ตอนที่ 6 อันไหนแซ่บกว่า 2
1333 คำ
"ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขอพริกจับเล่นหน่อยได้ไหมคะอาทศขาาาา"
ขอทื่อๆ ตรงๆ อยากรู้ว่าอาทศจะกล้าให้จับไหม ใจหรือเปล่า หรือป๊อดคะอาทศขาาาา
"ใช่ของเล่นเหรอ"
"งั้นอาก็มาจับของพริกสิคะ เปลี่ยนกันจับค่ะ"
"เดี๋ยวไม่ได้กินข้าว"
ฮะ! เดี๋ยวไม่ได้กินข้าว
"ไม่กินข้าวก็ได้ค่ะพริกอยากกินเอ็นโอ๊ย!"
พริกหวานเอามือแกะแขนของอีกฝ่ายออกเมื่ออาทศหนีบคอเธอเข้ากับตัวเขาจนมันหายใจไม่ออก
"อาทศปล่อยพริกนะคะ!"
มือเรียวพยายามแกะแขนที่รัดแน่น จนในที่สุดอาทศก็ค่อยๆ คลายเธอจึงกัดเอวเขาไปทีนึงแล้วรีบถอยออกมายืนด้านหลัง
"อาทศบ้า! หนีบมาได้"
ทศวรรษอมยิ้ม พลางทำต้มแซ่บไปด้วย สักพักเหลือบมองเด็กน้อยทางด้านหลังว่าทำไมถึงเงียบ พริกหวานกำลังนั่งไถมือถือเล่นระหว่างรอ
ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาทำกับข้าวเสร็จก็ปิดแก๊สหม้อนึ่งข้าว ใช้ไม้คนๆ ข้าวเหนียวในหวดให้คลายร้อนลงสักหน่อยจึงจะเทใส่กระติบ ยกมาเสิร์ฟพริกหวานที่นั่งรออยู่โต๊ะกินข้าว ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามของเธอ
"น่ากินไหม"
ลาบหมู ต้มแซ่บ มีผักแกล้มเป็นแตงกวาปอกเปลือก มะเขือเปราะ กับถั่วฝักยาว
"คนทำน่ากินกว่าค่ะ"
ตอบแล้วจับช้อนด้านสั้นมาตักต้มแซ่บในถ้วยขึ้นซด ก่อนจะยกนิ้วโป้งขึ้นให้
"สามีพริกทำกับข้าวอร่อยจัง"
"อร่อยก็กินเยอะๆ"
'พ่อผู้ใหญ่! อยู่มั้ยคะพ่อผู้ใหญ่'
"พริก"
"เดี๋ยวพริกหลบค่ะ"
พริกหวานบอกอย่างรู้ตัวรีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำ พ่อผู้ใหญ่บ้านหมู่สิบสองจึงเดินไปยังประตูรั้วบ้านที่ห่างจากตัวบ้านออกไปประมาณสามสิบเมตร
ก่อนจะเห็นว่าเป็นลูกบ้านของตัวเอง
"ยายแก้ว มีอะไรครับ"
ปากถามพร้อมกับเปิดประตูออกไปหา
"พอดีเมื่อกี้นี้น่ะ พ่อนังส้มมันไปยามปลาลงดาง ได้ปลาช่อนมา เลยเอามาฝากพ่อผู้ใหญ่ค่ะ"
บอกก่อนจะดันตัวหลานสาวให้ไปยืนตรงหน้า ส้มค่อยๆ ยื่นถุงปลาให้ผู้ใหญ่ทศอย่างอายๆ
"อ๋อ ขอบคุณมากครับ เท่าไหร่ครับ"
ทศวรรษทำท่าจะควักตังค์ออกจากกระเป๋า หากลูกบ้านหาอะไรมาต้อนเขาไม่อยากได้ฟรีอยู่แล้วเพราะเข้าใจคนหาเช้ากินค่ำ ตัวนี้เอาไปขายตามตลาดก็ได้หลายตังค์
"ไม่เอาหรอกค่ะพ่อผู้ใหญ่คนกันเอง"
"ส้ม!" สะกิดหลานสาวแรงๆ อีกทีให้พูด
"หากผู้ใหญ่มีอะไรให้ช่วยบอกส้มได้เลยนะคะ เรียกใช้ได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยค่ะ"
"ฝากนังส้มมันด้วยนะคะพ่อผู้ใหญ่ ถ้ามีอะไรก็เรียกใช้นังส้มมันได้ ไม่ต้องเกรงใจค่ะ"
ทศวรรษพยักหน้าช้าๆ พลางคิดตาม ก่อนจะมีอะไรบางอย่างจากมือส้มยื่นมาตรงหน้าเขา
คนตัวสูงรับมาถือเอาไว้ในมือพลางไล่สายตาดู มันคือเบอร์มือถือที่ถูกเขียนด้วยลายมือน่ารักๆ คงจะเป็นลายมือของส้ม
"ฝากเอ็นดูนังส้มมันหน่อยนะคะพ่อผู้ใหญ่ นังส้มมันยังไม่เคยมีแฟนค่ะ"
บอกแค่นี้หวังว่าผู้ใหญ่ทศคงเข้าใจ อีกฝ่ายใช่เป็นแค่ผู้ใหญ่บ้านที่มีใบหน้าหล่อเหลาเสียเมื่อไหร่ แต่อสังหาที่มีในครอบครองสามารถพาครอบครัวพวกเธอสุขสบายไปทั้งชาติแบบไม่ต้องทำงาน
ลำพังเงินเดือนของผู้ใหญ่บ้านเธอไม่หวัง แต่กิจการของเขานั้นสำคัญกว่า นี่แค่อาชีพบังหน้า แต่ความจริงผู้ใหญ่ทศคือลูกชายคนหนึ่งของเศรษฐีอำเภอคันคาย
ทศวรรษพยักหน้ารับ ก่อนจะรับถุงปลามาถือ มองตามหลังยายแก้วและหลานสาวที่เดินจากไป กระดาษใบเล็กจึงถูกขยำแล้วทิ้งลงถังขยะทันที
เอาปลาไปขังไว้ในกะละมัง พอนึกขึ้นได้ว่าพริกหวานอยู่ในห้องน้ำรีบเดินไปเปิดประตูออกดู ก็เห็นอีกฝ่ายนั่งยองๆ เอามือกอดเข่าตัวเองแล้วก้มหน้าลงไป
"ออกมาได้แล้วครับ"
พริกหวานยังคงนั่งนิ่ง จนทศวรรษต้องก้มตัวลงประคองอีกคนให้ลุกขึ้นยืน แต่พริกหวานกลับก้าวเท้าเดินไม่ออกเพราะมันรู้สึกหมดแรง
ทศวรรษจึงเปลี่ยนเป็นอุ้มอีกคนขึ้นในท่าเจ้าสาวมานั่งบนเก้าอี้เพื่อให้พริกหวานได้กินข้าวต่อ แต่พริกหวานกลับรู้สึกไม่อยากกินแล้ว
"ยายแก้วพาหลานสาวมาฝากตัวกับอาทศเหรอคะ"
ก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำตาเธอเหลือบเห็นจึงจำได้ว่าใคร คนในหมู่เดียวกันเธอรู้จักหมด ด้วยความที่บ้านของเธอเป็นร้านค้า ผู้คนเทียวมาซื้อของอยู่บ่อยๆ มันคุ้นหน้าคร่าตา
"ครับ"
ถ้าไม่ยอมรับพริกหวานต้องบอกว่าเขาโกหกแน่นอน
"อาทศเนื้อหอมมากรู้ตัวไหมคะ"
"ไม่หรอก"
"พริกเห็นกับตายังจะปฏิเสธอีก!"
ทศวรรษที่กำลังจะลงมือกินข้าวหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองเขม่นมา
"พริกกลับดีกว่าค่ะ"
"เดี๋ยวสิ!"
มือหนารีบคว้าแขนเรียวเอาไว้
"อาทำกับข้าวให้พริกกินนะจะรีบไปไหน"
"พริกกินไม่ลงค่ะ บอกตามตรงว่าพริกไม่ชอบ พริกไม่อยากเห็นภาพแบบนี้ นั่งมองคนอื่นพาลูกพาหลานมาส่งสามีพริกถึงที่บ้านพริกต้องรู้สึกแบบไหนคะ"
มันน้อยใจ ปวดใจ อยากเดินออกไปบอกว่านี่ผัวกูพวกมึงอย่ามายุ่ง! แต่พูดแบบนั้นไม่ได้
มีสถานะเป็นเมียก็จริง แต่รู้แค่เธอและอาทศสองคน ตราบใดที่คนอื่นยังไม่รู้เธอก็คงต้องทนมองภาพแบบนี้ไปเรื่อยๆ
"อาไม่ได้อะไรอยู่แล้วพริก"
พริกหวานเอามือกอดอกตัวเองทำงอน
"มานั่งนี่มา" ตบหน้าขาตัวเอง ทว่าพริกหวานยังไม่ยอมเดินมา
ทศวรรษลุกเดินไปอุ้มอีกฝ่ายมานั่งบนขาข้างหนึ่งก่อนจะตักกับข้าวไปจ่อปาก
"อาป้อน"
"พริกไม่ใช่เด็กสักหน่อยค่ะ"
"ไม่ได้อยากป้อนเด็ก แต่อยากป้อนเมีย"
พริกหวานกลั้นยิ้ม อ้าปากรับเอา ก่อนจะอ้างับเอาข้าวเหนียวที่นึ่งเสร็จใหม่ๆ เข้าปากตามแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ
เพราะคำว่า 'เมีย' ของอาทศเนี่ยแหละทำอีพริกหวานใจเหลวอีกแล้ว
"กินเยอะๆ นะ เมื่อคืนอาทำพริกตั้งหลายรอบไม่ใช่เหรอ เติมพลังหน่อย"
"อะ..อาทศจำได้แล้วเหรอคะ!"
พริกหวานตาโต! ลืมเรื่องที่ทำให้ไม่พอใจเมื่อกี้แล้วนึกถึงแต่เรื่องเมื่อคืน ไอ้ที่อยากให้เขาเชื่อแต่เขาบอกจำไม่ได้ แต่เมื่อกี้เขากลับเอ่ยมันขึ้นมาเอง
"อาคิดว่าคลับคล้ายคลับคลานะว่าอาจูบพริก แล้วก็ทำอะไรต่อมิอะไรพริกจนพริกสมยอมใช่ไหม"
"ชะ..ใช่ค่ะ ทีแรกพริกขัดขืน แต่อาก็ทำให้พริกสมยอมเพราะอาตัวโตกว่าตั้งเยอะ"
"ครับ เพราะฉะนั้นพริกกินเยอะๆ นะจะได้มีแรง"
"มีแรงไว้ให้อาทศอึ๊บใช่ไหมคะ"
ทศวรรษแทบเอามือกุมขมับ ถ้าเขาปล่อยพริกหวานกลับคำถามนี้อาจไม่เกิดขึ้นก็ได้
แล้วจะให้ทำไง ก็คงต้องตอบคำถามนั้น
"ครับ"
"งั้นพริกจะกินให้หมดเลยค่ะ"
พริกหวานดี๊ด๊า จะกินให้อาทศสามารถเอาเธอได้ทั้งวันทั้งคืนแบบที่เธอไม่รู้สึกเหนื่อยเลยล่ะ
"ว่าแต่อาทศจะอึ๊บพริกอีกทีวันไหนคะ"
"ไม่นานหรอก"
พริกหวานหอมแก้มสากฟอดใหญ่
"โอเคค่ะ" ถึงวันนั้นอีพริกหวานจะล้างจิ๋มหอมๆ ไว้รอ หึ๋ยยย แค่คิดก็ขนลุกแล้ว อิอิ
- ผู้เขียน
