เสียงฝนกระทบหลังคายามเช้า ดังแค่ผ่านโสตประสาทของมัชฌิมาเท่านั้น สายตาแม้มองของเหลวสีน้ำตาลเข้มในแก้วเซรามิคโทนสีเดียวกันแต่ความคิดกลับเหม่อลอยไปถึงเรื่องเมื่อคืน
พลันแรงสัมผัสจากด้านหลังรัดรอบเอวบอบบางของเธอ จนคนถูกสวมกอดอดสะดุ้งตกใจไม่ได้
“ตื่นไวจัง ทำไมไม่ปลุกพี่บ้าง”
เสียงเข้มถามแฝงแววสดชื่นกระตือรือร้นคลอเคลียข้างใบหู ก่อนใช้ปากที่มีตอเคราเขียวขึ้นรอบซุกไซ้จนเธอขนลุกเกรียว ย่นคอหนีเพราะจักกะจี้ ห้ามเขาเสียงสั่น หวั่นไหวไม่น้อยไปกับสัมผัสของอีกฝ่าย
“พี่ธรรศปล่อยอุ่นก่อน...”
เสียงจากคนสวมกอดย้อนกลับมา
“ร้องห้ามทั้งคืนยังไม่รู้อีกเหรอว่าใช้กับพี่ไม่ได้ อีกอย่าง...ยังไงทับทิมก็ไม่มีทางเห็นหรอกน่า”
คนฟังตัวชาดิกกับคำพูดของธรรศ เกร็งหนีเขาจนได้ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะรู้จึงยิ้มถูกใจที่ยั่วคนในอ้อมกอดได้ถูกจุดจึงแกล้งออกแรงรัดมากกว่าเก่า ใบหน้าคม ดวงตาดำดุบัดนี้ดูสุขสมใจชื่นมื่
