“ขออนุญาตกลับไปให้อาหารแมวที่บ้านครับ” สิ้นเสียงคนพูดก็เผ่นแน่บทันควัน
“มึงไม่เคยเลี้ยงแมวไอ้ขุน” เห็นอีกฝ่ายวิ่งโดยไม่เหลียวหลัง นทีจึงได้แต่คำรามเสียงลอดไรฟัน เช่นเดียวกับเจติยาที่กำลังทำปากขมุบขมิบบ่นพึมพำ กระทั่งเสียงจากทางด้านหลังดึงดูดคนทั้งคู่ให้หันขวับไปมองพร้อมกัน
“นี่มันเรื่องอะไรกันเจ ผู้ชายคนนี้เป็น...” กวินถามไม่ทันจบประโยค นทีก็แทรกขึ้นเสียงดัง
“บอกไปสิว่าผมเป็นผะ...” ยังไม่ทันจะได้ประกาศออกไป เจติยาก็พุ่งเข้ามาเอาปิดปากไว้เสียก่อน
“เป็นหลานของเจ้านายเจเองค่ะ” เจติยาหันไปบอกพี่ชาย ก่อนจะหันกลับมากระซิบบอกคนที่ตัวเองกำลังล็อกคอปิดปากอยู่
“นั่นพี่ชายฉัน ถ้านายพูดพล่อยๆ ออกมา ฉันเอานายตายแน่” เธอขู่เสียงเขียว แน่นอนว่ามันทำให้คนหัวร้อนก่อนหน้าสงบลงได้ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่กำลังตกใจระคนแปลกใจมากกว่า
“หลานเจ้านาย?” กวินเลิกคิ้วพลางหันไปมองหน้านที และแน่นอนว่าเขาก็หัวไวพอที่จะร
