“ก็รู้จักกันแค่ผิวเผิน ไม่ได้ลึกซึ้งอะไร อย่าไปสนใจเลย เอาเป็นว่าถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะ” เจติยาพยายามเก็บอาการ แต่ด้วยรู้ดีว่าคงไม่รอดพ้นต้องโดนเพื่อนจับผิด จึงคิดจะหลบเลี่ยงด้วยการหนีอย่างที่ถนัด แต่สองเท้าก็มีอันต้องชะงัก
“เดี๋ยว! จากนี้ไปเธอไม่ต้องไปทำงานที่นั่นอีกแล้ว” คำพูดของท่านประธานทำเอาทุกคนหันขวับมามองด้วยความตกใจ โดยเฉพาะคนที่ถูกไล่ออกอย่างเจติยา
“คุณจะไล่ฉันออก? ด้วยเหตุผลอะไรคะ” ถึงแม้จะตกใจ แต่เธอก็ยังมีสติที่จะทวงถามเมื่อรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม แต่ยังไม่ทันจะได้ฟังเหตุผล คนที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนก็โพล่งขึ้นมาเสียงดัง
“นั่นสิ! ทำเกินไปรึเปล่า เขาทำอะไรผิด ทำไมต้องถึงขั้นไล่ออก ถ้าไล่เขาออกแล้วเขาจะเอาอะไรกิน ให้ตายสิ! รู้หรอกว่าน้าเป็นคนร้ายกาจ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคนใจดำขนาดนี้ด้วย ผมละผิดหวังในตัวน้าจริงๆ เหอะ!” นทีเองก็โพล่งออกมาด้วยความโมโห กอปรกั
