DON'T FEEL06:หว่านล้อม
1694 คำ
DON'T FEEL 06
*****************************
พี่เดียวปล่อยให้ฉันนอนต่อส่วนเขาก็ออกไปหาเพื่อนที่โทรมาเรียกให้เขาออกไปกินเหล้า ทีแรกเขาก็ชวนฉันไปด้วยนะแต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ไป
เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะถ้าฉันไปตอนกลับฉันรู้ชะตากรรมตัวเองไงว่าจะต้องโดนอะไรบ้าง
ฉันเคยไปกับเขาแล้วครั้งหนึ่งและมีผู้ชายในร้านเหล้าเดินเข้ามาหาขอชนแก้วกับฉันทั้งที่ฉันก็ไม่ได้รู้จักเขาเลย
แต่พี่เดียวกลับบอกว่าฉันอ่อยผู้ชายและให้ท่าคนอื่น มันเลยทำให้เขาโกรธมากพอกลับมาถึงห้องสิ่งที่ฉันโดนคือการที่เขาเอาหวายมาฟาดกลางหลังฉัน
ไหนจะยังจับตัวฉันไปแช่ในอ่างน้ำเย็นที่เขาเตรียมเอาไว้ทรมานฉันโดยเฉพาะเลย ตั้งแต่นั้นมาฉันก็บอกกับตัวเองว่าถ้าเป็นไปได้อย่าไปไหนมาไหนกับเขาอีกเด็ดขาดถ้าไม่อยากเจ็บตัว
ใครๆ ก็บอกว่าฉันมันโง่ที่ทนอยู่กับผู้ชายเลวๆ คนนี้ ถามหน่อยเหอะใครอยากจะทนกันล่ะ
ถ้าเป็นไปได้ฉันเองก็อยากจะหนีเขาเหมือนกัน ไม่ได้อยากอยู่กับเขาหรอก แต่มันเป็นเพราะว่าฉันหนีไปไหนไม่ได้เท่านั้น
ถ้าคิดจะหนีสิ่งที่ฉันต้องเจอไหนจะคนรอบข้างอีก ใครไม่มาเป็นฉันไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไงและอึดอัดมากแค่ไหนที่ต้องอยู่กับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก
เมื่อก่อนยอมรับนะว่ารักเขามาก เพราะเขาดูแลฉันอย่างดีเลยล่ะ ตอนนี้คำว่ารักมันไม่มีอีกแล้วและคิดว่าเขาเองก็คงไม่ได้้รักฉันเหมือนกัน เพราะคนรักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก
“ถ้าเกิดว่าแพรย้ายไปอยู่กับพี่เดียวแล้ว พี่เดียวจะรักแพรเหมือนเดิมเหมือนวันนี้หรือเปล่าคะ?”
ฉันมองหน้าคนตรงหน้าที่มองหน้าฉันกลับมาด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน พอฉันถามแบบนั้นเขาก็รีบตอบกลับมาทันทีว่าเขารักและต้องการฉันมาก
อะไรที่ทำให้ฉันมีความสุขได้เขาก็อยากจะทำ ขอแค่ให้ฉันไปอยู่กับเขาแค่นั้นก็พอแล้ว
“พี่รักแพรนะคะ อะไรที่ทำให้แพรมีความสุขพี่จะทำทุกอย่างเลยค่ะ แพรย้ายมาอยู่กับพี่นะ”
พี่เดียวจับมือฉันมากุมเอาไว้แน่นก่อนที่เขาจะให้สัญญากับฉันว่าเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับเขา
แต่ฉันไม่รู้หรอกว่าวันต่อไปเขาจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า แต่ตอนนี้เขาทำให้ฉันมีความสุขมันเลยทำให้ฉันตัดสินใจที่จะไปอยู่กับเขา
“พี่ไม่อยากจะอยู่ห่างแพรไปไหนเลยนะ อยากให้แพรอยู่ใกล้ๆ พี่ตลอดเวลาเลยค่ะ”
“ถ้าแพรอยู่ใกล้ๆ พี่เดียวแล้วจะไม่เบื่อแพรไปก่อนใช่มั้ยคะ?”
“พี่รักแพรขนาดนี้แล้วพี่จะเบื่อแพรได้ยังไงคะ”
“ก็ได้ค่ะ แพรจะไปอยู่กับพี่เดียว”
พอฉันบอกว่าจะไปอยู่กับเขา เขาก็ยิ้มกว้างออกมาแล้วดึงตัวฉันเข้าไปกอดเอาไว้แน่นมาก ฉันเองก็กอดตอบเขากลับไปเหมือนกัน
เขาบอกว่าไม่รู้ทำไมเขาถึงได้คลั่งรักฉันมากขนาดนี้ทั้งที่ฉันก็ไม่ใช่แฟนคนแรกของเขาเลยด้วยซ้ำ
แต่ฉันอยากจะบอกเขานะว่าเขาคือแฟนคนแรกของฉันเลยล่ะ มันเลยทำให้ฉันรักเขามากขนาดนี้ไง
“แพรรักพี่เดียวนะคะ เพราะงั้นห้ามทำให้แพรเสียใจนะ”
“แต่พี่รักแพรมากกว่านะคะ”
“ให้จริงเหอะ”
ฉันยื่นมือไปหยิกแก้มพี่เดียวที่บอกว่ารักฉันมากกว่า ดีใจนะที่เขาบอกว่ารักฉันแบบนี้ เพราะไม่เคยมีใครพูดกับฉันแบบนี้มาก่อนเลยไง มันก็เลยทำให้ฉันเหมือนตกอยู่ในกำมือเขาเลย
นี่ฉันยังคิดภาพตัวเองไม่ออกเลยหากว่าไม่มีพี่เดียวที่อยู่ข้างๆ ฉันแบบนี้แล้วฉันจะมีชีวิตเป็นยังไง
“อย่าเบื่อแพรนะคะ”
“พี่รักแพรค่ะ ไม่ว่าวันไหนๆ พี่ก็จะรักแพรแบบนี้ตลอดไปนะคะ”
ช่วงที่รักกันแรกๆ อะไรๆ ก็หวานกันไปหมดเลย แต่ตอนนี้น่ะเหรอ ความรักที่เคยว่าหวานตอนนี้มันก็กลายเป็นความขมไปแล้ว ไม่มีอะไรให้หวานอีกต่อไปตั้งแต่วันที่เขาทำร้ายฉันแล้วล่ะ
คนที่เคยให้สัญญากับฉันว่าจะรักและจะดูแลฉันเป็นอย่างดีกับเป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำร้ายฉันให้ตายทั้งเป็นแบบนี้
เขาใจร้ายกับฉันมากเลยนะ ตอนแรกก็คิดว่าถ้าขาดเขาไปก็คงอยู่ไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้ฉันเริ่มคิดแล้วล่ะว่าการที่ไม่มีเขามันเป็นอะไรที่ทำให้ฉันมีความสุขแล้ว
ฉันลุกเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างตัว ยืนมองตัวเองในกระจกและเห็นรอยจ้ำสีแดงที่พี่เดียวทำทิ้งเอาไว้
เห็นแบบนี้แล้วมันก็ทำให้น้ำตาไม่รักดีของฉันมันล่วงผล็อยลงมา ทำไมฉันต้องมาเจอแบบนี้ด้วยนะ
ทำไมต้องมาเจอกับผู้ชายที่โคตรเลวแบบนี้ด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะให้ฉันทุกอย่างที่ฉันต้องการ แต่ฉันก็ไม่ได้ต้องการแบบนี้หรือเปล่า
ฉันต้องการความรักความเอาใจใส่ที่ไม่ได้หมายถึงเงิน เขาไม่ต้องให้เงินฉันใช้ก็ได้แต่ฉันอยากให้เขาใจดีกับฉันกว่านี้อีกหน่อยไม่ได้เหรอ
แต่ก็รู้ว่าเขาคงให้ฉันไม่ได้หรอกและฉันก็ไม่ควรไปคาดหวังกับตัวผู้ชายคนนี้ด้วย
พออาบน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมานั่งทำงานของตัวเองต่อไปได้สักพักพี่เดียวก็กลับเข้ามาในห้อง
“วันนี้อยากออกไปกินอะไรมั้ยคะเดี๋ยวพี่พาออกไปกิน”
“อะไรก็ได้ค่ะ แพรตามใจพี่เดียวหมดเลย”
ฉันไม่อยากมีปัญหาก็เลยเลือกที่จะกินอะไรก็ได้ที่ตามใจเขา เพราะไม่อยากให้เขาอารมณ์ไม่ดี หรือถ้าฉันบอกเขาไปว่าไม่ได้อยากกินข้าวกับเขา คนที่ต้องเจ็บตัวก็ต้องเป็นฉันอีกไง
พอเขาได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างดีใจที่ฉันตามใจเขาแบบนี้ ฉันไม่ได้อยากตามใจเขาหรอกนะ แต่ที่ทำอยู่ฉันทำเพื่อตัวเองต่างหากล่ะ
พี่เดียวสั่งอาหารเพื่อที่จะกินบนห้องเขาบอกว่าวันนี้ไม่อยากออกไปไหนแล้ว ไหนๆ ฉันก็ตามใจเขาแล้วงั้นก็กินที่ห้องเลยแล้วกัน
ฉันเองก็ไม่อยากออกไปไหนหรอก ไม่อยากไปนั่งยิ้มให้คนอื่นเห็น เพราะความจริงแล้วข้างในใจฉันไม่ได้อยากยิ้มด้วยเลย
พอกินข้าวเสร็จพี่เดียวก็หันหน้ามาถามฉันว่าวันนี้ฉันเป็นอะไรหรือเปล่าเพราะเห็นว่าฉันไม่ค่อยพูดเท่าไหร่
“วันนี้เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เห็นไม่พูดไม่จากับพี่เลย”
“เปล่าค่ะ แพรแค่รู้สึกเหนื่อยๆ เลยอยากพัก”
“หรือยังไม่หายโกรธที่พี่ขังแพรเอาไว้ในห้องเหรอ?”
พี่เดียวมองหน้าฉันด้วยแววตาที่ดูสำนึกผิดมาก เหมือนว่าเขาไม่ได้อยากทำให้ฉันต้องเจ็บแต่ที่ทำไปมันเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของเขาเท่านั้นที่คุมตัวเองไม่ได้
แต่รู้อะไรป่ะว่าสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดน่ะมันเป็นข้ออ้างเพื่อที่จะให้ฉันยกโทษให้เขาไง และเขาก็ทำแบบนี้ประจำจนฉันไม่ได้ใจอ่อนที่จะยกโทษให้เขาเลยด้วยซ้ำ
เพราะทุกครั้งที่เขาทำร้ายฉันเสร็จแล้วใจเย็นลงเขาก็จะใช้คำพูดพวกนี้พูดกับฉัน แล้วคิดว่าฉันยังจะเชื่อคำพูดของเขาได้อีกเหรอ
“พี่บอกแล้วไงคะว่าพี่ไม่ได้อยากทำให้แพรต้องเจ็บ พี่ขอโทษนะคะ”
“แพรไม่ได้โกรธพี่เดียวหรอกค่ะ หรือต่อให้แพรโกรธแพรก็โกรธไม่ได้อยู่ดี”
“ไม่พูดแบบนี้สิคะ วันนี้พี่อุตส่าห์อารมณ์ดีนะอย่าทำให้เสียบรรยากาศสิ”
ไอ้คำว่าอุตส่าห์ของเขาน่ะมันเหมือนว่าฉันต้องตามใจเขาทุกอย่างไม่งั้นเขาอาจจะไม่พอใจขึ้นมาก็ได้อย่างนั้นเหรอ
เขานี่มันเลวได้ใจจริงๆ เลยนะ
ฉันยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่าไปตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ได้ยังไง มองยังไงเขาก็มีแต่ความเหี้ยและเลวบรม
ถ้าเกิดว่าเขาสามารถฆ่าฉันให้ตายได้เขาก็คงทำไปนานแล้วล่ะ แต่ก็ไม่แน่หรอกขนาดแฟนเก่าของเขายังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนานหลายเดือนเลย
แล้วนับประสาอะไรกับฉันที่เขาจะไม่ทำแบบนั้นถ้าเกิดว่าเขาไม่พอใจขึ้นมา ฉันเลยไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไปไง
เวลาที่จะพูดก็ต้องคิดให้ดีซะก่อนว่าประโยคนี้เขาจะพอใจหรือเปล่า หรือถ้าพูดออกไปแล้วตัวเองจะเจ็บตัวมั้ย
ชีวิตฉันตอนนี้มันไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจเองได้เลย เพราะเวลาคิดที่จะทำอะไรมันก็ต้องขึ้นกับพี่เดียวหมดเลยไง
“หรือแพรอยากให้พี่ทำอะไรให้เพื่อเป็นการไถ่โทษคะ?”
“ปล่อยแพรไปได้มั้ยคะ?”
“ว่าไงนะ!!!”
- ผู้เขียน
