ปรัณย์เองรีบสำรวจตัวเอง แต่เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้ากลับคืน มีเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวที่เขาใส่อยู่ใส่นอนจนเคยชินแล้ว มันไม่ได้ดูอุจาดสำหรับเขา รินรวีเองก็รู้ว่าแบบนี้สำหรับเขาปกติ แม้หล่อนจะเคยค่อนเขาบ่อยๆ ว่า อุจาด ไม่ใส่เสื้อผ้าเหมือนเปรต ขยับตัวทรุดนั่งในที่เดิม
รินรวีก็เหนื่อยเหมือนกันเมื่อเขากดและโถมทับร่างเล็กของหล่อน และยังรู้สึกเจ็บปวด การกระทำที่ไม่ปราณีปราศรัย และยินยอมให้หล่อนโอนอ่อนผ่อนตาม มันไม่ต่างไปจากการถูกบังคับกรายๆ รินรวีถึงไม่มีอารมณ์และรู้สึกง่วงด้วย
“รีบใส่เสื้อผ้าสิคะ คุณปรัณย์เหมือนเปรตเข้าทุกวัน”
“จะเหมือนเปรตได้ยังไง ฉันไม่ได้แก้หมดทุกชิ้น” คนที่นั่งใกล้ยังนั่งอยู่ แต่หล่อนเป็นฝ่ายยืน ยังเถียงออกอีก
“เอาล่ะค่ะ รวีขี้คร้านจะเถียง เชิญเปรตนอนแก้ผ้าอยู่ตามลำพังตรงนี้เถอะค่ะ รวีจะเข้าไปนอนเสียที”
คนที่ถูกว่าเป็นเปรตมองจ้องนิ่วหน้าใส่แบบไม่พอใจ ที่ถูกขัดใจอีกหน เขาเอง
