ล่า.. Chapter 10 (จูบ)
1722 คำ
โลอาห์นขับรถออกตามหาเธอด้วยความเร็วสูง นัยน์ตาสีอำพันเข้มเพ่งมองทางข้างหน้าอย่างหนักเมื่อเส้นทางที่ขับนั้นหาได้เป็นถนนสายตรงและทอดยาวหากแต่มันลาดชันลงเขาสลับทางโค้งคดเคี้ยวอันน่าหวาดเสียว หากพลาดแม้เพียงสักเสี้ยวเดียวเขาและรถสปอร์ตคันโปรดอาจตกลงไปในหุบเหวเอาได้ง่ายๆ
ที่ต้องร้อนรุ่มอย่างนี้เพราะเขารู้จักนิสัยของมาร์ตินดี หากช้าเธอจะต้องโดนมาร์ตินและพวกรุมทึ้งฉีกเธอเป็นชิ้นๆแน่ เขาจะต้องไปให้ทัน
อาจจะเพราะถ้อยคำตัดพ้อที่ดูสิ้นหวังในชีวิตเหมือนคนจะฆ่าตัวตายของเธอที่ระบายผ่านตัวหนังสือส่งไปหาคนรักกระมัง จึงทำให้เขาไม่ยอมเพิกเฉยและจะพาเธอกลับมาโดยปลอดภัย
“เธอต้องรอดนะดารัณ”
มาเฟียหนุ่มเป็นห่วงเธอจนเผลอพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว
“กลัวเหรอ เฮอะ ดูสิตัวสั่นอย่างกับโดนไฟดูดแน่ะ ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวเอาเสร็จฉันจะรีบโยนเธอลงเหวไม่ให้ทรมานนานหรอก แค่คนละยก สองสามยก” ลิ้นสากเจาะจิวเล็กสีเงินทรงกลมลากเลียบริเวณใบหูขาวสะอาดจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย เธอแขยงหนักแต่ไม่กล้าด่าทอหรือขัดขืน คำพูดของรสาผุดขึ้นมาในหัวทันที
‘มาเฟียกลุ่มนี้น่ากลัวมาก พอได้รวมตัวกันแล้วเหมือนฝูงไฮยีน่าที่รุมทึ้งเหยื่อ เลือดเย็น ไร้ความปราณี’
จากที่วันก่อนยังเป็นแค่คนที่สืบค้นความเป็นมา แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นเหยื่อของพวกมัน รสา เธอโชคดีแล้วที่ตายก่อน..
“อาห์ แค่เลียหูยังอร่อยขนาดนี้...”
ดารัณนั่งหลับตาปี๋พยายามไม่สนถ้อยคำแทะโลมของพวกมันทั้งสอง มือถือในกระเป๋ากางเกงยังสั่นครืดอยู่แต่เธอไม่กล้าแม้จะหยิบมัน หารู้ไม่ว่าสายที่โทรเข้ามานั้นคือโลอาห์น
“เฮ้ยนั่นรถใครวะ?”
“รถเฮียนี่นา” มาร์ตินตอบเพื่อนหลังจากเอียงมองผ่านกระจกพบลัมโบกินีสีไทเทเนียมขับแซงกลุ่มเพื่อนของเขาขึ้นมาจี้หลังและอาศัยความชำนาญขับแซงบนทางโค้งขึ้นมาได้สำเร็จ
เธอไม่ได้รู้สึกดีใจหรอกคนที่ตามมาเป็นโลอาห์น เลวพอๆกันทั้งพี่ทั้งน้อง เหนื่อยจะคาดหวังแล้ว
เอี๊ยดดดดด
โลอาห์นจอดขวางทางจนรถที่เธอนั่งเบรกกะทันหัน ร่างบางที่เกือบกระเด็นกระดอนแต่ถูกมาร์ตินรวบกอดไว้แน่นจึงไม่เป็นอะไรมาก สักพักร่างสูงใหญ่เดินลงจากรถ
“ว่าไงครับเฮีย” มาร์ตินเดินไปหาพี่ชายด้วยท่าทีทะเล้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่พี่ชายขับตามมาเพราะอะไร “ไม่ต้องห่วงหรอกน่าวันนี้พวกผมไม่ล่าสัตว์แน่นอน เพราะวันนี้มีของดี”
โลอาห์นหันไปมองของดีที่น้องชายว่า เธอกำลังนั่งก้มหน้าอันเศร้าสร้อยอยู่ในรถ เขารีบบึ่งเข้าไปดึงแขนเธอลงมาทันที
“มานี่”
“เฮ้ยพี่ นั่นจะทำอะไร?”
“ฉันจะพาแม่นี่กลับ”
“มันบังอาจหาทางหนีออกมานะ” มาร์ตินยืนขวางพร้อมยื่นข้อเสนอกับพี่ชาย “เดี๋ยวผมจะช่วยจัดการให้ งานเฮียเยอะจนล้นเดี๋ยวน้องจะช่วยแบ่งเบาภาระไง”
“ไม่เป็นไรกูจัดการเอง”
“เดี๋ยวนะ นี่เฮียกำลังช่วยมัน? พระเจ้า ไม่อยากจะเชื่อเลยพี่ขับไล่ตามมาเพื่อชิงตัวนังนี่? ทำไม ผมไม่เข้าใจ” เขาเริ่มตะเบงเสียงดังพลางกางแขนยักไหล่ขึ้น
ฟึ่บ
โลอาห์นปล่อยมือเล็กและเอื้อมไปผลักอกน้องชายออก
“ให้ฉันเอามันก่อน หลังจากนั้นจะทำยังไงต่อก็เรื่องของแกเลย”
ดารัณไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังคุยอะไรกัน เธอรู้แค่ว่าตอนนี้เธอรอดพ้นจากฝูงไฮยีน่าแล้ว มาร์ตินโค้งศีรษะลงต่ำเพื่อจ้องเธอเชิงขู่กลายๆว่าเขาไม่มีทางรามือแน่ ดวงตากลมโตก้มลงต่ำไม่กล้าสู้หน้า มือเล็กจับชายเสื้อยืดคนตัวใหญ่พร้อมเดินตามเขาต้อยๆ
“ถ้าไอ้หัวเกรียนแฟนมึงไม่ตายภายในวันนี้ อย่าเรียกกูมาร์ตินเลย!”
เขาตะโกนขู่เธอไล่หลัง ดารัณก้มงุดลงต่ำขณะก้าวเท้าเร็วมือขยุ้มชายเสื้อเขาแน่นขึ้น
......................................
-รัณ รัณโอเคมั้ย? เราขอโทษที่เพิ่งได้อ่าน-
- ตอนนี้รัณทำอะไร ตอบหน่อย โทรหาก็ไม่รับ โอย..อย่าได้คิดสั้นนะคนดี-
-ว่างแล้วรีบติดต่อมาเลยนะ ธีร์เป็นห่วงรัณมากเลยนะรัณ-
-รัณอย่าเงียบแบบนี้สิ เราใจคอไม่ดีแล้วนะ อดทน สู้ๆนะรัณ อย่าเพิ่งถอดใจเด็ดขาดรัณยังมีเรานะ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้-
-ห้ามท้อ ห้ามถอดใจเด็ดขาดนะ ธีร์รักรัณมากนะครับ –
ดารัณเปิดอ่านข้อความจากแฟนหนุ่มด้วยรอยยิ้มแสนหม่น เธอเช็ดผมไปพลางพิมพ์ข้อความตอบกลับเพื่อให้คนทางนั้นรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ทว่ายังไม่พร้อมคุยในตอนนี้ กลัวเผลอร้องไห้จนทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ
ตอนนี้เธอถูกขังในห้องนอนโอ่อ่าบนชั้นสาม หลังจากอาบน้ำผัดเสื้อผ้าเสร็จก็กลับมานั่งจมอยู่กับความคิดในชีวิตที่ผกผันเกินคาด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองนั่งเหม่อลอยไปนานแค่ไหน จนกระทั่ง
ตุ่บ!
เสียงถุงขนาดใหญ่ถูกโยนมาตกข้างกายส่งผลให้ดารัณหลุดจากภวังค์เหม่อจนสะดุ้ง เธอเงยหน้าขึ้นมองร่างกำยำสลับกับถุงดำใบใหญ่นี้ด้วยท่าทีตื่นกลัว ไม่นะ!
‘ถ้าไอ้หัวเกรียนแฟนมึงไม่ตายภายในวันนี้ อย่าเรียกกูมาร์ตินเลย!’
ภาวนาว่านี่ไม่ใช่ถุงบรรจุชิ้นส่วนอวัยวะของชายคนรัก!
อย่าเลยได้โปรด
“นะ..นี่อะไรคะ?”
“ผ้าอนามัย” โลอาห์นเปล่งเสียงเบาขณะเสหน้าออกทางอื่น เหมือนกำลังกลืนน้ำลายตัวเองที่เคยพ่นออกไปว่าไม่มีทางที่เขาจะเป็นเบ้หาผ้าอนามัยมาให้หล่อน
“ฉันให้คนไปซื้อมาให้” เขาอธิบายแก้อาการเสียหน้า
“ขอบคุณค่ะ” เรื่องนั้นเธอไม่ได้ยี่หระอะไรหรอก ที่แปลกใจคงเป็นขนาดของถุงนั่นแหละ มันใหญ่จนแทบจะยัดคนเข้าไปได้ สงสัยว่าคงไปเหมามาจนหมดร้านกระมัง
“โห ทำไมถึงได้เยอะขนาดนี้ล่ะค่ะ” เธอตาโตขณะแกะมันออก
“ปกติฉันเป็นสองสามวันก็หายแล้วใช้ไม่เปลืองหรอกค่ะ”
“ฉันไม่ได้ไปซื้อ!” เขาตะคอกกลับทันควัน “เรื่องจะเป็นกี่วันฉันไม่สนหรอกนะ ฉันสนแค่ว่าถ้าเธอยังคิดวิ่งแจ้นออกไปจากที่นี่อีกฉันจะลั่นไกใส่หัวเธอทันที”
“ฉัน ฮึก...เข็ด ฉันเข็ดแล้วจริงๆ สารภาพตามตรงเลยว่าฉันอยากหนีไปจากที่นี่เพราะคิดว่าน้องชายคุณอาจจะใจดีกว่า” เธอพร่างพรูออกมาเสียงสั่น
โลอาห์นนึกประหลาดที่ตัวเองยังยืนทื่ออยู่ไม่ยอมไปไหน ดวงตาคมเข้มจ้องดวงหน้าเรียวรูปไข่ เสื้อเชิ้ตของเขาในร่างผอมบางทว่าเขาล่วงรู้ถึงความจริงในสรีระซ่อนรูปนั้นแล้ว ว่ามันช่างวิเศษจนเขาไม่อยากปล่อยผ่านจนกว่าจะได้ลิ้มรสสวาทจากเรือนกายเธอสักครั้ง
ดารัณลงจากเตียงพร้อมผ้าอนามัยหนึ่งห่อเหน็บไว้ใต้วงแขน เธอเดินเข้ามาใกล้เขา สองมือประกบกันแนบหว่างอกในท่าพนมมือ “ขอโทษค่ะ ต่อไปฉันจะไม่ทำอะไรนอกเหนือคำสั่งคุณอีกแล้ว” เสียงเธอสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า
ดวงตาหวานเงยขึ้นมองร่างใหญ่ แต่ไม่กล้ามองไปถึงใบหน้าคมคายที่จ้องหน้าเธออยู่ เท้าเล็กหมุนตัวกลับไป
ควั่บบ
ทันใดนั้นมือใหญ่คว้าแขนดึงเธอกลับเข้าหา โน้มใบหน้าก้มลงจูบ
“อื้อ”
ดารัณตื่นตระหนก ตาเบิกโพลง ริมฝีปากอ้าหวอเมื่อถูกริมฝีปากร้อนดูดดึงพร้อมฉกลิ้นเข้ามา เธอมองคิ้วเข้มที่กำลังขมวดยุ่งและเปลือกตาปิดสนิทในระดับที่ชัดเจน จากนั้นดวงตาหวานจึงปิดลงตาม
“ซี้ดดด”
กำปั้นเล็กที่ดันอกแกร่งคลายออกตกลงข้างลำตัว ลมหายใจกระเส่า กับรสจูบที่เร่าร้อนทำเธออ่อนยวบ
หมั่บ
วงแขนเผลอโอบกอดลำตัวเขาไว้แน่น ลิ้นเล็กออกลายฉกจูบและขบเม้มริมฝีปากบนของเขาอ้อยอิ่ง
จุ๊บ
ทั้งสองแลกลิ้นกันพัลวัน เขาดูด เธอดูดตอบ ฝ่ามือเล็กลูบไล้แผ่นหลังกว้าง เผลอครางแผ่วในลำคอ ทุกอย่างกำลังจะดำเนินไปด้วยดี
แต่แล้วเมื่อภาพใบหน้าของคูซมารส์ที่บวมช้ำจากการโดนทำร้ายแทรกผ่านเข้ามาในหัว
ประจวบเหมาะกับดารัณที่กำลังรู้สึกผิดกับธีร์เทพเช่นกัน ‘อย่านะยัยรัณ ชายคนนี้ฆ่าเพื่อนเธอ!’
ทั้งสองต่างผลักกันออก
พลั่ก!
ดารัณยืนหันหลัง ยกมือขึ้นทาบอก เธอยืนแข็งทื่อไม่กล้าเอ่ยคำใดและยังรอฟังเขาอยู่
“ฟู่ว”
แต่ไม่มีวาจาใดเอื้อยเอ่ยจากเขานอกจากเสียงพ่นลมหายใจหนักๆอย่างหงุดหงิดและฝีเท้าที่ก้าวฉับออกไปจากห้อง
ตุ๊บ!
กำปั้นใหญ่ทุบลงกลางโต๊ะทำงาน
“กูทำอะไรลงไปวะ”
มาเฟียหนุ่มไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานได้จึงเดินออกไปสูบบุหรี่ด้านนอกผื่อมันจะช่วยได้บ้าง เขาไม่เคยรู้สึกอึดอัดและสับสนแบบนี้มาก่อน
....................
“แกทำอะไรลงไปยัยรัณ”
ดารัณพึมพำพลางเขกหัวตนเอง ไม่น่าเชื่อว่าเธอเคลิ้มไปกับรสจูบของไอ้เถื่อนนั่น?!
นอกจากไม่ขัดขืนแล้วยังแลกลิ้นกับชายที่พร้อมจะฆ่าเธอได้ทุกขณะอีก!
ปลายนิ้วลูบไล้ริมฝีปากบางพลางนึกไปถึงสัมผัสที่เร่าร้อนและหนวดเคราที่ครูดถูผิวเนื้อบริเวณริมฝีปากและคางเธอ
ครืดดด
“อุ๊ย!”
มือถือสั่นขึ้นบนโต๊ะจนเกือบจะหล่นพื้น ดารัณรีบเอื้อมไปหยิบไว้ได้ทัน
“ธีร์”
ธีร์เทพวีดีโอคอลมาหาเธอ
‘รัณ ฮึก..ธีร์จะมาลารัณแล้วนะ’
“...!”
- ผู้เขียน
