หย่งเหลียนไม่ได้ตอบคำ ไม่โกรธและยังชอบใจที่คนเหล่านี้พูดจาออกมาจากใจจริง นางเรียกบุตรสาวคนรองให้เตรียมชา แต่ยังช้ากว่าม่านลู่และม่านอวี้ที่แจ้นไปถึงครัวก่อนใครแล้ว
“พวกมันคงจะมาขอเงินล่ะสิ พี่เฟิงท่านอย่าให้พวกมันเชียว ให้ครั้งหนึ่งมันต้องมีครั้งที่สองที่สามตามมาไม่หยุดหย่อน หากทำได้ท่านต้องรีบกำจัดมันสองตัวไปให้พ้นโดยเร็วที่สุด”
เย่เซิ่งเจียหันไปมองผู้เฒ่าเฉาด้วยความสงสาร อย่างไรสองคนนั้นก็เป็นบุตรของชายชรา แต่เขากลับพบว่าเฉากงพยักหน้ารัวเป็นไก่จิก เห็นดีเห็นงามไปกับคำพูดของไหวอู๋ห่าง
“ไอ้ลูกหมาสองตัวนั่นมันต้องวนเวียนกลับมาอีกแน่ สกุลเย่มีสตรีหลายคนข้าเกรงว่าพวกเราจะดูแลกันไม่ทั่วถึง พวกมันต่ำช้าเกินกว่าที่เจ้าคิด อาเฟิงข้าทำให้เจ้าลำบากอีกแล้ว”
บทสนทนาหยุดชะงักไปหลังจากที่เฉากงกล่าวจบ ทุกคนต่างพากันคาดเดาความเลวร้ายที่อาจขึ้น แต่ยังคิดหาหนทางแก้ปัญหาไม่ได้
“แล้วพวกท่านตั้งใจจะกลับ
