“เดี๋ยวคุณไปรอผมที่ร้านกาแฟก่อนก็ได้นะ ยื่นเรื่องฝึกงานเสร็จแล้วจะรีบลงมาหา” ทันทีที่รถจอดสนิท เขาก็ชี้ไปยังร้านกาแฟที่อยู่หน้าคณะ
“เดี๋ยวนะ ทำไมต้องรอ หน้าที่ฉันคือแค่มาส่งนาย แล้วตอนนี้หน้าที่ฉันก็เสร็จแล้วด้วย”
“เอ้า! นี่ผมยังไม่ได้บอกเหรอว่านอกจากส่งแล้ว คุณยังมีหน้าที่รับผมกลับด้วย ว้า! ผมนี่แย่จัง ลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง” คนแสร้งลืมทำหน้าสำนึกผิด
“แต่ฉันยังมีงานต้อง...” เธอพยายามจะยกเหตุผลขึ้นมาอ้าง แต่ก็ถูกอีกฝ่ายแทรกขึ้น
“แต่ท่านประธานอนุมัติแล้ว หลังจากนี้ไปงานของคุณจะขึ้นตรงกับผม จำไม่ได้เหรอครับ...คุณเลขา”
“นายกำลังใช้อำนาจหน้าที่โดยมิชอบ ฉันเป็นเลขา ไม่ใช่คนขับรถหรือคนรับใช้ที่นายจะมาสั่งได้ตามใจชอบ” คนไม่ยอมถูกกดขี่ง่ายๆ ค้านขึ้น
“แต่เท่าที่จำได้ ขอบเขตอำนาจหน้าที่ที่ตกลงกันไว้ นอกจากคุณจะเป็นเลขา คุณยังต้องเป็นผู้ช่วย แล้วก็คนดูแลผมด้วย เพราะฉะนั้นขอบเขตอำนาจหน้าที่รองป
