“ตอบมาสิวะไอด้า ตอบมาว่าจะกีดกันพี่กับลูกแบบนี้ใช่ไหม!”
“เออ! ด้าจะกีดกัน ชาตินี้ทั้งชาติอย่าได้คิดว่าลูกด้าจะเรียกพี่ว่าพ่อ เพราะแม้แต่หน้าด้าก็จะไม่ให้ลูกด้ามอง!”
“หึ! ดี! ถ้างั้นก็จำเอาไว้ซะไอด้า เรารักลูกของเราพี่ก็รักลูกของพี่ มีปัญญากีดกันได้ก็ทำไป แต่ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่พี่จะมาเอาลูกของพี่ไปแน่!!!”
“เออ! ถ้าคิดว่าทำได้ก็ทำเลย! ถ้าคิดว่าด้าจะยอมให้พี่ที่เป็นแค่เจ้าของสเปิร์มมาแย่งลูกไปได้ก็ลองดูสิ!”
“...”
“ทำไม จะมาจ้องหน้าด้าทำไม! โกรธเหรอ ไม่พอใจเหรอ ด้านี่ที่ต้องไม่พอใจ ไปไกล ๆ จากชีวิตด้าสักที!”
“พี่ไม่ไป! พี่จะเอาลูกพี่มาให้ได้!”
“ด้าไม่ให้ ได้ยินไหมว่าด้าไม่ให้! ออกไปสักทีไม่งั้นด้าจะแทงพี่วิลให้ไส้แตกมันตรงนี้แหละ!” ฉันยกมีดขึ้นขู่เขาอีกรอบ แต่คนตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีกลัวมีดในมือฉันเลยสักนิดแถมเอาแต่ยืนนิ่งจ้องฉันเขม็ง
“ออกไป! คิดว่าแค่ขู่รึไง!”
“ไม่ออก อยากแทงก็แทงมา”
