เมื่อเห็นเป็นเช่นนี้แล้วพวกชาวเมืองที่ต้องการจะรู้ว่าใบหน้าของคุณหนูใหญ่กู้ฮุ่ยหนิงมีรอยแผลเป็นจากไฟไหม้จริงหรือไม่นั้นก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความเสียดายตั้งใจฟังคำพูดของไอ้เด็กเลี้ยงแกะตั้งนานสุดท้ายก็ไม่รู้อยู่ดี เพราะนับตั้งแต่วันที่คุณหนูใหญ่ก้าวเข้าประตูจวนตระกูลกู้ในวันนั้นพวกเขายังไม่เคยเห็นนางก้าวเท้าออกมาจากประตูจวนตระกูลกู้อีกเลย
ถึงแม้ภายนอกจะมีเรื่องซุบซิบนินทาเกี่ยวกับตนเองมากมายกู้ฮุ่ยหนิงไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจแต่อย่างใด นางยังคงใช้ชีวิตภายในจวนตระกูลกู้ตามปกติทุกอย่างเหมือนวันอื่น ๆ แม้อันฉีจะนำข่าวลือมาเล่าให้ฟัง กู้ฮุ่ยหนิงตอบรับเพียงยกยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้ารับรู้เท่านั้น
“คุณหนูท่านไม่โมโหหรือเจ้าค่ะ?”
“โมโหเรื่องอะไร?”
“พวกบ่าวรับใช้ในจวนเหล่านั้นที่เอาเรื่องของคุณหนูไปนินทาอย่างไรเล่าเจ้าค่ะ”
“ในเมื่อพวกนั้นพูดเรื่องจริงทำไมข้าต้องโมโหด้วย”
“เรื่องจริงที่ไหนกันเจ้าค
