“โอ้ คุณชายฟ่านมาแล้ว”ท่านตู้เอ่ยปากทักทาย
“ท่านลุง นี่ของขวัญยื่นกล่องสีทองในมือให้ท่านตู้ที่ยิ้มกว้าง
“ฮ่าๆๆๆ เกรงใจเสียจริง ของขวัญของคุณชายฟ่านจะต้องไม่ธรรมดาแน่ เด็กๆ นำไปเก็บไว้เป็นพิเศษ”
“แค่เพียงนาฬิกาของเมืองฝรั่งที่ข้านำทองหลายพันช่างไปแลกมาก็เท่านั้น”พูดไป
ฟ่านหงเหวินเหลือบตามองเปาหลิวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าร่างอ้อนแอ้นเอวคอดกิ่วกับอกอูม ทำเขาต้องกลืนน้ำลาย คิดถึงรสสวาทที่ผ่านๆ มา ในใจกลับบอกตัวเองว่า อีกไม่นานหรอก แต่เปาหลิวหาได้สนใจเขาไม่ หันไปยิ้มให้กับแขกคนอื่นไม่สนใจจะมองหน้าเขาด้วยซ้ำไป
“ฮูหยินที่สี่”
ฟ่านหงเหวินยื่นมืออกไปตรงหน้า เปาหลิวมองมือทำสีหน้าเรียบเฉย
“เปาหลิว รู้จักคุณชายฟ่าน”
ท่านตู้เตือนดังๆ เปาหลิวเอื้อมมือแต่กลายเป็น หงเหวินที่คว้ามือบางบีบอย่างแรงจะดึงมือหนีก็กลัวว่า ท่านตู้จะผิดสังเกต
“รู้จักกันไว้ กิจการสองบ้านต้องพึ่งพากัน เจ้าต่อไปจะต้องช่วยอี้ซาดูแ
