กู้ฮุ่ยหนิงมองดูกล่องไม้ที่ทำจากไม้หนานมู่แกะสลักเป็นดอกโบตั๋นที่ฉูกงกงประคองยื่นมาตรงหน้าของตนด้วยแววตาสับสนและไม่แน่ใจ ชาติก่อนชินอ๋องไม่ได้ให้ฉูกงกงนำปิ่นปักผมมามอบให้นางในวันทำพิธีปักปิ่นเช่นนี้ หรือจะเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อสี่ปีก่อนที่กู้ฮุ่ยหนิงบังเอิญได้ช่วยชีวิตของชินอ๋องไว้ที่ภูเขาเมืองเสียงหยาง จึงทำให้อีกฝ่ายต้องการตอบแทนบุญคุณโดยส่งปิ่นปักผมมาให้นางในวันนี้
“คุณหนูใหญ่ชินอ๋องกล่าวว่าหยกเหมือนกัน”
กู้ฮุ่ยหนิงได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาของฉูกงกงที่ตั้งใจพูดให้ได้ยินเพียงแค่สองคน
คำพูดของชินอ๋องที่ฉูกงกงเจตนาพูดให้แค่นางได้ยินเพียงผู้เดียวนั้นมีเพียงกู้ฮุ่ยหนิงและชินอ๋องเท่านั้นที่รู้ความหมายที่แฝงอยู่ มือเรียวของกู้ฮุ่ยหนิงยื่นออกไปรับกล่องไม้ที่ฉูกงกงยื่นมาให้อย่างไม่ลังเลอีกต่อไป เมื่อหันไปส่งกล่องไม้ให้สาวใช้คนสนิทถือไว้แทนตนเองเรียบร้อยแล้ว กู้ฮุ่ยหนิงหันกลับมาประสานมือคารว่ะ
