“ได้เวลาสอบสวนแล้ว” ใจฉันหล่นไปถึงตาตุ่มทันทีเมื่อคำพูดนิ่งๆพร้อมรอยยิ้มร้ายๆที่มุมปากของคุณสิงหาดังเข้าหูของฉัน ร่างสูงก้าวต้อนฉันเข้ามาในห้องจนฉันถอยหนีแทบไม่ทัน
ปัง! เสียงประตูห้องที่ถูกปิดอย่างแรงจนฉันสะดุ้งเฮือกขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ น้ำตาที่เคยรื้นเบ้าตากลับหยดลงมาอย่างห้ามไม่อยู่หยดแล้วหยดเล่า
ปัก! ฉันสะดุ้งขึ้นอีกครั้งเมื่อมีของแข็งและหนักในมือของเขาบางอย่างตกลงพื้นห้อง
ครืด! ครืด! เสียงโซ่เส้นใหญ่ที่ถูกลากบนพื้นดังขึ้นพร้อมๆกับท้าวยาวๆของคนถือที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหาฉันช้าๆ แต่สำหรับฉันตอนนี้มันกลับดูรวดเร็วมาก เร็วจน...
ปึก! แผ่นหลังของฉันชนเข้ากับผนังห้องอย่างไร้หนทางหนีต่อ
“คุ...คุณสิง” ฉันเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นเทาขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้ฉันกลัวเขาเหลือเกิน กลัวจนสมองแทบไม่สั่งการอะไรแล้ว
“เห็นฉันใจดีด้วยเข้าหน่อย เลยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรอ”
