หลงกล
1774 คำ
หงเหวินปลดสายรัดเอวออกค่อยๆ กดเอวลงไปช้าๆ เปาหลิวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด หงเหวินกับใช้มือสองข้างดันขาเนียนให้แยกออกจากกันกดบั้นเอวลงไปเบาๆ กลัวว่าอีกคนจะเจ็บปวดมากไปกว่านี้เพราะรู้สึกถึงความคับแน่นจนเขาแทบสะกดใจไม่ไหวแทบจะเปล่งเสียงร้องครางออกมา
“ในที่สุดข้าก็เป็นคนแรกของเจ้า”
กดริมฝีปากกับปากบางที่ อ้าปากออกเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยหอบ
“ปล่อย ปล่อย ปล่อยข้าไปเถิด ข้าไม่ไหวแล้วใต้เท้าได้โปรด ยะยะ อย่าาาา”
ไม่ทันแล้ว หงเหวินรู้สึกตัวไม่อาจสะกดกลั้นความเสียวซ่านได้อีกต่อไป ปล่อยให้ทุกอย่างไหลไปตามทางของมันขยับกายเร่งเร่าจังหวะรัวเร็ว
น้ำตาอุ่นไหลรินที่ดวงตาสองข้างเสียงครางดังลั่นป่า ทั้งเจ็บปวดและสุขสม เปาหลิวแทบจะหยุดหายใจ แต่หาใช่แค่นั้น ร่างเล็กถูกพลิกคว่ำหงายเปลี่ยนท่าไม่ซ้ำกัน หงเหวินตักตวงความหฤหรรษ์จากเรือนร่างงดงามของเปาหลิว ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เปาหลิวยังคงส่งเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดและเสียวซ่าน อยากให้ คืนนี้ผ่านไปเสียทีแต่เหมือนช่างนานเหลือเกิน ไม่รู้กี่ชั่วยามที่ถูดตักตวงรสสวาทไม่สร่างซา น้ำตาเหือดแห้งดวงตาหลับพลิ้ม หงเหวินแกะผ้าผูกตา มองใบหน้างดงามที่หลับตาพลิ้ม ใบหน้าที่แสดงความเหนื่อยล้าจากศึกครั้งใหญ่นี้
“แม้ยามหลับยังงดงามเพียงนี้”
ปลด เอาเชือกที่รัดข้อมือออกปรากฏรอยแดงช้ำเขาให้ขี้ผึ้งถูวนไปมาให้ก่อนจะเอนกายลงนอนข้างๆ กอดรัดเปาหลิวไว้แน่น
“ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ เจ้าทำข้าติดใจเสียแล้ว”
หงเหวินปกติจะเพียงแค่คนละคืน คืนละครั้ง แล้วจ่ายเงิน แต่กับเปาหลิวทำไมเขารู้สึกหวงแหนรู้สึกว่านางคือของของเขาไม่อาจปล่อยให้นางเป็นของคนอื่นหรือไกลจากสายตาเขา หวังจะกักขังนางไว้ที่นี่จนกว่าจะหนำใจ
เปาหลิว ขยับกายช้าๆ ปวดระบมไปหมดทั้งตัวดังถูกใครทุบมา ลืมตามองคนตรงหน้าภาพที่เห็นคือใบหน้าหล่อเหลาของหงเหวินที่เปลือยเปล่ากอดก่ายเปาหลิวไว้เปาหลิวกัดฟันจนเป็นสันนูน คุณชายมากรักฟ่านหงเหวิน
คุณชายที่น่าเดียดฉันท์ครั้งหนึ่งเคยมาสู่ขอเปาหลิวแต่กลับถูกเปาหลิวพูดจากเหน็บแนมว่า ชาตินี้ไม่มีทางแต่งกับเขาไม่มีทางเป็นของเขา เมื่อคืนเป็นเขาไม่ผิดแน่โทสะพลุ่งพล่านเมื่อคิดว่าเขาผูกตาเขาจงใจใช้ชื่อใต้เท้าฮง เขาตั้งใจที่จะเหยียบย่ำเปาหลิวในยามที่ไม่อาจหันหน้าไปพึ่งใคร เป็นเปาหลิวที่ปล่อยตัว เคลิ้บเคลิ้มไปกับรสสวาทของ..ของ..คุณชายมากรักผู้นี้ช่างน่าอายยิ่งนัก เปาหลิวหลับตาไล่หยาดน้ำตาผุดลุกขึ้นจากแท่นนอนอุ่นจากอ้อมแขนอบอุ่น คว้าอาภรณ์มาสวม หงเหวินพลิกตัวไขว่คว้าร่างเปลือยข้างๆ เขา แต่พบเพียงความว่างเปลาลุกขึ้นนั่งบนแท่นนอน
“เจ้าจะไปไหน เจ้าเป็นของข้าแล้วข้าไม่ให้ไป ก็ไปไหนไม่ได้”
เปาหลิว หอบเสื้อคลุมไว้ในมือวิ่งออกจากห้องไม่เหลียวหลัง อีกคนวิ่งตามมาตัวเปล่าเปลือย เปาหลิววิ่งอย่างไม่คิดชีวิตไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากพูดกับเขาทั้งเจ็บใจ เสียใจและอับอายวิ่งไปก็ปาดน้ำตาไป เขาจะเย้ยหยันเปาหลิวเพียงไหน เขาจะดูถูกเปาหลิวเพียงไหนที่เอาตัวเข้าแลกเพื่อหวังเงินทอง เช่นนั้นเขาจึงล่อลวง อาศัยความเปราะบางของร่างกายหญิงสาวที่ไม่เคยต้องมือชาย เล้าโลมจนเปาหลิวคล้อยตามเขา หากรู้ว่าเป็นเขา ไม่สิเขาอยากให้เปาหลิวอับอาย ปาดน้ำตาที่ไหลริน วิ่งด้วยแรงทั้งหมดลงเขาไปเรื่อยๆ ไม่รู้ทิศทาง ทั้งอับอายสับสนและเจ็บที่ใจ
หนึ่งปีผ่านไป
“ฮูหยินที่สี่บ้านตู้”ท่านกวงประสานมือตรงหน้าเปาหลิว
“ไม่ต้องเกรงใจ ลุงกวง ข้าแค่อยากจะมาขอซื้อบ้านเสิ่นคืนจากท่านลุงก็แค่นั้น”
เปาหลิวเอ่ยปากสีหน้าเรียบเฉย ใบหน้ายังงดงามไม่เปลี่ยนหากแต่แววตาเศร้าสร้อยลงไปก็เท่านั้น
“คุณหนูโชคดี ได้เป็นฮูหยินที่สี่บ้านตู้ แล้วยังมีทายาทตัวน้อยให้กับท่านตู้อีก ฮ่าาาา บ้านเสิ่นข้าน้อยจึงอยากมอบเป็นของขวัญรับขวัญคุณชายน้อย”
“เกรงใจไปแล้วคุณชายน้อยมีของรับขวัญมากมายท่านลุงกวงไม่ต้องเกรงใจ”
ผายมือให้สาวใช้ยกหีบทองมาวางตรงหน้า
“สามพันชั่ง”ท่านลุงกวงผลักหีบทองส่งคืน
“บ้านตู้ หยิบยื่น ผลกำไรให้ข้าน้อยมากมาย ท่านตู้เองก็แบ่งปันผลประโยชน์ให้ข้าน้อย ทองสามพันชั่งนี้ไม่อาจรับไว้”
เปาหลิวยิ้มมีเงินทองนับว่าเรื่องต่างๆ ง่ายดายอย่างไม่น่าเชื่อ
“เช่นนั้นข้าจะให้แม่นม ย้ายของเข้าไปในบ้านเสิ่นและข้าเองจะเข้าไปอยู่ที่นั่น”
ลุงกวงยิ้ม แต่ภายในใจกระหยิ่มยิ้มย่อง ว่าสิ่งที่หงเหวินให้เขาทำ เขาทำให้เรียบร้อยแล้ว
“สามีชราของนางคงเสียดายแย่ นางเองก็คงเอือมสามีชราที่ไร้น้ำยาจึงอยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านเผื่อว่าจะ มีบุรุษโง่งมสักคนหลงเข้าไป”
ซีหยินย่อกายเดินออกจากห้องไป
“คุณชาย ข้าน้อยไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องทำถึงเพียงนี้ บ้านหลังนั้นราคาไม่ถูกนักคุณชายกับไม่ยอมขายมัน แต่ยกให้ฮูหยินตู้เสียเปล่าๆ ”
“ท่านลุงอย่ารู้เลย ข้ามีบางอย่างต้องสะสางกับนาง”
หนึ่งปีก่อน
“ คุณหนูเสิ่น แต่งเข้าบ้านตู้ในตำแหน่งฮูหยินที่สี่”
ฟ่านหงเหวินยิ้มหยัน แม้จะรู้สึกเสียดายรสสวาทที่ฉ่ำหวานของเปาหลิว นางกับแก้เผ็ดเขาโดยการทอดกายให้กับใต้เท้าตู้ ชายชรารุ่นราวคราวเดียวกับบิดา ไม่รับทองคำที่เขาส่งไปยังบ้านเสิ่นคนที่นำทองคำไปที่บ้านเสิ่นบอกว่าพบเพียงความว่างเปล่า ข้าวของและผู้คนหายไปจากบ้านเสิ่นไม่เหลือแม้แต่เงา ไม่นานจึงได้ข่าวนางแต่งเข้าบ้านตู้ ตาแก่ตู้นั่นดีกว่าเขาตรงไหน ลีลาบนแท่นนอนดีกว่าเขาหรือไรจึงมีฮูหยินถึงสี่คน บ้างก็ว่าท่านตู้ผู้นั้นยังเตะปีบดังไกลจึงมี ฮูหยินสี่ได้สบายๆ
“ข้าจะไปบ้านตู้”
“คุณชาย บ้านเรากับบ้านตู้ไม่กินเส้นกันมาแต่ไหนแต่ไร คุณชายเข้าไปท่านตู้อาจไม่ต้อนรับ”
เขาอยากจะตวาด บ่าวรับใช้ว่านั่นมันคือเมียข้า นางคือเมียข้า
ค่ำคืนนั้นเอง ที่บ้านตู้
บนแท่นอนที่เปาหลิวกำลังหลับไหลดวงตาปิดสนิท ร่างงามนอนตะแคงข้างอาภรณ์บางเบามองทะลุผ้าขาวที่ห่อหุ้มไปถึงเนื้อเนียนขาวผ่อง ฟ่านหงเหวินกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก
ยืนมองเปาหลิวที่หลับสนิท บังเกิดความอยากอย่างเช่นทุกครั้ง
ยกมือขึ้นลูบตั้งแต่ไหล่บางเรื่อยลงมาจนถึงสะโพกกลมกลึง แหวกชายกระโปรงเข้าไปในเนื้อเนียนลูบไล้ขาอ่อนเบาๆ ไล่มืออุ่นให้สูงขึ้นไปเรื่อยๆ เปาหลิวสะดุ้งสุดตัว
ดิ้นรนขัดขืน อีกคนใช้ปากปิดปากมือดึงทึ้งอาภรณ์ด้วยความหิวกระหายรสสวาท
“ปล่อยข้านะ”
ดวงตากลมตื่นกลัวทว่าน้ำเสียงกับดุดัน เค้นเสียงกระซิบออกมา
“ข้าอยาก อยากจะให้เจ้าอุ่นเตียง อย่าคิดว่าจะหนีข้าพ้นข้าจะมาจนกว่าข้าจะเบื่อเจ้า”
“อย่าทำแบบนี้ข้าเป็นเมียท่านตู้แล้ว ท่านเลิกยุ่งกับข้าเสียที”
“ไม่มีทาง ข้ายังไม่เบื่อ ใครให้ตาแก่นั่น เชยชมต่อจากข้า”
“ข้าไม่มีทางยอม ในเมื่อข้าเป็นเมียท่านตู้แล้ว ข้าไม่มีนอกกายท่านตู้”
“ทีสองทีข้าไม่ถือ อีกอย่างข้าไม่อยากให้เจ้ามีใจ แต่ข้าต้องการตัวเจ้า”
ดึงสายคาดเอวของเปาหลิวออก แหวกกระโปรงบางเบาสอดนิ้วเรียวเข้าไปในกลีบบุปผาที่คับแน่น ยิ้มหยัน
“ตาแก่นั่นคงไร้น้ำยา ดูรึยังคับแน่นอยู่เหมือนเดิม”
“หยาบคาย”สายคาดเอวมัดอีกคนติดกับแท่นนอน
รอยยิ้ม ยียวนภายใต้เแสงไฟ
“มารื้อฟื้นความหลังกัน”
แหวกชายกระโปรงออกช้าๆ กดศีรษะลงไปลิ้นอุ่นซอกซอนที่กลีบบุปผาใช้ลิ้นอุ่นวน รอบๆ กระดกลิ้นรัวเร็วตรงกลางกลีบบุปผาจนเปาหลิวดิ้นพล่าน
“ปล่อยข้านะ”
“คนตาบอดยังรู้ว่าเจ้าเองก็ติดใจรสสวาทของข้า”
“ไม่มีทาง”
ลิ้นอุ่นยังซอกซอนกระดกเลีย จนน้ำหวานจากบุปผาฉ่ำเยิ้ม
“อย่าปฏิเสธเลย เจ้าเองก็อยากให้ข้าทำแบบนี้”
กดริมฝีปากลงบนปากบางบดเบียดเร่าร้อน เปาหลิวดิ้นรนเอาตัวรอด อุตส่าห์แต่งเข้าบ้านตู้ยังหนีไปไม่พ้นคนผู้นี้
เอวหนากดลงบนกลีบบุปผาฉ่ำเยิ้มแต่คับแน่น
“เห็นไหมแค่ทีสองทีก็ยังคับแน่นเหมือนเดิม ข้าชักจะชอบเจ้าแล้วสิ ข้ายินดีทุ้มเงินซื้อตัวเจ้าจากตาแก้ตู้นั่นคืน”
“หยาบช้าไปให้พ้น ข้าเกลียดท่านท่านมันก็แค่คนมักมากปล่อยข้า”
“ไม่มีทาง ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้า ให้ข้าเชยชมอีกสักทีบางที เจ้าอาจติดใจ อย่าทำหยิ่งนัก ทองของข้าเจ้าก็ไม่ยอมรับหนีมาแต่งกับตาแก่นี่”
“ข้าเกลียดท่าน ข้าไม่มีทางจะยอมญาติดีกับท่าน ท่านทำลายข้าแล้วทำให้ข้าอับอายแล้ว สมใจท่านแล้ว ยังจะตามรังควานข้าทำไมกัน ตอนนี้ข้ามีสามีใหม่แล้วอย่าทำแบบนี้”
“ใครให้เจ้าไป ข้ายังติดใจรสสวาทเจ้า ข้าไม่ให้ไปเจ้ากล้าแต่งงานใหม่หรือ ข้าจะรังควานเจ้า หรือไม่ก็จะบอกกับตาแก่นั่นว่าข้าได้เจ้าก่อนเขา”
“ชั่วช้าที่สุด”
- ผู้เขียน
