โซ่รักวิมานเถื่อน

หมาบ้ามั้งค่ะ เพิ่งมาถึงก็อาละวาดใหญ่

“แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงลูกสาวใสพอสมควร แสดงว่าไม่ได้หลับ

“แม่เห็นว่าไปทำงานแล้ว เป็นยังไงบ้าง แม่นึกห่วง”

“โอ้ย สบายค่ะแม่ เพื่อนร่วมงานดี ทุกคนสอนและช่วยเหลือรวีทั้งนั้น นอกจากลูกชายคนเดียวของเจ้าของบริษัท ที่ทำหน้าตาเหมือนยักษ์วัดแจ้ง” ถึงเขาแบบนี้พร้อมกับเบะปากใส่

“วันนี้มีวีรกรรมวีรเวรอีกนะคะ พาแม่กิ๊กมาถึงที่นี่” เลยต้องเล่าออกมาให้หมด เพราะหยุดยั้งปากเอาไว้ไม่ได้แล้ว ไหนๆก็เล่าแล้ว เพราะรินรวีเห็นว่าท่านเป็นมารดา เลยทำให้คุณทัศนาวรรณตบอกผางเลยทีเดียว ว่าทำไมจะต้องเกิดเหตุการณ์นี้กับลูกสาว

และท่าทางของรินรวีอีกคนที่ทำท่าเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยกับพฤติกรรมเช่นนี้ของลูกเขย

“อย่าเล่าให้แม่ฟังเลยนะลูกแบบนี้” นางเป็นคนขวัญอ่อนอยู่ไม่น้อย ได้ยินเรื่องปวดใจทำนองนี้ ก็ไม่อยากให้ลูกสาวเอ่ยเพราะมันเกิดขึ้นจริงกับลูกสาวคนเดียวของนาง ท่าทางของรินรวีเหมือนจะรับได้

แต่นางก็คิดลึกๆในใจว่า มันคงไม่ใช่หรอก เปรียบเหมือนสมบัติหรือมรดกชิ้นสำคัญของตนเอง ทุกคนจะต้องหวงแหน สามีก็เหมือนมรดก เว้นแล้วแต่รินรวีจะไม่คิดเช่นนี้

ฝ่ายของปรัณย์ที่เขานอนหลับเลยเท้าของเขาฟาดโน่นฟาดนี่ไปมาเหมือนคนอยู่ไม่สุข รินรวีได้ยินเสียงแบบนั้นเช่นนั้นที่ข้างนอกเสียงดังโครมใหญ่

คงคิดจะให้หล่อนเปิดประตูออกไปดู ไม่หรอกนะ รินรวีไม่สนใจ

และน้ำเสียงนั้นดังเข้าไปในหูของคุณทัศนาวรรณ

“เสียงอะไรดังเอะอะโครมครามอย่างนั้นล่ะลูก”

“หมาบ้ามั้งค่ะ เพิ่งมาถึงก็อาละวาดใหญ่”

คุณทัศนาวรรณอ่อนอกอ่อนใจอีกแล้วกับคำพูดของลูกสาว

“ถนอมคำพูดหน่อยสิลูกเอ๋ย เป็นสาวเป็นนางเป็นเมีย”

มีเรื่องที่สำคัญที่รินรวียังไม่ได้บอกแม้แต่มารดาและญาติของปรัณย์ คือทั้งคู่ยังไม่ได้นอนเตียงเดียวร่วมกัน คุณทัศนาวรรณจึงถาม

“หน้าที่ของการเป็นเมีย คนเราน่ะต้องจัดสำรับกับข้าวที่หลับที่นอนให้ผัว”

“เผอิญว่า รวีไม่ใช่เป็นเมียที่ดีค่ะแม่ อาหารหรือ เขาคงอิ่มแปล้มาจากข้างนอกแล้วล่ะค่ะ”

รินรวีตอบแบบนั้นเป็นคำพูดที่แย้งเถียงและแกมประชดใส่อีกครั้ง คุณทัศนาวรรณรู้สึกไม่ไหวกับพฤติกรรมของลูกสาว แต่เธอ

จะทำอย่างไรได้ ลูกนั้น ตลอดมานั้นเลี้ยงได้แต่ตัว แต่หัวใจเลี้ยงไม่ได้หรอก ดีอยู่ที่อย่างหนึ่ง รินรวีเป็นคนแข็งแกร่ง แต่นางไม่อยากให้แกร่งจนดูกร้าว มันไม่เหมาะกับผู้หญิง

“แค่นี้นะคะแม่ แม่นะไม่ต้องห่วงรวีหรอก รวีเอาตัวรอดได้ แน่นะดูแลรักษาสุขภาพของแม่ให้ดีเถอะค่ะ กู๊ดไนท์”

เมื่อลูกสาวพูดแบบนี้ นางก็ต้องปิดการสนทนา พร้อมถอนหายใจยาวออกมาเลยทีเดียว

ทีนี้เริ่มหนักข้อเริ่มถีบโครมๆครามๆดังมากกว่าเดิม จนรินรวีแทบทนไม่ไหว หลังจากที่หญิงสาววางสายมารดาไปพักใหญ่ กำลังจะเคลิ้มหลับอยู่พอดีเชียว

“นี่คนบ้า มาอาละวาดฟาดหางเหมือนจระเข้ทำไม ฉันรำคาญนะคะ กำลังจะหลับจะนอน เพราะนี่ต้องลุกไปทำงานแต่เช้า”

เปิดประตูมา หล่อนก็แหวใส่เขา พร้อมกับรู้สึกตกใจจนอึ้งทีเดียว ที่เหลียวมองดูสารรุปคนรูปหล่ออย่างสามี ในเวลานี้แทบจะดูไม่ได้เลย แล้วหล่อนก็กวาดสายตามองเสื้อผ้ากางเกงรองเท้าที่มันกระจัดกระจายไปทุกทิศรอบข้าง กับการซกมกหนักหนาของเขา

“นี่ มันอะไรกัน เรียกร้องความสนใจจากใครคะ ถึงได้ทำตัวตกต่ำเหลือเกิน”

หล่อนส่ายหน้ามองเสื้อผ้าของเขาที่กองอยู่กระจัดกระจายคนละทิศละทาง

“ไม่รู้ว่าคุณเป็นคนซกมกมาจากไหนนะคุณปรัณย์”

“ช่างฉัน” เสียงดังขึ้นมาจากโซฟา

“ก็ได้ค่ะ แต่คุณห้ามทำความรบกวนแก่ฉันในเวลานอน เข้าใจนะคะ”

เพียงแค่นี้รินรวีก็ปิดประตูกลับเหมือนเดิมดังปัง ก่อนที่จะล้มตัวลงบนที่นอน

“ช่วยไม่ได้ คุณปรัณย์ คุณเลือกเองต่างหาก” หล่อนขบคิดในใจเมื่อร่างของหล่อนลงมาอยู่บนที่นอนนุ่ม นี่คือสิ่งที่หล่อนจะต้องแก้ไขในตัวเขา หรือที่เรียกว่า ดัดสันดาน หล่อนน่าจะถ่ายคลิบนี้ไปให้มารดาสามีดู แต่คิดไปคิดมา มันจะไม่เหมาะ หล่อนจะถูกเพ่ง และมารดาสามีจะรู้ว่า หล่อนไม่ได้นอนอยู่ฉันท์สามีภรรยากับปรัณย์ เหมือนครอบครัวคนอื่น

จะทำอะไรแสนหนักใจเหลือเกิน รินรวีคิด

ถึงวันเสาร์แล้วที่บริษัทหยุด คุณนิ่มนวลต้องการทำในบางสิ่งบางอย่าง จึงบอกกล่าวทั้งรินรวีและปรัณย์ลูกชายว่า

“รีบลุกขึ้นตื่นมาทานข้าวเร็ว วันนี้แม่จะทำอาหารแบบฉลองเป็นพิเศษสักหน่อย” รินรวีค่อนข้งแปลกใจและหญิงสาวงงด้วยเช่นกัน เกือบไปแล้วไหมล่ะ เพราะเธออยู่ในห้อง ปรัณย์นอนอยู่ข้างนอก เมื่อทราบว่าเป็นคุณนิ่มนวลลุกมาตามด้วยตัวเองแทนที่จะเป็นคนใช้ หล่อนจึงรีบมาปลุกปรัณย์ก่อนที่เขางัวเงียตื่นขึ้น กระซิบบอกเขาเบาๆเท่านั้น

“คุณแม่คุณมา” เพียงเท่านั้นเอง ปรัณย์ก็ดีดตัวจากโซฟาในทันที รีบคว้าโน้นคว้านี่ จัดให้อยู่เป็นที่เป็นทางเรียบร้อย แต่รินรวีส่ายหน้ เขาทำได้ไม่เนียน

“คุณรีบเข้าไปในห้องน้ำก่อนเถอะ เรื่องนี้ฉันจัดการเอง” รินรวีพูดแล้วก็ลงมือทันที ในที่สุดก็เรียบร้อย เธอคงจะไม่ทำให้ทุกคนสงสัยไปมากกว่านี้ จากนั้นจึงเดินเข้าไปเปิดประตูให้กับคุณนิ่มนวล

“คุณแม่นี่เอง มีอะไรแต่เช้าคะ” รินรวีที่ยิ้มส่งให้มารดาสามี ขณะที่หล่อนเองก็เพิ่งตื่น แต่หล่อนจัดการกับตัวเองได้รวดเร็วนักเพียงแค่ล้างหน้เท่านั้น ส่วนผมเผ้าก็จัดให้ดูดีหน่อย

“วันนี้เป็นวันหยุด แม่ก็จะจัดการทำอาหารเลี้ยงให้ลูกทั้งสองชิมฝีมือแม่ อย่างเต็มที่เลย อ้าว ตาปรัณย์ล่ะ”

“เข้าห้องน้ำค่ะ” หล่อนตอบคุณนิ่มนวล และแล้วสายตาของนางนิ่มนวลก็กวาดมองไปรอบห้องที่เป็นเรือนหอของลูกชายลูกสะใภ้ นางเห็นข้าวของที่ระเกะระกะบางอย่าง รองเท้าและเสื้อผ้าที่ดูเหมือนจะไม่เรียบร้อย ทำให้นึกแล้วก็ส่ายหน้ากับนิสัยของลูกชายตัวดี

“ตาปรัณย์นี่เอง ซกมกไม่หายเลย”

“มีอะไรเหรอครับคุณแม่” เสียงของปรัณย์ลอยมาจากห้องน้ำและเขาออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งพันกาย

“ต๊ายเปียกมะล่อกมะแลกไปหมดเต็มพื้นเลย รีบเช็ดเนื้อเช็ดตัวเถอะ จะได้ไม่ต้องทำตัวเป็นชีเปลือยต่อหน้าแม่”

รินรวีเบือนหน้าออกไปทางด้านอื่นหล่อนเห็นสรีระของปรัณย์แล้ว เขาอวดแผ่นหน้าอกเรียกว่าเปลือยท่อนบน ที่หล่อนเคยเห็นมาแล้ว ก็ทำให้หล่อนใจเต้นอยู่พอสมควร

“ผมเพิ่งอาบน้ำครับ”

“ก็รีบเข้าไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเถะลูก”