“ไหวเหรอคะ ฉันว่าคุณไม่ไหวนะวิลเลียม เอาแบบนี้ดีกว่าคอนโดคุณใกล้แค่นี้เอง ทิ้งรถไว้ที่นี่แล้วไปรถฉัน เดี๋ยวฉันไปส่งคุณเองค่ะวิลเลียม”
“คุณอยากไปส่ง?” ผมเมาแต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่รู้อะไรในเมื่อเรื่องแบบนี้ผมผ่านมาเป็นร้อยเป็นพันครั้ง
“...ได้ไหมล่ะคะ” สีหน้ามาเรียเปลี่ยนไป ตอนนี้เธอไม่ปิดบังความรู้สึกและส่งผ่านมันมาให้ผมรับรู้ทางสายตา
“ได้สิ ถ้าคุณต้องการ”
“ถ้างั้นไปทางนี้ค่ะรถมาเรียจอดทางนี้” เธอเปลี่ยนจากพยุงเป็นจับมือแถมยังสอดประสานนิ้วมือกับมือผมจนแนบแน่นแล้วก็เดินจูงมือผมไปที่รถ
ไม่เคยมีใครไปที่คอนโดของผมหรอก ซื้อแล้วย้ายไปไม่นานก็มีไอด้าพอจบกับไอด้าก็ไม่ได้ยุ่งกับใครเพราะช่วงนั้นต้องดูแลไอริสพอดี มาเรียคงเป็นคนที่สองและไม่แน่บางทีอาจจะมีคนอื่นอีกเพราะผม...โคตรเหงา
ผมไม่เคยเกลียดความเหงามาก่อน แต่ตอนนี้แม่งเป็นห่าอะไรก็ไม่รู้
“คุณรู้ไหมคะว่ามาเรียมองคอนโดคุณทุกวันเลยเวลาขับรถ
