ล่า.. Chapter 3
1232 คำ
“หา? ดะ.. โดนรีไทร์!!”
เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขากำลังยืนยิ้มและพยักหน้ารับโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่น้อย เขายิ้มได้ทั้งที่ถูกพ้นสภาพการเป็นนักศึกษาขณะที่เรียนอยู่ปีสาม สาเหตุเพราะไม่เข้าเรียน เกรดเฉลี่ยต่ำ ซ้ำยังมีเรื่องทะเลาะวิวาทบ่อย โชคดีหน่อยก็ตรงที่เธอพยายามช่วยทำรายงานให้แทบทุกชิ้น แต่แค่นั้นมันยังไม่พอช่วยเขาได้หรอก หากเจ้าตัวไม่พยายามเพื่อตัวเองเลย
“ธีร์ นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ” เวลาสามปีที่เขาเรียนมากลายเป็นสูญเปล่า และงานทั้งหลายที่เธอทำให้ตลอดหนึ่งปีเพราะอยากพยุงเขาไปให้ถึงฝั่งด้วยกัน ฝันที่อยากสวมชุดครุยยืนถ่ายรูปเคียงคู่มันพังสลายลงภายในพริบตา
“แล้วพ่อแม่ธีร์ล่ะถ้าท่านทราบ..
“ไม่เป็นไร พ่อเราเตรียมที่เรียนใหม่ให้แล้ว ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า” เขาชิงตอบ
“หา?” เธอรีบแหงนหน้ากลั้นน้ำตาเอาไว้ “แล้วจะไปเรียนที่ไหน”
“โรงเรียนนายร้อย เราหัวไวอยู่แล้ว แค่เรียนตำรวจสบายมาก สัญญาว่ารอบนี้จะขยันและตั้งใจเรียนให้จบไวๆ รัณของธีร์จะได้เป็นเจ้าสาวควงแขนเค้าลอดซุ้มกระบี่ไง ชอบมั้ย”
“อื้ม” เธอตอบรับพลางปาดน้ำตาลวกๆ เด็กสาวบ้านนอกเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองกรุงและทำงานพาร์ทไทม์ช่วยแบ่งเบาค่าเทอมพ่อแม่แบบเธอก็ยังแอบเสียดายเวลาและค่าใช้จ่ายอยู่ดี แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ ฐานะทางครอบครัวเขาไม่ได้ลำบากหาเช้ากินค่ำเหมือนเธอขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอกกระมัง ขนาดมอเตอร์ไซค์ยังใช้คันราคาแพงเสียจนเธอต้องอ้าปากค้างเมื่อทราบราคาค่างวดของเจ้าลู่ลมคันนี้
เสียงเรียกเข้ามือถือเขาดังขึ้น ธีร์เทพออกอาการหงุดหงิดจนดารัณสังเกตเห็นได้ชัด เขาลืมตั้งสั่นไว้ แต่เลือกที่จะตัดสายทิ้งและรีบสตาร์ทรถเตรียมไปต่อ
“ใครโทรมา” เธอตะเบงเสียงแข่งกับลมที่ปะทะหน้าขณะที่เขาจงใจเร่งความเร็ว
“หา อะไรนะ? ไม่ได้ยิน” เขาโกหก และไม่มีทางบอกความจริงหรอกว่าผู้หญิงอีกคนกำลังโทรมาตื๊อ เพราะเขาไม่ชอบหล่อนคนนั้นเท่าดารัณเลย และไม่เคยมีใครสำคัญเท่า
“พูดใหม่ซิ”
“เปล่าไม่มีอะไร” เธอไม่อยากเซ้าซี้เป็นตัวน่ารำคาญ “แล้วธีร์จะพาเราไปไหน”
“ไปบางแสน”
“หา ไม่ไป พรุ่งนี้รัณมีเรียนสองโมงเช้านะ ไปที่ใกล้ๆกว่านี้ได้มั้ยธีร์” ระยะทางประมาณแปดสิบกิโลเมตรประเมินกับเวลาที่พวกเขานั่งดื่มไหนจะขากลับอีก เธอกลัวจะเพลียจนลุกไม่ไหว งานที่ยังค้างเติ่งอีก เพราะตั้งใจจะทำวันนี้ตอนกลางคืนดดยเลือกทำรายงานให้เขาก่อน สุดท้ายคงคว้าน้ำเหลวทุกอย่าง ที่ร้ายไปกว่านั้นเธอรู้ทันว่าเขาจงใจจะค้างคืน เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีเต็มที่คบกัน
“ไม่ทันแล้ว พวกนั้นนำหน้าเราไปตั้งหลายกิโลจวนจะถึงแล้วด้วย”
“ยังไงก็ตามรัณจะต้องกลับไปเรียนให้ทันนะ” เธอเน้นย้ำ
“คร้าบผม ธีร์สัญญา”
“เห้อ”
เธอพ่นลมหายใจออกยาวเหยียด เพราะรักสินะ เธอถึงได้เป็นฝ่ายยอมเขามาตลอดอย่างนี้ ดวงตากลมแป๋วมองหมวกกันน็อคสีดำที่แปะตัวอักษรสีเทาT&Rซึ่งเป็นตัวย่อชื่อเล่นของเธอกับเขา ริมฝีปากชมพูระเรื่อยิ้มพรายออกมาอย่างน่ารักขณะยกมือถือขึ้นถ่ายเก็บไว้ ศีรษะเล็กซบแผ่นหลังกว้างแล้วรู้สึกหัวใจพองโต เธอมีความสุขเหลือเกิน
“กอดแน่นๆสิ”ธีร์เทพใช้มือซ้ายรวบแขนเธอเข้าโอบเอวเขาไว้แน่น
“คืนนี้ยอมเป็นของธีร์นะ”
“อื้ม” เธอพยักหน้าหงึกหงักถูไถแผ่นหลังแฟนหนุ่ม
เมื่อรถของธีร์เทพไปถึงจุดนัดหมายที่เพื่อนๆนั่งรอกันริมฟุตบาท ทุกคนจึงขับเคลื่อนตัวมุ่งหน้าไปยังบ้านพักริมทะเลที่โทรจองเอาไว้เรียบร้อย
ธีร์เทพและก๊วนเพื่อนนั่งตั้งวงดื่มเบียร์กันอย่างครื้นเครง ไม่นับโตมรที่แยกออกจากกลุ่มออกไปนั่งสวีทกับรสากันกระหนุงกระหนิงกันจนทุกคนอิจฉา ส่วนดารัณนั้นปลีกตัวออกไปเดินเท้าเปล่าเตะทรายเล่นน้ำตื้นๆพลางชื่นชมความงามของพระอาทิตย์ตกดิน
“หือ?”
เธอหยุดยืน สายตาจับจ้องมองชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ไกลๆ สังเกตได้จากรูปร่างที่สูงใหญ่คาดว่าเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติจากโซนยุโรป เขานั่งนิ่งเกินไป?
ชายคนนั้นนั่งนิ่งกอดเข่าเป็นหินไม่สนว่าคลื่นจะเริ่มซัดสูงถึงตัวแล้ว ร่างบางก้าวเท้าเข้ามองใกล้ๆเห็นขวดเหล้าดีกรีแรงวางข้างๆกาย เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยแววตาว่างเปล่าเหมือนกำลังทุกข์ระทมใจอย่างหนัก
“รัณ รัณอยู่ไหน!”
ธีร์เทพเดินตามหาพลางตะโกนเรียกแฟนสาวด้วยความเป็นห่วง เมื่อห้านาทีก่อนเธอยังอยู่ในสายตาเขาอยู่เลย แต่พอผ่านไปสักพักกลับไม่เห็น ชายหาดแถบนี้ค่อนข้างเปลี่ยวเขาจึงรีบลุกจากวงออกตามหาหล่อน
“กรี๊ด”
เสียงร้องของเธอ
“รัณ!!”
ร่างสูงรีบสับเท้าวิ่งไปยังต้นเสียง พบชายต่างชาติร่างใหญ่กำลังคร่อมตัวดารัณอยู่ กระดุมเสื้อเธอหลุดออกสองเม็ดเห็นเนินอกล้นออกมา ร่างเล็กพยายามตะเกียกตะกายหนี เมื่อเห็นดังนั้นเขารีบกระโจนเข้าไปเตะเข้าที่ชายโครงให้เลวนั่น
พลั๊วะ!
“โอ๊ย”
“มึงบังอาจทำแฟนกูเหรอ”
พลั๊ก!
เขาต่อยซ้ำอีกหลายหมัด ในขณะเดียวกัน สายชลวิ่งตามมาเตะเข้าที่กลางลำตัว ศิณะและวรุธวิ่งตามมาติดๆ ทั้งสองถือขวดเบียร์เข้ามาฟาดที่แขนและหลังมือของไอ้หื่นนั่น จงใจให้โดนหัวแต่มันนอนขดตัวใช้ฝ่ามือกันไว้
กลุ่มวัยรุ่นเลือดร้อนช่วยกันตะลุมบอนกันอย่างรวดเร็ว ส่วนดารัณกำลังนั่งตัวสั่นมีธีร์เทพคอยโอบกอดไว้
“มึงเอาปืนมั้ย” โตมรวิ่งมาเสริมพร้อมปืนในมือ
“หยุดนะโต”
รสารีบวิ่งตามมาแย่งปืนในมือคนรัก ขณะที่ดารัณกำลังตกใจกับเรื่องที่ชักจะไปกันใหญ่นั้น ธีร์เทพดันวิ่งไปรับปืนจากโตมร
“ธีร์ ..ยะ อย่า!” เธอร้องห้ามไม่ทันไร
ปัง!!
ธีร์เทพยิงไปที่ท้องของชายคนนั้น
..............
ตุ่บ!!!
ร่างเล็กที่โดนยัดในถุงขยะสีดำถูกทุ่มลงกับพื้นแข็งๆจนเธอรู้สึกตัว เธอพยายามเพ่งมองความมืดและอึดอัดนี้จนกระจ่างชัดในใจแล้วว่ากำลังถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ในกระสอบ
“ช่วยด้วย ฮึก ช่วยด้วยค่ะ”
ดารัณดีดดิ้นขลุกขลักในถุงสุดแรงเกิดขณะที่คนด้านนอกกำลังใช้มีดกรีดและมันโดนแขนเธอเข้า
“โอ๊ย”
เธอก้มมองแผลที่แขนโดนกรีดเป็นทางยาวเลือดไหลย้อยลงศอก
แคว่ก
โลอาห์น ฉีกถุงออกกว้าง มือใหญ่รวบผมสั้นดกดำของเธอไว้และออกแรงกระชากจนเธอเจ็บร้าวไปทั่วหนังศีรษะ
“โอ๊ยยย”
“ผัวมึงอยู่ไหน!”
- ผู้เขียน
