“อย่ามาด้อยค่าเสื้อผ้าคนอื่น ฉันใช้เงินซื้อมาเพราะเห็นว่ามันสวย เหมือนที่นาย...” เธอพูดไม่ทันจบก็ถูกเขาแทรกขึ้นมาเสียงห้วน
“เท่าไหร่”
“อะไรของนาย”
“ก็เศษผ้าที่คุณใส่เนี่ยเท่าไหร่ ผมซื้อต่อ” ไม่พูดเปล่า แต่เขายังล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วหยิบแบงก์พันปึกหนึ่งออกมายัดใส่มือเธอ
“เท่านี้พอจะดูมีมูลค่าขึ้นมารึยัง” ก็ไม่รู้ว่าเขาประชดประชันคำว่าด้อยค่าของเธอหรืออย่างไร แต่มันทำให้เธอต้องก้มมองธนบัตรในมือตาโต ใช่ เสื้อผ้าเธออาจจะมีราคา แต่นี่มันก็เกินราคาจริงไปโขเหมือนกัน
“นายจะซื้อชุดนี้ของฉัน?” เธอถามอีกครั้ง
“ใช่ ทำไม หรือคุณไม่อยากขาย”
“คิดว่าใช้เงินแก้ปัญหาแล้วทุกอย่างจะจบรึไง เงินซื้อฉันไม่ได้หรอก ถ้ามันไม่มากพอ ให้ราคาดีขนาดนี้ไม่ขายก็บ้าแล้ว ทำไงได้ ก็ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้นี่” เธอยักไหล่ก่อนพูดต่อ
“ว่าแต่นายนั่นแหละอย่ามาเปลี่ยนใจทีหลังแล้วกัน เพราะฉันไม่รับคืน ถ้าจะโทษก็โทษที่นา
