“ท่านพ่อ!! ท่านกล่าวอะไรออกมา เราสองคนย้ายออกจากหมู่บ้านลี่เจียงไปสิบกว่าปีแล้ว ไหนเลยจะล่วงรู้ว่าทรัพย์สินสกุลเย่หายไปทางใด ใช่พวกชาวบ้านแถวนี้หรือเปล่าที่มาขโมยออกไปขายยามท่านไม่ระวังตัว”
“เจ้า!! เจ้า!!” เฉากงยกนิ้วชี้หน้าบุตรชายทั้งสองที่หน้าด้านกล่าวหาผู้อื่นอย่างหน้าไม่อาย เขาโกรธเสียจนพูดไม่ออกควันแทบจะพวยพุ่งออกมาจากทวารทั้งเจ็ดอยู่แล้ว
"ชาวบ้านแถวนี้ไม่ชอบหน้าเราสองคน พวกเขาย่อมกล่าวคำใส่ร้ายอยู่แล้ว เราไม่มีวันรับข้อหานี้เด็ดขาด!!
“กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง เหตุการณ์เป็นเช่นไรเจ้าสองคนย่อมกระจ่างอยู่ในใจแต่กลับไม่ยอมรับ" เย่เซิ่งเจียส่งสายตาเหยียดหยามไปยังบุรุษโสโครกทั้งสอง
“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!! เจ้าเป็นผู้ใดกัน ไม่รู้จักหรือว่าพวกเราอาวุโสกว่าเจ้าหลายปีนัก!!”
เย่เซิ่งเจียกำหมัดแน่น ยกขาข้างหนึ่งถีบไปที่ร่างหนาของเฉาเอี้ยนเต็มแรง
“ข้าคือเย่เซิ่งเจียจำเอาไว้ให้ดี เรือนสกุล
