ล่า.. Chapter 2
1053 คำ
โครม!!!
ดารัณหวีดขึ้นแข่งกับเสียงฟ้าร้องด้านนอก ใจกระตุกวูบด้วยความหวาดกลัวเมื่อพวกมันพรวดกันเข้ามาจู่โจมอย่างรวดเร็ว
“ไง สาวน้อย”
ชายร่างใหญ่กำยำเดินนำหน้าพรรคพวกพลางชี้กระบอกปืนมาที่เธอ ความตกใจกระพือโหมกระหน่ำขึ้นเหมือนหัวใจจะกระเด็นหลุดออกนอกร่าง เธอยืนค้าง ตาเหลือก
ฟุ่บ..!
เป็นลมล้มพับลงเสียก่อน
“เหอะ”
โลอาห์น เคอวิช เอลวานอฟ แค่นเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยันก่อนเดินไปใช้เท้าเขี่ยร่างเล็กให้พลิกหงายขึ้นราวกับเธอเป็นท่อนไม้ ใบหน้าเล็กเอียงไปทางซ้ายแต่ถูกผมยาวระต้นคอบดบังเอาไว้
ใบหน้าเข้มเอียงคอเล็กน้อยขณะเพ่งมองสาวร่างผอมกะหร่องมองหาความงามแทบไม่เจอ ก็สมกันแล้วกับไอ้เด็กหัวเกรียนผัวของมัน เพราะถ้านังนี่มันดีจริงคงไม่มาคบกับไอ้ธีร์หรอก พวกเด็กเหลือขอ!
“ไหนพวกมึงว่าไอ้เด็กหัวเกรียนนั่นอยู่ที่นี่กับเมียมัน”
“ขอโทษครับนาย” เฮนรี่และไซม่อนรีบโค้งศีรษะขอโทษขอโพยยกใหญ่กับความผิดพลาดครั้งนี้
“หยิบมาให้กูซิ!” มือใหญ่แบรอรับมือถือที่หล่นอยู่ข้างลำตัวหญิงสาวที่นอนสลบอยู่ ช่างเหมาะเจาะที่มือถือของหล่อนยังขึ้นหน้าแชทที่เป้าหมายสำคัญเพิ่งส่งข้อความมาหาเมียมันหมาดๆ
แชะ แชะ
โลอาห์นขยับปลายรองเท้าเขี่ยแก้มหล่อนที่ตะแคงอยู่ให้หงายตรง ลูกสมุนอีกคนช่วยปัดผมออกจากใบหน้า เขากดชัตเตอร์ระรัวส่งภาพเหล่านี้เร่งให้มันโผล่หัวออกมา
‘รีบมา ก่อนเมียมึงจะตายเพราะตีนกู!’
...................................
ห้าวันก่อนเกิดเหตุ
กลุ่มรถบิ๊กไบค์จำนวนห้าคันขับเข้ามาถึงหน้าอพาร์ทเม้นต์พร้อมเบิ้ลเครื่องเสียงดังรบกวนผู้คนบนหอพักให้บ่นกันระนาว เด็กหนุ่มจากคณะวิศวะกรรมศาสตร์กลุ่มนี้ทำกันจนเป็นกิจวัตรทุกครั้งที่มารับแฟนสาวกลายเป็นเสียงน่ารำคาญที่จำต้องยอมทนสำหรับผู้คนบริเวณนั้นเพราะไม่อยากยุ่งกับพวกเขาโดยเฉพาะธีร์เทพหัวโจกของกลุ่มผู้เป็นเจ้าของรถบิ๊กไบค์คันเท่ห์โดดเด่นกว่าใครเพื่อนด้วยราคาเฉียดล้านตามระดับฐานะลูกนายตำรวจใหญ่ที่ใครไม่กล้ามีเรื่องด้วย แต่คนที่ต้องทนฟังเสียงบ่นและคำถากถางจากชาวหอเป็นประจำคงไม่พ้นรสาและดารัณเองนั่นแหละ พวกเธอทั้งสองไม่ได้เห็นดีด้วยหรอก แต่บอกแล้วเคยฟังเสียที่ไหนล่ะ
ปี๊ดดดดดดด
หนำซ้ำวันนี้พ่อหัวโจกจอมกร่างยังบีบแตรค้างลากยาวเร่งให้สาวๆบนห้องพักชั้นสามรีบวิ่งลงมาหาพวกเขาที่รออยู่ด้านหน้าตึก สองสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขายาวกับรองเท้าผ้าใบเพื่อความคล่องตัวกระโดดข้ามขั้นบันไดรีบลงไปหาพวกเขาเพื่อให้เสียงแตรนั้นหยุดลง
“มาแล้วๆ” รสากระโดดขึ้นซ้อนท้ายเอื้อมวงแขนกอดโตมรแฟนหนุ่มแน่นจนแทบจะเป็นคนๆเดียวกัน ทั้งสองคบกันมาเกือบสามปีและมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งไม่เหมือนคู่ของดารัณกับธีร์เทพที่ยังไม่คืบหน้ามากไปกว่าการกอดจูบลูบคลำภายนอก เพราะดารัณยังไม่กล้า ต่อให้ระยะเวลาคบกันจะนานเป็นปีแล้วก็ตาม
“รีบขึ้นรถสิรัณเดี๋ยวธีร์จะพาไปเที่ยว”
“รัณว่าเอารายงานไปส่งก่อนดีกว่ามั้ย?” เธอยื่นรายงานปึกใหญ่ให้เขา กลายเป็นเรื่องปกติที่เธอคอยทำรายงานให้แฟนหนุ่มตลอดทั้งที่งานตนเองก็เยอะพอควร เธอเรียนคณะมนุษย์ศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ งานกองท่วมหัวแทบทุกวัน แต่เพราะรักและหวังดีอยากให้เขาเรียนจบจึงคอยช่วยเหลือเขาทุกครั้งจนกลายเป็นเคยตัว ถ้าไปเรียนหรือเข้าสอบแทนได้ป่านนี้ดารัณคงทำแทนไปแล้ว
“อืมน่า พรุ่งนี้ค่อยส่ง” เขารับจากเธอและม้วนใส่ในกระเป๋าสะพาย ดารัณยืนทื่อจ้องมองแฟนหนุ่มจอมผัดวันประกันพรุ่งด้วยความระอา
“เอาไปส่งก่อนก็ได้นะธีร์ เนี่ยยัยรัณนั่งทำจนถึงตีสี่เลยนะ”
“จะรีบขึ้นมามั้ย”
เขาบิดเร่งเครื่องเสียงดังจนดารัณรีบก้าวเท้าเรียวด้านขวาพาดเบาะสองมือเกาะไหล่เขาไว้ เธอรับหมวกกันน็อคจากแฟนหนุ่มมาสวมด้วยใบหน้าบึ้งตึง ไม่ขอบคุณกันก็ไม่เป็นไร ขอแค่เขารีบเอางานที่เธออุตตส่าห์นั่งหลังขดหลังแข็งทั้งคืน แค่รีบไปส่งแค่นี้ยังทำไม่ได้ โกรธจริงๆ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่าการเงียบแทนการโวยวายหรือด่าทอ
ธีร์เทพเป็นหนุ่มหล่อเนื้อหอมมีสาวๆเข้ามาติดพันมากมาย แต่เขายกดารัณเป็นที่หนึ่งและไม่ยอมให้ผู้หญิงคนอื่นมาระรานเธอได้แม้จะแอบมีสัมพันธ์กับสาวอื่นอย่างลับๆโดยที่ดารัณไม่เคยจะรู้ทันเขาเลยสักครั้ง ทั้งสองรู้จักกันผ่านโตมรและรสาที่คอยเป็นพ่อสื่อแม่ชัก แม้จะรักกันแค่ไหนเธอก็ไม่กล้ายอมพลีกายให้เขา พอถึงจังหวะที่เธอยอมมักจะมีเหตุการณ์หลายๆอย่างมาขัดขวางอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นประจำเดือนหรือเพื่อนที่เคาะประตูห้องพอดี เป็นโชคดีสำหรับเธอที่ยังไม่พร้อม แต่สำหรับเขานี่สิ มันเป็นความโชคร้าย น่าเสียดายและน่าโมโหที่สุด เขามั่นใจได้เลยว่าหากวันใดที่ดารัณยอมเป็นของเขา วันนั้นเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงอื่นแบบร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างแน่นอน
เมื่อขับมาได้เกือบสิบกิโลเมตรธีร์เทพจึงชะลอรถช้าลง
“ยังโกรธเราอยู่ใช่มั้ย?”
“อื้ม” เธอพยักหน้ารับจังหวะที่เขาหันหลังมองพอดี
“ไว้ถึงป็มน้ำมันแล้วจะเล่าความจริงให้ฟัง เกาะแน่นๆนะเจ้าลู่ลมจะพารัณเหาะแล้ว”
“ว้าย”
ร่างบางสะดุ้งตื่นรีบโอบเอวแฟนหนุ่มโดยอัตโนมัติ มันหวาดเสียวและไม่สนุกเลยในความรู้สึกเธอ
- ผู้เขียน
