ตอนที่ 5 เจ็บที่อาโกหก
1470 คำ
จากที่กำลังจะเดินเข้าบ้านจึงเดินไปหาอีกคน สีหน้าเรียบเฉยแบบนี้คงยังไม่หายโกรธเขาแน่นอน
"มาหาอาเหรอ"
"ค่ะ พริกเอาเงินมาคืน หมายเลขบัญชีอะไรคะ"
เอ่ยแล้วล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากในกระเป๋า เธอพยายามโอนกลับเบอร์พร้อมเพย์ของอาทศแล้วแต่มันโอนไม่ได้ สงสัยเขาไม่ได้ลงทะเบียนเบอร์นี้ไว้
"เอาเถอะอาให้"
รู้จุดประสงค์แล้วว่าพริกหวานมาหาเขาทำไม ก็คงเห็นข้อความเงินเข้า และนี่คงยังไม่หายโกรธถึงจะเอามาคืน
"ไม่เอาค่ะ ขอเลขบัญชี"
"พริก.."
"ขอเลขบัญชีด้วยค่ะ"
พริกหวานยังยืนยันคำเดิม และไม่ยอมมองหน้าคนที่โตกว่าด้วย
"อาขอโทษ"
"ขอโทษทำไมคะ อาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย พริกต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่ไปเรียกร้องอะไรมากมายจากอา"
"ขอโทษที่ไม่พูดในสิ่งที่พริกอยากได้ยิน อา.."
ทศวรรษรู้สึกว่าคุยตรงนี้คงไม่เหมาะมีคนเทียวขับรถผ่านไปมา จึงได้คว้าแขนพริกหวานจะพาเดินเข้าบ้าน
"ไปคุยข้างในกัน"
"ไม่ไปค่ะ พริกไม่ได้อยากมาคุยอะไรทั้งนั้น พริกแค่จะเอาเงินมาคืนอา แค่บอกหมายเลขบัญชีมาก็จบแล้วไหมคะ ทำไมต้องทำอะไรให้มันยุ่งยาก"
ทศวรรษมองหน้าพริกหวานนิ่ง ยิ่งคุยอีกฝ่ายก็ยิ่งมีอารมณ์โทสะ พูดอะไรออกมาพริกหวานก็ไม่สนใจฟังในเมื่ออีกคนร้อน
"อาอยากคุยอะไรกับเมียไม่ได้เหรอ"
พริกหวานหูผึ่ง
อะไรนะ!
อาทศเรียกอีพริกหวานว่าเมียเหรอ
อ๊ายยยย!!!
ไม่ได้เป็นแฟน แต่เป็นเมียโว้ย!
ฮ่าๆ
แต่ไม่! อาทศอาจหลอกให้อีพริกหวานตายใจก็ได้ แค่อยากให้มึงหายโกรธ เหมือนเป็นการตบหัวแล้วลูบหลัง เมื่อเช้ายังบอกมึงเป็นเมียไม่ได้อยู่เลย ตอนนี้จะมากลับคำ
อีพริกหวานมึงอย่าเพิ่งเชื่อลมปากผู้ชาย!
"เมียที่ไม่ได้รักน่ะเหรอคะ หึ ใครๆ ก็พูดได้ค่ะ"
"รัก"
รัก?
อ๊ายยยย อาทศบอกรักมึงอีพริกหวาน!
แต่ไม่! อย่าเพิ่งคล้อยตาม
"รักเหมือนลูกเหมือนหลานน่ะเหรอคะ หึ ใครๆ ก็พูดได้ค่ะ"
"รักมากกว่าหลาน"
"อาทศ.."
มึงไม่ต้องเก็บทรงแล้วอีพริกหวาน!
อ๊ายยย!!!
อาทศรักมึงมากกว่าลูกหลาน!
"เข้าไปคุยกันในบ้านนะ"
"ไปค่ะ"
อิอิ
พริกหวานไม่ขืนตัวแล้ว แต่ยอมเดินตามอาทศเข้าไปในบ้าน มองมือของอาที่ยังจับแขนของเธออยู่มันรู้สึกดีชะมัด มือใหญ่ของเขากำรอบแขนเรียวของเธอ
ฮื่ออออ แค่นี้อีพริกหวานก็ใจละลายแล้ว ที่โกรธเขามาเต็มร้อยตอนนี้ติดลบไปเลยเป็นพัน
โกรธอะไรอีพริกหวานไม่รู้จัก มันรู้แต่ว่าตัวเองรักอาทศมากๆ
พอเดินถึงในบ้านเธอรีบสวมกอดเอวเขาจากทางด้านหน้าทันที
บ้านของอาทศเป็นบ้านทรงไทยยกสูง ด้านบนเป็นห้องนอน ส่วนด้านล่างตรงกลางโล่งๆ เอาไว้ใช้เป็นที่คุยงาน มีครัวและห้องน้ำอยู่ทางด้านหลัง
มีห้องข้างๆ ที่อาทศทำเอาไว้พักผ่อนตอนกลางวัน มีโซฟาตัวยาว ทีวี ติดแอร์เอาไว้ แต่บ้านอาทศไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่เนื่องจากมีต้นไม้ร่มรื่นเป็นส่วนมาก และตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ในห้องชั้นล่างด้วยกันเธอจึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาเห็น
จากที่ยืนเมื่อกี้ทศวรรษนั่งลงที่โซฟาตัวยาว แล้วรั้งพริกหวานให้นั่งลงบนตักในท่าหันข้าง ประคองใบหน้าสวยให้มองสบตากัน หน้าของพริกหวานไม่ได้บูดบึ้งอย่างคราวแรก แต่ยังฉายแววน้อยใจเขาอยู่
"อาเห็นพริกมาตั้งแต่ยังเล็ก อาเอ็นดูพริกเหมือนลูกเหมือนหลานมาตลอด แล้วอยู่มาวันหนึ่งอากลับต้องเอาพริกทำเมียอาปรับตัวไม่ทัน ไม่ใช่ว่าอาไม่รักพริกนะ แต่อามองพริกเป็นอย่างอื่นร้อยเปอร์เซ็นต์ยังไม่ได้ อาอยากให้พริกเข้าใจตรงนี้"
"แล้วเมื่อไหร่อาทศจะมองพริกเหมือนคนรักจริงๆ ล่ะคะ"
ไม่ว่าจะถามกี่ครั้ง อาทศก็ยังคงพูดแต่คำเดิมๆ ทุกที
"ให้เวลาอาหน่อยได้ไหมครับ"
"นานแค่ไหนคะ"
แค่คำว่า 'ครับ' ของอาทศอีพริกหวานก็หายโกรธแล้วจ้าาาา
"อาบอกไม่ได้ อาไม่อยากโกหกพริก หรือพริกอยากให้อาพูดโกหกเหรอ"
ความรู้สึกของคนเรามันกำหนดยากจริงๆ เพราะฉะนั้นเขาอยากให้พริกหวานเข้าใจ
"อาทศยังไม่ลืมอากานต์เหรอคะ"
ทศวรรษส่ายหัว ทำไมเขาต้องจดจำคนที่ทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ
"แล้วอะไรคะ อะไรที่ทำให้อายังรักพริกไม่ได้สักที หรืออามีผู้หญิงคนอื่นก่อนที่จะมามีอะไรกับพริกคะ"
"ไม่ใช่ อาไม่ได้มีใคร อย่างที่อาบอกว่าอาเห็นพริกตั้งแต่ยังเล็กๆ พริกให้เวลาอานะ"
"แล้วสองแม่ลูกนั่นมาทำไมคะ"
ทศวรรษคิดตาม จะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่นิ่มกับลูกสาว เพราะพริกหวานคงยืนมองอยู่ก่อนหน้าแล้วเขาคงไม่กล้าปฏิเสธ
"เอาของมาฝากปกติไม่มีอะไร อาเป็นผู้ใหญ่บ้านนะ ปกติก็มีคนเอาของมาให้อยู่แล้ว"
พริกหวานพยักหน้า โน้มใบหน้าลงไปแตะริมฝีปากหยัก สองแขนโอบรัดรอบคอแล้วเพิ่มน้ำหนักบดเคล้าลงไป
ทีแรกคนตัวโตจะขัดขืน แต่พอนึกขึ้นได้ถึงยอมนิ่ง เดี๋ยวพริกหวานหาว่าเขาไม่รักอีก จึงปล่อยให้เด็กน้อยทำตามความต้องการของตัวเองจนพอใจ
ดูดลิ้นของเขาไป บ้างก็ขบตามริมฝีปาก ดูดจนติดปากขึ้นไปแล้วลงน้ำหนักมาใหม่ จมูกเรียวปัดป่ายกับแก้มของเขา จมูกโด่งของเขาแนบชิดแก้มของเธอ
แก้มพริกหวานหอมเหลือเกิน ผิวสาวเนียนนุ่ม ลมหายใจอุ่นเข้ามาในโพรงจมูกและโสตประสาทจนเขาต้องหลับตาลงเพื่อซึมซับเอาสัมผัสนั้น
สองมือจากที่ประคองสะโพกอวบเลื่อนขึ้นมาโอบกอดเธอ สะดุ้งเมื่อพริกหวานกัดปากเขาลงมาอย่างแรง เจ็บแปล๊บจนต้องลืมตาขึ้นมอง
พริกหวานผละจูบออกช้าๆ ใบหน้าของหญิงสาวเย่อหยิ่งมองอย่างเหนือกว่า
"เจ็บไหมคะ"
ทศวรรษพยักหน้า กัดปากเขามาจนได้กลิ่นคาวเลือดขนาดนี้มันก็ต้องเจ็บอยู่แล้ว
พริกหวานกัดเขาทำไม
"พริกก็เจ็บค่ะ เจ็บที่อาทศโกหกพริก ยายนิ่มพาลูกสาวมาฝากตัวกับอาเพื่อให้อาพิจารณาทำเมียใช่ไหมคะ"
ไม่ใช่แค่พูด แต่น้ำตากลับพรั่งพรูออกมา ครั้งนี้อีพริกหวานไม่ได้บีบน้ำตานะ มันออกมาจากความรู้สึกอัดอั้นตันใจจริงๆ
เหตุการณ์ก่อนหน้าคิดว่าเธอไม่รู้ไม่เห็นเหรอเหรอว่ายายนิ่มตั้งใจพาลูกสาวมาหาอาทศทำไม นี่ไง เหตุผลที่เธอช้าไม่ได้
อาทศเป็นโสดได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็มีผู้หญิงมาหาถึงบ้าน ขนาดมาเห็นกับตาอาทศยังไม่พูดความจริงเลย
"พริก.."
"ทำไมต้องโกหกพริกคะ ทำไมต้องบอกว่ามันไม่มีอะไร"
"ก็มันไม่มีอะไร"
"ถ้าไม่มีอะไรทำไมต้องโกหกพริกคะ ก็บอกมาสิว่าบ้านนั้นดันลูกสาวมาให้อาทำเมีย"
"ก็อาไม่ได้คิดอะไรกับเขา เขาบอกให้อาโทรหา แต่อาโยนเบอร์โทรทิ้งลงถังขยะไปแล้ว หากพริกสังเกตคงเห็น หรือพริกไม่เห็นตอนที่อาทิ้งมัน มันคือกระดาษที่นิดจดเบอร์โทรมาให้อา"
น้ำตาที่ไหลเป็นสายน้ำค่อยๆ หยุดลงเมื่ออาทศอธิบายมา ก่อนจะส่ายหัว เธอมองไม่ทัน
"อาพูดความจริง"
"เชื่อได้หรือเปล่าคะ"
"พริกเชื่อใจอาได้อยู่แล้ว ใครจะอยากเอาคนอายุเท่าอาทำผัว"
"พริกไงคะ พริกอยากได้ แล้วยายนิ่มก็อยากได้อาไปเป็นลูกเขย รอดูสิคะ เดี๋ยวบ้านอื่นๆ ก็คงมาอีกเพราะอาเป็นโสด"
"ไม่โสดแล้ว"
".." พริกหวานทำหน้างง
"ก็คนนี้ไงเมียอาลืมไปแล้วเหรอ"
มือหนาบีบแก้มนุ่มอย่างมันเขี้ยว
"ไม่ใช่แค่เรียกให้พริกดีใจเฉยๆ เหรอคะ"
ทศวรรษส่ายหัว
"ให้เป็นเมียอาจริงๆ"
กรี๊ดดดดดดดดดด อีขี้แยเมื่อกี้มึงกลับเข้าไปเลยนะ ขนน้ำตาพวกมึงกลับคืนไปด้วย อาทศให้อีพริกหวานเป็นเมียจริงๆ แล้วโว้ย! ฮ่าๆๆๆ
- ผู้เขียน
