ผม ปริม กับเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเดินเข้ามาในห้องที่เย็นเฉียบ ความเย็นกับห้องที่ใครก็รู้ว่ามีไว้เพื่ออะไรบวกกับความเงียบเพราะก่อนเข้ามาในห้องนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในนี้เลยทำให้ยิ่งรู้สึกเย็นจับขั้วหัวใจ ที่สำคัญตอนนี้ทั้งห้องนี้ก็มีแค่เตียงหนึ่งที่มีร่างของคนคนหนึ่งถูกบรรจุอยู่ในถุงซิปเท่านั้น
“ฮึก!” เสียงคนกลั้นสะอื้นดังมาจากข้างหลังของผม เสียงกลั้นสะอื้นจบลงเสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังของผมก็หยุดลงเช่นกันทำให้ผมต้องหันไปมองเธอว่าไหวรึเปล่า
“ปริม” ผมเรียกปริมเบา ๆ แต่ไม่มีอาการตอบสนองเสียงเรียกของผมแม้แต่นิด สายตาเธอมองไปที่ถุงซิปที่มีร่างของไอ้แฟรงค์ ตาเธอแข็งจนน่ากลัว มือที่สั่นเทาของเธอขยับไปกุมที่หัวใจตัวเองแล้วสุดท้ายอาการที่ผิดปกติก็ทำให้ผมต้องรีบพุ่งไปหาเธอ
“ฮึก!”
“ปริม ตั้งสติ” ผมประคองแล้วเขย่าเธอเบา ๆ แต่เธอก็ยังตัวสั่นแล้วก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเกร็งตัวจนตัวเริ่มแข็งขึ้นมา
“ปร
