“เจ้าเป็นคนบ้านตู้แล้ว เรื่องที่เจ้าเห็นควรข้าไม่ขัดให้พวกเขากลับมา ใช้ชีวิตดังที่เจ้าต้องการเหมือนครั้งก่อนที่เจ้าเคยอยู่ที่นี่ แต่หากเจ้าแต่งกับข้าแล้ว เจ้าจะต้องย้ายกลับบ้านตู้ ข้าห่วงความปลอดภัยของเจ้า”
“พวกเขามาอยู่ด้วยข้าก็วางใจ บ้านเสิ่นการเข้าออกก็ยากเย็น”
บางทีอยู่ที่บ้านเสิ่นอาจปลอดภัยกว่าบ้านตู้เปาหลิวยังจำได้เมื่อครั้งที่ หงเหวินแอบลอบเข้ามาในบ้านตู้ในคืนหนึ่ง
“ข้าส่งคนคุ้มกันเจ้าดีไหม มือดีของบ้านตู้ที่คุ้มกันสินค้ามีไม่น้อย”เปาหลิวย่อกายลงช้าๆ
“เปาหลิวขอบคุณ คุณชายด้วยใจจริง”
“ท่านพี่ เจ้าเปลี่ยนคำเรียกขานข้าว่าท่านพี่ดีไหม จะได้คุ้นชินกันหากนับอายุเจ้าแล้วก็คงเป็นน้องข้า สักสามปีได้กระมัง”
“ปีนี้เปาหลิวยี่สิบ”
“หือ ข้า ยี่สิบห้าขวบปี เจ้าช่างไม่เหมือน หญิงอายุ20 ข้าเห็นว่าเจ้าวางตัว ได้ดีกว่าหญิงงามยี่สิบขวบปี”
“คุณชายคิดว่า เปาหลิวแก่กว่าอายุหรือไร”ทำหน้าเง้า อี้ซาย
