‘ผีเจาะปากแกมาพูดรึไงวะไอ้เจ นี่ถ้าโดนอุ้มฆ่าหมกป่าจะไม่แปลกใจเลย เอาไงต่อดีวะ’ ขณะที่เธอกำลังคิดอย่างว้าวุ่น จู่ๆ เสียงของเพื่อนก็ดังขึ้นราวกับระฆังช่วยชีวิต
“อะ...เอ่อ…ฉันว่าเราขึ้นไปคุยกันต่อบนห้องดีไหมคะ ไปด้วยกันนะเจ” พริบพราวว่าพลางกึ่งลากกึ่งจูงเธอให้เดินนำไปก่อน
“ท่านประธานคะ ขอพูดตรงๆ เลยแล้วกัน ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันไปทำงานที่ห้องของคุณค่ะ จะทำงานก็ควรทำที่บริษัท ไม่ใช่ลากเพื่อนฉันไปขลุกอยู่ในห้องสองต่อสองแบบนั้น ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ แต่ฉันคิดว่ามันไม่เหมาะจริงๆ” ทันทีที่เข้ามาในห้อง เจติยาก็เปิดฉากเปิดประเด็นอย่างตรงไปตรงมา ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอปากพล่อยออกไปอีกแล้ว กระทั่งได้ยินคำตอบจากท่านประธาน
“แล้วเธอรู้ได้ไงว่าเราแค่ทำงาน” คำพูดสองแง่สองง่าม อีกทั้งรอยยิ้มมุมปากของคนพูด ทำเอาเจติยาถึงกับถามเสียงเข้ม
“หมายความว่าอะไร หรือคุณรังแกเพื่อนฉันเหรอ”
“ก็หมายความถึงงา
