“ขอบคุณนะคะพี่ปริม กำลังมีเรื่องไม่สบายใจแต่ก็ยังนึกถึงเซย์ ลำบากทั้งพี่ปริมทั้งคุณมิ้นท์เลย”
(ไม่เป็นไรจ้ะ ออกมากันแล้วพี่นึกได้ว่าน้องเซย์อยู่คนเดียว บอกพี่ตุลย์แล้วให้โทรสั่งลูกน้องแต่เขาไม่ยอมโทรสั่งให้สักทีบอกจนขี้เกียจบอกพี่เลยต้องจัดการเอง)
“คะ?” ทำไมฉันรู้สึกแปลก ๆ กับคำพูดพี่ปริม นี่ไม่ได้อยากจะคิดมากนะเพราะทางนั้นก็กำลังทำธุระ เรื่องที่เกิดไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แต่ก็อดคิดไม่ได้
(พี่ตุลย์ยุ่ง ๆ อยู่น่ะน้องเซย์ เครียดเรื่องพี่แฟรงค์ด้วย อย่าโกรธเขานะ)
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่ปริมจัดการธุระเถอะนะคะเซย์อยู่ได้ค่ะ”
(โอเคจ้ะ มีอะไรบอกมิ้นท์ได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจนั่นคนของพี่เอง)
“ค่ะ”
ติ๊ด!
“นี่ค่ะ” ฉันยื่นโทรศัพท์คืนให้คุณมิ้นท์ พยายามจะยิ้มแต่การคุยกับพี่ปริมเมื่อกี้ทำตะขิดตะขวงในใจหลายคำพูดเหมือนกัน ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจแต่ฉันรู้สึกไม่สบอารมณ์ไปแล้ว
“คุณเซย์อยากทานอาหารเช้า
