“...” ของห้าชิ้นที่อยู่ในมือทำให้ฉันพูดไม่ออก
ไม่มีแม้แต่แรงจะวางมันลงด้วยซ้ำ
“...มาทำไมคะ ทำไมไม่มาตอนที่อีกคนเขาต้องการ มาทำไมตอนนี้ มาที่ตอนเขาไม่ต้องการทำไม ฮึก!”
ฉันไม่โทษคนที่มาไม่รู้เวลาเลย ไม่ใช่ความผิดของเขา แต่เป็นความผิดของฉันเอง ฉันเองที่ป้องกันไม่ดีพอ
“ฮึก! ฮื่อ ๆๆ”
สงสาร ไม่ใช่แค่สงสารตัวเองแต่สงสารอีกคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย สงสารที่เขาต้องเกิดมาพร้อมกับคำว่าครอบครัวไม่สมบูรณ์ตั้งแต่วันแรกที่คนเป็นแม่รู้ว่ามีเขา
“ฮื่อ ๆๆ หนูมาทำไมคะ ทำไมไม่มาตอนที่มีคนเขาต้องการเราสองคน ฮื่อ ๆๆ” ฉันวางที่ตรวจครรภ์ทั้งห้าชิ้นไม่ลง ได้แต่จับเอาไว้แล้วแนบลงที่หน้าท้องพร้อมกับมือของตัวเองก่อนจะกอดตัวเองไว้แล้วทรุดตัวนั่งร้องไห้ที่พื้นห้องน้ำ
-เวลาต่อมา-
...คลินิกทำแท้ง
ตุบ!
“...” อีทุเรศ!
แค่พิมพ์ข้อความนี้ลงไปยังไม่ได้กดค้นหาด้วยซ้ำฉันก็ปาโทรศัพท์ทิ้งทันที
ทุเรศว่ะไอด้า โคตร
