อันฉีพยักหน้าอย่างเข้าใจพร้อมกับรินน้ำชาให้คุณหนูของนาง กู้ฮุ่ยหนิงนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันที่นางเข้าไปวังหลวงหลังจากที่ถูกพาไปที่ห้องพักตำหนักพักผ่อนภายในอุทานดอกเหมย
ในวันนั้นกู้ฮุ่ยหนิงมองดูเสื้อผ้าที่วางอยู่ในถาดบนโต๊ะด้วยแววตาเยาะเย้ย แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไง เพราะไม่รู้ว่าคนที่วางแผนไว้ต้องการจะทำอะไรกันแน่เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นขัดความคิดของกู้ฮุ่ยหนิงเสียก่อน
“คุณหนู”
เสียงเรียกดังมาจากนอกห้องแผ่วเบาก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกโดยฝีมือของคนที่อยู่ข้างนอก
“คุณหนูตามบ่าวมาทางนี้เจ้าค่ะหากชักช้าจะไม่ทันการ”
เสียงของนางกำนัลที่เปิดประตูเข้ามารีบเอ่ยปากเร่งกู้ฮุ่ยหนิง ถึงแม้จะไม่รู้จักนางกำนัลคนนี้กู้ฮุ่ยหนิงก็ตัดสินใจเดินตามไปออกไปในที่สุด นางกำนัลพากู้ฮุ่ยหนิงเดินลัดเลาะไม่นานก็มาถึงตำหนักอีกแห่งหนึ่ง
เมื่อเห็นตำหนักที่อยู่ตรงหน้ากู้ฮุ่ยหนิงก็จำได้ทันที
