“งั้นไว้ค่อยคุยกันนะคะพี่ไตร” เธอรีบลุกขึ้นบอกลา แต่ไม่ทันจะได้ก้าวผ่านประตูออกไป ก็ถูกรุ่นพี่รั้งเอาไว้อีก
“เดี๋ยวสิเจ” ไม่พูดเปล่า แต่ไตรทศยังยื่นมือไปแตะที่ข้อศอกเธอ และนั่นก็ทำให้คนที่อารมณ์ไม่ดีเป็นทุนเดิมมองภาพนั้นจนตาแทบถลนออกนอกเบ้า
“คะ?” เธอหันมาเลิกมาคิ้วแทนคำถาม
“ก่อนที่เราจะได้คุยกัน เราควรมีเบอร์โทรของกันและกันก่อนไม่ใช่เหรอ” ไตรทศเป็นฝ่ายเลิกคิ้วล้อเลียนบ้าง และรอยยิ้มนั้นก็ทำให้คนถูกล้ออดยิ้มตามด้วยไม่ได้ ส่วนคนที่ยิ้มไม่ออกเห็นจะมีแต่คนที่กำลังยืนหน้าสั่น มุมปากกระตุก อีกทั้งนัยน์ตาก็ราวกับมีดวงไฟอยู่ในนั้นกระมัง
“ส่งมือถือพี่มาค่ะ” เธอบอกพลางแบมือไปด้านหน้า แต่ทันทีที่อีกฝ่ายยื่นมา โทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นก็ถูกอีกคนคว้าไป
“ผมพิมพ์ให้” นทีอาสาด้วยการกดพิมพ์ตัวเลขลงไป ก่อนส่งเครื่องคืนให้เจ้าของ จากนั้นก็รีบลากเธอออกไปโดยเร็ว ทำเอาไตรทศถึงกับยืนทำหน้างง
สงครามเย็นขนาด
