้อย่างชำนาญ "สวยมากเลยศรัณย์ ฉันชอบมากเม้าท์เทนวิวซะด้วยสิ สุดยอดไปเลยว่ะเพื่อน" ชายหนุ่มรีบชะโงกหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างห้องอย่างรู้สึกดี "ฉันพักอยู่บ้านพักไม่ไกลจากนายนี่แหละ นายจะเดินไปพร้อมฉันเลยไหม จะได้แนะนำภรรยาคนสวยให้รู้จักด้วย" "ไปสิ อยากเห็นเมียนายจะแย่อยู่แล้ว อยากเจอลูกสาวนายด้วย" อเล็กซ์ซานเดอร์ยิ้มให้ ก่อนจะเดินไปกอดคอเพื่อนรักให้เดินออกไปพร้อมกัน เพียงไม่ถึงห้านาทีสองหนุ่มก็มาถึงยังบ้านพักหลังงามท้ายรีสอร์ต "ลิสาครับ พี่กลับมาแล้ว" ศรัณย์เรียกหาภรรยาเมื่อเห็นบ้านช่องเงียบเชียบผิดปกตินัก "พี่ศรัณย์ ลิสาอยู่นี่ค่ะ" เสียงหวานขานรับออกมาจากในครัวทางด้านหลังของบ้าน สองหนุ่มจ้องมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้ายิ้มอีกครั้งทันที "นั่งรอที่โซฟาก่อนเลยนะอเล็กซ์เดี๋ยวไปหาเครื่องดื่มเย็น ๆ มาให้" ก่อนที่เจ้าของบ้านจะผละไปอีกทาง ชายหนุ่มจึงถือโอกาสเดินดูรอบบริเวณบ้าน ชื่นชมธรรมชาติที่รายล้อมสามร้อยหกสิบองศาอย่างชอบใจนัก สองหนุ่มนั่งพูดคุยกันอย่างออกรสชาติ ก่อนจะมีบุคคลใหม่เดินเข้ามาในบ้านด้วยถึงสองคน “อ้าวเมย์มากันแล้ว อลิซมาหาลุงมาลูก” เด็กน้อยที่กำลังขยันเดินก็รีบขยับจากอกมารดา ทำทีท่าเหมือนจะกระโดดลงซะให้ได้จนเมรินดาต้องยอมวางลงพื้นอย่างไว ชายหนุ่มผู้มาใหม่เขาก็หันไปมองพร้อมกับตะลึงงันกับภาพตรงหน้า เมรินดาก็มองจ้องหน้าเขาเหมือนกัน ก่อนที่เธอจะปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เรียบเป็นปกติ “อเล็กซ์รู้จักกับเมรินดาหน่อยสิ นี่น้องสาวของเมียฉันชื่อเมรินดาและนี่ก็อลิซหลานสาวฉันเอง” “สวัสดีครับ” เขาเอ่ยทักทายออกมาก่อน สายตาจับจ้องอีกคนตาไม่กระพริบ “สวัสดีค่ะ” เธอพนมไหว้กลับทันทีเช่นกัน ทั้งๆที่ในใจก็เต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ “หิวไหมเมย์ พี่ทำขนมที่เมย์ชอบกินให้นะวันนี้ มาสิมานั่งข้างๆพี่” เมื่อเห็นน้องสาวไม่ยอมขยับ อลิสาจึงเอ่ยเรียกเบาๆก่อนที่คนตัวเล็กจะหันกลับไปยิ้มให้กับพี่สาวของตัวเอง “ขอพาอลิซไปนอนกลางวันก่อนนะคะพี่ลิสา เมื่อสักครู่ลูกงอแงสงสัยคงจะหิวและก็ง่วง” เมรินดาเดินเข้าไปอุ้มเอาลูกสาวจากตักศรัณย์ก่อนจะพากันเดินหายขึ้นบ้านไป แขกผู้มาใหม่ได้แต่มองตามหลัง พร้อมกับคำถามมากมายในหัวที่กำลังตีกันพัลวันอยู่ตอนนี้ “เฮ้!นายมองน้องเมียฉันไม่วางตาเลยนะเว้ย มีอะไรหรือเปล่า?” “เปล่า หลานสาวนายก็น่ารักดีนะศรัณย์” เเขาหันกลับมามองหน้าเพื่อพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา “กำลังหัดพูดหัดเดิน ฉันนี่หลงจะแย่” “อลิซน่ารักมากค่ะคุณอเล็กซ์ แต่แกน่าสงสารที่พ่อต้องมาประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิตไปอย่างกระทันหัน” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาอดที่จะรู้สึกหดหู่หัวใจตามไม่ได้ ตัวแค่นี้อาภัพพ่อซะแล้วเวรกรรมอะไรกันนะ “น่าสงสารจังเลยนะครับ” “นี่ฉันกำลังคิดอยู่ว่าถ้านายยังไม่มีใครจริงๆ นายลองเปิดใจคบยัยเมย์ดูไหมถ้าไม่รังเกียจแม่หม้ายลูกติดนะ” ภรรยาถึงกับตีแขนป๊าบเข้าให้ ศรัณย์ถึงกับลูบแขนนั้นเบาๆ “ตีพี่ทำไมที่รัก!” “พูดอะไรออกมาพี่ศรัณย์ก็นะ คุณอเล็กซ์อย่าถือสาเลยนะคะ” อลิสาหันไปยิ้มให้กับเพื่อนของสามีซึ่งเขาก็พยักหน้ารับเบาๆพร้อมกับยิ้มให้ ก่อนที่จะคิดถึงใบหน้าอีกคนที่พึ่งจะพาลูกน้อยขึ้นบ้านไปเมื่อครู่ ไม่น่าเชื่อว่าเมรินดาจะเป็นน้องสาวเมียศรัณย์ มีอะไรกลมกว่านี้อีกไหมโลกใบนี้