ตอนที่3
3150 คำ
ชัชญาพยักหน้า จากนั้นทั้งคู่ผลัดเปลี่ยนกันอาบน้ำ ช่วงที่น้องไปอาบน้ำคนเป็นพี่ก็เดินไปดูที่โต๊ะเขียนหนังสือ และก็สะดุดเข้ากับสัญลักษณ์ของมหาลัยที่ปกหนังสือเรียน
"เด็กจุฬาเลยเหรอนี่ ไม่ธรรมดาเหมือนกันแฮะ"
ดูจากชื่อหนังสือหลายเล่มที่วางกองอยู่มุมโต๊ะ เหมือนจะมีแต่เกี่ยวกับพวกโปรแกรมซะส่วนใหญ่ เสียงเปิดประตูห้องพร้อมกับใบหน้าขาวใสโผล่เข้ามาฉีกยิ้มให้
"เพิ่งรู้ว่าเด็กแว๊นเมื่อคืนเป็นถึงนักศึกษาจุฬานะคะ โยเรียนอะไรเห็นมีแต่เรื่องโปรแกรม"
"วิศวะคอมค่ะ ปีสี่ อีกสองอาทิตย์สอบกลางเทอม โยก็เลยต้องขยันอ่านหนังสือหน่อย"
เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ไม่ใช่ว่าใครจะสอบติดคณะนี้ง่าย ๆ แถมมหาลัยระดับประเทศแบบนี้ด้วย
"เก่งนะคะ มิน่าลุงจ่าถึงบอกเราเหมือนเด็กเนิร์ด"
ชัชญาเอ่ยชมออกไป
"ก็แค่ขยันให้มากเพราะอยากสอบติดที่นี่แหละค่ะ มันใกล้บ้านด้วย แล้วพี่จบที่ไหนคะ"
"คู่แข่งของที่นี่ค่ะ แต่พี่เรียนบัญชี"
"คู่แข่งเหรอคะ พี่หมายถึง ธรรมศาสตร์หรือเปล่า?"
เมื่อคนเป็นพี่พยักหน้าโยธกาก็ยิ้ม
"แหม แต่โยไม่แข่งกับพี่แน่ ๆ ค่ะ ว่าแต่ ท่าพระจันทร์หรือรังสิตคะ"
"รังสิตค่ะ บ้านพี่อยู่แถวปทุมน่ะ"
"เหรอคะ แถวคลองหรือเปล่า เห็นเพื่อนเคยบอกแถวนั้นก๋วยเตี๋ยวเรืออร่อยใช่มั้ยคะ"
"ค่ะ ก็อร่อยนะ พี่ก็ไปกินบ่อย ๆ"
"พาโยไปกินบ้างดิ แถวนี้ไม่ค่อยมีหรอกแบบก๋วยเตี๋ยวเรือแท้ ๆ น่ะ"
คำว่าพาโยไปกินบ้างสินี่ฟังแล้วมันอดยิ้มไม่ได้จริง ๆ ทั้งหน้าตาน้ำเสียงอ้อนกันใช่เล่น
"จะไปมั้ยล่ะ วันนี้พี่ก็จะกลับไปนอนบ้าน กลับมาบ่ายพรุ่งนี้น่ะ"
"ง่า แต่โยมีงานค้างอยู่อ่ะต้องเขียนโปรแกรมส่งงานวันจันทร์ คือ เอาไว้ให้โยสอบเสร็จก่อนได้มั้ย โยไปค้างบ้านพี่ด้วยนะ ชอบอ่ะ บ้านริมคลอง อยู่ตรงนี้มีแต่ควันพิษกับเสียงรถทั้งวัน"
ชัชญาฟังน้องบ่นแล้วก็ต้องยิ้ม มันก็จริงนั่นแหละ เธอถึงไม่เลือกที่พักติดถนนเพราะคงนอนไม่หลับ แต่เมื่อคืนกลับหลับสนิท อาจเพราะกลางคืนรถก็บางตานั่นละมั้ง
"ตามใจค่ะ ที่บ้านพี่แม่กับยายทำขนมถ้วยขายด้วย เราชอบกินหรือเปล่า"
"โห เหมือนรู้ใจ ชอบค่ะ โยกินทีเป็นยี่สิบถ้วยเลยนะ"
"ถ้วยใหญ่น่ะนะ"
"เปล่า ถ้วยเล็ก ๆ ค่ะ ถ้วยใหญ่นาน ๆ หรอกจะเจอเขาเอามาขาย"
คนเป็นพี่หลุดขำ เธอก็นึกว่าถ้วยใหญ่เหมือนที่บ้านทำ
"ได้กินของยายพี่จะติดใจ"
"พูดซะอยากไปวันนี้เลย งือ แต่งานค้ำคออยู่เดี๋ยวอาจารย์ตัดคะแนน"
"ทำงานตัวเองให้เสร็จก่อนเถอะ บ้านพี่ไม่หนีไปไหนหรอกน่า อืม งั้นเดี๋ยววันจันทร์พี่เอามาฝากแล้วกัน จะได้กินกันทุกคนดีมั้ย"
"ดี ๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะ มาเดี๋ยวโยลงโปรแกรมให้ จะได้ลงไปหาอะไรกินกันค่ะ ขอมือถือพี่ด้วยค่ะ อ๋อ ถ้าพี่มีความลับ เดี๋ยวพี่เข้าเวบตามโยบอกก็ได้ มันเป็นแอปพิเศษน่ะ ต้องมีรหัสเข้า"
ชัชญาปลดล๊อคมือถือก่อนจะยื่นให้น้อง โยธกามองหน้าอีกฝ่าย
"ไม่มีความลับค่ะ"
แค่นั้นเจ้าเด็กหน้าใสก็พรายยิ้มตาปิด รูปที่พี่เขาใช้พักหน้าจอนี่คงจะเป็นแม่กับคุณยาย
"พี่สวยเหมือนแม่กับยายนี่เอง"
"ชมหลายครั้งแล้ว อยากได้อะไรคะ"
"เปล่าซะหน่อย ก็พี่สวยจริง ๆ นี่"
คราวนี้คนตอบไม่ได้หันมาหา แต่กำลังกดอะไรยิก ๆ เพื่อเข้าโหลดแอปอะไรสักอย่าง แต่ชัชญากลับสังเกตุเห็นความผิดปกติบางอย่าง จากคนที่ทำท่าสนใจอยู่กับมือถือ เรียวปากสวยอมยิ้มเล็ก ๆ
"เป็นไรทำไมหน้าแดง ฮึ เขินอะไรคะ"
นิ้วเรียวของพี่จิ้มเข้าที่แก้มสีชมพูเรื่ออย่างหยอกเย้า ยิ่งทำให้เพิ่มความเข้มจากชมพูเป็นแดงเรื่อ
"ฮื้อ โยเขินพี่อ่า"
คนที่จู่ ๆ ก็เกิดอาการเขินอายตอบทั้งที่ไม่ยอมหันมามองกัน ยังคงจดจ่อกับสิ่งที่กำลังทำ
"หืม เขินพี่ เขินทำไมคะ"
ชัชญาทั้งนึกอยากแกล้งทั้งรู้สึกเอ็นดู ไม่คิดว่าน้องจะมีอาการแบบนี้ให้เห็น
"ว่าไงคะ จู่ ๆ ทำไมถึงเขิน หรือคิดอะไรกับพี่เนี่ย เดี๋ยว คิดทะลึ่งหรือเปล่าคะ"
คราวนี้นิ้วจิ้มที่หัวไหล่น้อง
"พี่อ่ะ อย่ากดดันสิคะ โยไม่ได้คิดทะลึ่งอะไรซะหน่อยนะ บอกก็ได้ แต่พี่ห้ามโกรธนะ"
คราวนี้น้องเงยหน้าที่ยังแดงเรื่อด้วยเลือดฝาดขึ้นมาคุยกัน ชัชญาพยักหน้าทันที
"อยู่ใกล้พี่แล้วหัวใจโยเต้นแรงน่ะ ก็เลยแบบ มันเขินอ่ะบอกไม่ถูก"
พูดจบน้องก็ก้มหน้าไปสนใจมือถือต่อ ปล่อยให้คนเป็นพี่นิ่งคิดสักพักก่อนจะหลุดยิ้มออกมา น่าแปลกใจที่เธอไม่รู้สึกอึดอัดสักนิดที่น้องพูดแบบนี้ ตอนนี้เรานั่งอยู่ปลายเตียงก็เรียกว่าตัวแทบจะติดกันนั่นแหละ
ความรู้สึกหรือเรื่องรักเพศเดียวกันไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้จัก เพราะสมัยเรียนเพื่อนในกลุ่มก็คบผู้หญิงด้วยกันให้เห็น เคยมีทั้งทอมและเลสมาจีบเธอก็มีเหมือนกัน
แต่ไม่เคยรู้สึกอะไรด้วย ไม่ได้อคติหรือรังเกียจ เพียงแต่ยังไม่มีใครทำให้เธอรู้สึกว่าอยากจะลองคบเป็นคนพิเศษแค่นั้นเอง
"พี่โกรธเหรอ"
คงเพราะเธอเงียบไปอีกคนถึงเงยหน้ามาถาม
"เปล่าพี่จะโกรธทำไมล่ะ แค่กำลังคิดว่าอะไรทำให้เราใจเต้นแรงกับพี่แค่นั้นเอง โยชอบผู้หญิงเหรอคะ"
เธอตัดสินใจถามน้องตรง ๆ
"โยไม่แน่ใจหรอกค่ะ แต่ถ้าถามว่าชอบมองใครระหว่างผู้หญิงกับผู้ชาย โยก็มองผู้หญิงมากกว่า แต่ คือ โยไม่เคยมีอาการแบบนี้น่ะ โยไม่เคยใจเต้น แล้วเขินเวลามองใคร"
คำตอบตรง ๆ ที่ได้ฟัง ก็ยังไม่กล้าฟันธงว่าน้องรู้สึกอะไร อาจจะแค่ตื่นเต้นก็ได้ ชัชญาพยักหน้ายิ้มให้อีกคน
"พี่ไม่ได้ เอ่อ รังเกียจความรักของเพศเดียวกันใช่มั้ย"
"ไม่ค่ะ เพื่อนสมัยเรียนก็มีคบผู้หญิงเหมือนกัน"
โยธกาอยากจะถอนหายใจโล่งอกออกมาดัง ๆ แต่ก็เพียงแค่ฉีกยิ้มให้พี่เขาแค่นั้น
"นี่ค่ะ โยโหลดมาใส่เครื่องให้แล้ววิธีการใช้แอปนี้ก็คือ มันจะทำงานคล้ายสัญญาณจีพีเอสติดตามตัว แต่จะมีแค่คนที่มีแอปนี้เท่านั้นถึงจะสามารถรับสัญญาณระหว่างกันได้
นี่นะ สมมุติพี่ต้องการความช่วยเหลือในสถานการณ์ฉุกเฉิน ช่องด้านบนที่มีคำว่า your ให้พี่ใส่เบอร์พี่ ส่วนช่องล่างที่คำว่า to คือหมายเลขของคนที่พี่ขอความช่วยเหลือ อย่างสมมุติอยากให้โยไปช่วย พี่ก็ใส่เบอร์โยลงช่องนี้แล้วกดยืนยัน
มันจะส่งสัญญาณเตือนมาที่มือถือโยทันทีเลยพร้อมส่งพิกัดที่พี่อยู่มาด้วย แต่ถ้าสมมุติกรณีที่จำเบอร์ปลายทางไม่ได้ ให้กดรหัสฉุกเฉิน H แล้วกดปุ่มยืนยัน สัญญาณนี้จะส่งเข้าหาหน่วยงานตำรวจที่อยู่ใกล้เคียงทันทีค่ะ"
"โห นี่มันแอปราชการหรือเปล่าคะ พี่จะไม่โดนจับใช่มั้ยโย"
โยธกาขำ
"ไม่โดนหรอกค่ะ เพราะคนที่ได้ใช้นั่นหมายถึงว่าต้องมีรหัสลับเพื่อเข้าไปโหลดแอปนี้ รหัสนี้โยเป็นคนตั้งด้วยโปรแกรมนี้โยเป็นคนเขียนเองแหละค่ะ ทดลองใช้อยู่เป็นปี กว่าเฮียจะนำเข้าไปเสนอผู้ใหญ่ให้นำไปใช้ในหน่วยงานได้"
ชัชญามองหน้าคนที่บอกเขียนโปรแกรมนี้ด้วยความทึ่ง
"นี่เราจะอัจฉริยะกว่าเด็กรุ่นเดียวกันไปแล้วมั้งคะโยเย"
ฮ่ะ ๆ
"โยยี่สิบเอ็ดไม่เด็กแล้วนะ ที่สำคัญโสดด้วยค่ะ"
"อันนี้ไม่ต้องพรีเซ้นต์ก็ได้ค่ะ ไม่ได้อยากรู้"
ชัชญาแกล้งเอานิ้วจิ้มหน้าผากคนที่ที่พรีเซ้นต์สถานะตัวเอง ให้เจ้าคนทะเล้นหัวเราะชอบใจ
"พี่อยากเห็นการทำงานจริง ๆ ไหนโยลองใส่เบอร์ตัวเองซิ"
"พี่ใส่เบอร์พี่ก่อนค่ะ"
ชัชญาพิมเบอร์ตัวเองลงในช่อง ก่อนที่น้องจะพิมเบอร์ลงไปอีกช่องแล้วกดยืนยัน แค่นั้นเสียงสั่นดังครืดพร้อมมีแสงสว่างวาบก็โชว์ที่มือถือของโยธกาทันที น้องเปิดมือถือให้ดู มันก็มีสัญลักษณ์ของแอปเดียวกัน กำลังแสดงไฟสีแดงกระพริบ
เมื่อน้องกดเข้าไปมันเด้งหน้าจอขึ้นมา เหมือนภาพถ่ายจากกูเกิ้ลแมพ แต่ข้อมูลละเอียดกว่า เพราะบอกพิกัดชัดเจนว่าจุดไหนถนนซอยอะไร มันน่าทึ่งมากสำหรับผลงานของนักศึกษาปีสี่คนนี้
"แบบนี้ถ้าพี่รู้เบอร์นายเอนก แล้วจะให้ตำรวจไปจับเขา พี่ต้องใส่เบอร์เขาช่องไหน"
"ถ้าเราต้องการรู้ว่าคนนั้นอยู่ไหน เราใส่เบอร์เขาช่องTo แค่นั้นพอค่ะ ช่อง your ไม่ต้องเพราะโปรแกรมล็อคเบอร์เราไว้อยู่แล้ว อย่างงี้"
โยธกาพิมเบอร์ตัวเองลงไปช่อง to แล้วกดยืนยัน แค่นั้นสัญญาณแจ้งเตือนก็กระพริบขึ้นที่เครื่องของชัชญา เมื่อเปิดขึ้นดูพิกัดก็โชว์ให้รู้ว่าที่ไหน
"มันเจ๋งเลยนะนี่ แบบนี้ทางตำรวจก็ใช้ติดตามคนร้ายได้สิใช่มั้ย แล้วถ้าไม่รู้เบอร์คนร้ายล่ะทำยังไง"
"มันถึงต้องเอาไปใช้ร่วมกับโปรแกรมตรวจจับสัญญาณของกรมตำรวจไงคะ ตำรวจพอจับสัญญาณได้เขามีอำนาจเช็คเบอร์ได้ค่ะ แต่ข้อเสียมันก็ยังมีอยู่ดี ถ้าปิดมือถือก็เท่ากับทำอะไรไม่ได้ เพราะมันใช้วิธีจับสัญญาณจากคลื่นค่ะ"
"อ๋อ แต่พี่ว่ามันก็ได้ประโยชน์เยอะนะ เพราะถ้าไม่ใช่พวกผู้ร้ายจริง ๆ มันคงไม่ปิดมือถือหนีตำรวจเหมือนในหนังหรอกมั้ง"
"ก็คงงั้นค่ะ คราวนี้ต่อไปถ้าเกิดเหตุแบบเมื่อคืน พี่ก็ใช้สเปย์จัดการเลย แต่ถ้าโชคร้ายมีคนร้ายหลายคนพี่ต้องกด H นะ เพราะโยคงสู้พวกมันไม่ไหว"
"นึกว่าจะเป็นซุปเปอร์เกิร์ล"
คนเป็นพี่เย้าให้อีกฝ่ายหัวเราะ
"อยากเป็นแค่คนธรรมดา ที่อยู่ในใจใครสักคนก็พอแล้วค่ะ"
คำพูดกับรอยยิ้มหวานที่ส่งให้ไม่ใช่ว่าจะไม่เขินสายตาน้องหรอกนะ แต่ต้องเก็บอาการกลัวเด็กมันได้ใจ
"เสี่ยวซะไม่มี"
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ก็พากันขำนั่นแหละ
สองสาวพากันออกจากห้องเพื่อลงไปหาอาหารเช้าใส่ท้อง และจังหวะที่จะถึงชั้นสองประตูห้องน้ำที่อยู่ใกล้บันไดก็เปิดออก พร้อมหญิงสาวคนหนึ่งในชุดคลุมอาบน้ำ อีกคนเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะอ้าปากทำตาโต
"โยเย แอบพาสาวขึ้นห้องเหรอเนี่ย"
"บ้า เจ้พูดไรแบบนั้นเล่าพี่เขาเสียหายนะ แล้วเมื่อคืนพี่ไม่รู้ไม่ได้ยินเสียงอะไรผิดปกติเลยหรือไง"
"หือ เมื่อคืนเหรอ ก็ได้ยินเสียงแตรรถนะ ไม่ได้อะไรนี่ปกติพวกขี้เมาแถวนี้ขับรถก็ชอบทำเสียงดังอยู่แล้ว หรือว่ามีอะไรเหรอ"
ยุวดีมองหน้าน้องกับผู้หญิงที่ยืนถัดขึ้นไป หน้าตาดีซะด้วย แหม น้องสาวเธอมันตาถึงนะนี่
"เมื่อคืนพี่คนนี้เกือบถูกผู้ชายลากไปทำไม่ดีน่ะ เสียงแตรรถคือพี่เขากดขอความช่วยเหลือต่างหากเล่า"
" ฮึ่ย! จริงดิ แล้วไงต่อ ว่าแต่คุณไม่ได้รับอันตรายใช่มั้ย"
ชัชญาส่ายหน้าพลางยิ้มบาง
"พอดีน้องลงไปช่วยทันค่ะ"
"โห โยเยของพี่เป็นฮีโร่อีกแล้ว เก่งจังน้องใครเนี่ย จุ๊บ ๆ เอารางวัลคนดีไปค่ะน้องรัก"
"เจ้ อื้อ ทำไรเนี่ย อายพี่เขา"
น้องสาวโวยวายเมื่อคนเป็นพี่ดึงตัวเข้าไปกอด แถมยังจุ๊บแก้มซ้ายขวาไปอีก
ฮ่า ๆ เสียงหัวเราะขบขันของพี่สาวทำให้ชัชญายิ้มขำไปด้วย น่ารักนะพี่น้องคู่นี้
"อ่อ พี่จ๋านี่พี่ยุ พี่สาวโยค่ะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
"ยินดีค่ะ ดีใจด้วยที่เมื่อคืนคุณไม่ได้รับอันตราย"
สาวหน้าใสเอ่ยออกไปพร้อมกับยิ้มให้อีกคน แต่เพิ่งมาสะดุดตาอะไรก็ตอนนี้แหละ ริมฝีปากจิ้มลิ้มอมยิ้มเล็ก ๆ
"จะไปไหนกันเหรอ ใส่เสื้อคู่ด้วย แหม น่ารักเชียว"
หืม คราวนี้เองที่ชัชญาก้มมองเสื้อที่ใส่แล้วก็มองน้อง เสื้อแบบเดียวกันแค่คนละสี
"เสื้อคงเสื้อคู่อะไรเล่าเจ้ก็พูดไปคนละสี ไม่ได้ไปไหนจะพาพี่ลงไปกินข้าวหิว ไปเถอะพี่จ๋า"
เด็กตัวสูงโวยวายแต่ใบหน้าขาวกลับแดงเรื่อชัดเจน ยุวดีหัวเราะคิกคัก ชัชญาเองก็เพิ่งจะคิดตามนี่แหละ เธอยิ้มให้สาวในชุดคลุม ก่อนจะเดินตามน้องลงไป
มิน่าล่ะตอนเลือกเสื้อน้องถึงพูดว่า "งั้นโยใส่ตัวนี้นะ" เด็กมันแอบเจ้าเล่ห์อยู่เหมือนกันนะ ริมฝีปากสวยยกยิ้มบาง ๆมองตามหลังคนที่เดินนำออกประตูเล็กไป
โยธกาพาคนเป็นพี่เดินมาที่หน้าร้าน ช่วงเวลานี้ลูกค้าจะบางตา เพราะส่วนมากคนที่ทำงานก็จะมากินกันตั้งแต่เจ็ดโมง ตอนนี้มันเก้าโมงกว่าแล้ว
"ตื่นกันแล้วรึ โยเยพาสาวขึ้นห้องขออนุญาตพ่อแม่พี่เขายังหึ"
"ว๊ายแย่แล้ว ลืมนึกค่ะ ม๊าแบบนี้โยจะโดนข้อหาพรากผู้ใหญ่มั้ยเนี่ย"
ท่าทางเล่นใหญ่ของสองคนแม่ลูกทำให้ชัชญากลั้นยิ้มขำแทบไม่ได้ ผู้หญิงผิวขาวบ่งบอกชัดว่าน่าจะมีเชื้อสายจีน ยืนสับไก่แล้วพูดเย้าแหย่คนเป็นลูก แต่ท่านก็ยังมองเธอด้วยรอยยิ้มของผู้ใหญ่ใจดี
"ก็ถามพี่เขาสิ จะเอาเรื่องหรือเปล่าล่ะ"
โยธกาหันมามองคนพี่ก่อนจะแกล้งทำเสียงสำนึกผิด
"พี่จะเอาเรื่องมั้ยคะ แต่โยยินดีรับผิดชอบทุกอย่างนะ"
ชัชญากลั้นขำก่อนจะเล่นด้วย
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่ถือ"
หึ ๆ เสียงหัวเราะของมารดากับเสียงของคนเป็นพี่
"โหย หมดสนุกเลยอ่า นึกว่าพี่จะถาม แล้วหนูจะรับผิดชอบพี่ยังไงคะ"
ชัชญาส่ายหน้ายิ้มขำ ถ้าเธอพูดแบบนั้นน้องอาจจะตอบว่า "แต่งงานกันมั้ยคะ" ก็ได้ ถึงจะพูดเล่นกันแต่เธอก็เขินเหมือนกันนะ
"แม่โยเองค่ะ"
กว่าจะแนะนำกันได้ก็เล่นไปหลายนาที ชัชญายกมือไหว้
"พระคุ้มครองโชคดีปลอดภัยนะลูก พาพี่เขาไปกินข้าวไปโยเยสายแล้ว แล้วเจ้เราตื่นหรือยัง"
"ตื่นแล้วค่ะ"
โยธกาพาอีกคนเดินเข้าไปด้านในสุด ใกล้ตู้แช่เครื่องดื่ม
"นั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ ช่วงนี้ลูกค้าไม่เยอะ"
ชัชญาพยักหน้า กวาดตามองไปรอบ ๆ ในร้านมีโต๊ะอยู่ทั้งหมดสิบสองตัว สามารถนั่งได้สี่ถึงห้าคนต่อโต๊ะ ภายในร้านดูสะอาดสะอ้านพอสมควร ตอนนี้มีลูกค้านั่งทานกันประมาณหกคนได้
"พี่กินน้ำไร มีโอเลี้ยง ชามะนาว น้ำมะตูม เก๊กฮวย"
"เอาน้ำเก๊กฮวยก็ได้ค่ะ"
น้องเดินเข้าไปหลังร้าน ออกมาพร้อมแก้วใส่น้ำแข็งใบใหญ่ที่ไม่ใช่แก้วในร้าน กับขวดน้ำเก๊กฮวย
"มีกับข้าวที่ป๊าทำนะคะ หรือพี่จะกินข้าวมันไก่"
ชัชญามองไปหน้าร้านก่อนจะหันมายิ้มให้คนที่รอบริการ
"อยากกินทั้งข้าวมันไก่แล้วก็หมูกรอบค่ะ น่าอร่อย เดี๋ยวพี่ซื้อกลับไปฝากแม่กับยายด้วย ว่าแต่มันไม่เสียใช่มั้ยกว่าจะเย็น"
"ถ้าถึงเย็นนี้ไม่เสียค่ะ พี่เอาหนังกับเครื่องในมั้ย"
"ของพี่เอาเนื้อน่อง แล้วก็ตับกับหมูกรอบนะ เอาพิเศษด้วยพี่หิวแล้วเนี่ย"
"โอเคค่ะ รอห้านาทีนะคะคุณลูกค้าเดี๋ยวน้องโยเยจัดให้ค่ะ"
พูดจบเด็กตัวสูงก็ก้มคำนับให้ก่อนจะเดินไปหน้าร้าน ท่าทางหยิบจับสับไก่ทะมัดทะแมงเหมือนว่าทำอยู่เป็นประจำ ชัชญามองไปก็อมยิ้มกับภาพนั้น
เด็กในร้านยกถ้วยน้ำซุปร้อนมีควันลอยพาเอาความหอมขึ้นแตะจมูก ในนั้นมีทั้งกระดูกไก่ที่ยังติดเนื้อหลงเหลืออยู่ด้วย ไม่นานน้องก็ถือจานข้าวมันไก่กับจานที่มีหมูกรอบแยกต่างหาก
"น่ากินมากค่ะ หอมน้ำซุปด้วย"
"จัดพิเศษ สำหรับคนพิเศษค่ะ"
คนเป็นพี่มองน้องก่อนจะยิ้มบาง นี่คือจะจีบกันหรือเปล่า
"อร่อยมั้ยคะ"
ชัชญาพยักหน้าเมื่อลองชิมไปคำแรก ก่อนจะจิ้มหมูกรอบมากิน รสชาติพอดีแถมกรอบดีด้วย
"อร่อยค่ะ ต่อไปสงสัยพี่ต้องสั่งไปกินที่ออฟฟิศแล้วล่ะ ว่าแต่ต้องสั่งขั้นต่ำกี่กล่องคะ"
"สิบกล่องค่ะ เราก็จะใช้บริการพี่วินแถวนี้แหละวิ่งไปส่ง ช่วงปิดเทอมโยก็แว๊นไปส่งได้ แต่แค่ละแวกใกล้ ๆ นี่นะคะ ป๊าไม่อยากให้ไปไกล"
"ตกลงเป็นเด็กแว๊นจริง ๆ ด้วย"
คนเป็นพี่เอ่ยเย้าให้อีกคนหัวเราะ
"ก็แว๊นแบบถูกกฏหมายไงคะ โยต้องใช้มอไซค์ขับไปมหาลัยนะ มันสะดวกเร็วด้วย"
คนเป็นพี่พยักหน้า ก็ที่เรียนน้องก็อยู่ไม่ไกลนี่นะ
"เดี๋ยวโยไปเอากับข้าวออกมากินด้วยค่ะ"
เมื่อโยธกาเดินเข้าไปหลังบ้าน ยุวดีก็เดินมานั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม ชัชญามองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้
"อร่อยมั้ยคะ"
"อร่อยมากค่ะ ปกติไม่เคยมากินอะไรแถวนี้เลย ส่วนมากก็จะวนเวียนอยู่แถวที่ทำงานมากกว่าค่ะ"
ยุวดีพยักหน้าพลางยิ้ม ผู้หญิงตรงหน้ามีรูปหน้าที่สวยแถมเวลายิ้มยังมีลักยิ้มเล็ก ๆ ที่แก้มซ้ายอีก รูปร่างก็ใกล้เคียงกับเธอเรียกว่ากำลังดีมาตรฐานหญิงไทย
- ผู้เขียน
