วัดส่วนสูง…7/4
1135 คำ
อีกด้านหนึ่ง อัยวาที่กลับมาถึงห้องพักก็พาตัวเองมานั่งเหม่อซึมที่โซฟามุมเดิมติดระเบียง บนหน้าตักมีผ้าอ้อมผืนใหญ่ที่เพิ่งวางลงจากการสูดดมกลิ่น ผ้าอ้อมผืนนี้เป็นผ้าที่เคยห่อร่างเด็กชายฝาแฝดสองคนตอนที่พวกเขายังอยู่กับเธอ ก่อนที่แฝดคนหนึ่งจะถูกพรากจากอกไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกหรือไม่ เธอทำได้แต่เพียงเฝ้าคิดถึง ได้แต่คิดจินตนาการเอาเองว่าแฝดที่ถูกพรากไปคงจะมีหน้าตาเหมือนกับอีกคนที่แม้จะต้องอยู่ห่างกันคนละซีกโลกแต่เธอก็ยังสามารถเฝ้ามองพัฒนาการและการเจริญเติบโตของเขาได้ ไม่มีวันไหนเลยที่เธอไม่คิดถึงแฝดน้อยทั้งสองของเธอ
ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เจอกับแฝดคนพี่ที่ถูกพาตัวไปจากเธอตั้งแต่อายุได้เพียงสามเดือนอีกครั้งโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ครั้งแรกที่ได้จับมืออ่อนนุ่มหัวใจเธอตื้นตันจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอไม่รู้ว่าตัวเองมีท่าทีอย่างไรออกไปบ้าง จะเก็บความรู้สึกได้มิดชิดแค่ไหน มีใครสังเกตสีหน้าอาการเธอไหมว่ามันปลาบปลื้มดีใจเพียงใด
ครู่ต่อมาเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นดึงความคิดที่ล่องลอยให้กลับมา มือเรียวคว้าโทรศัพท์มาแล้วรีบกดรับด้วยสีหน้าดีใจ เพราะคนที่โทร.มาคือพี่สาว
“ฮัลโหล” ลียาเอ่ยทักทายน้องสาว และสังเกตเห็นอาการตาแดง ๆ ของเธอด้วย
“เป็นอะไรรึเปล่าซิสทำไมเหมือนคนร้องไห้”
อัยวาที่ยังรู้สึกจุกในอกส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเอ่ย
“เปล่า ไม่มีอะไร ฟอร์ดอยู่ไหน”
“ออกไปวิ่งเล่นที่สวนหลังบ้านกับดาดี้ และแพนดี้ นั่นไงเห็นมั้ย”
ลียาแพนกล้องให้น้องสาวดู อัยวาจึงเห็นเด็กชายที่วันนี้สวมเสื้อแขนยาวสีเหลืองเข้าชุดกับกางเกงขายาวกำลังวิ่งเล่นกับสุนัขตัวเล็กกันอย่างสนุกพร้อมกับสามีของพี่สาว ดูพวกเขามีความสุขมาก เธอเห็นแล้วก็ยิ้มตามก่อนที่ลียาจะแพนกล้องมาหาตัวเองแล้วบอกว่า
“นี่ ฉันตกลงกับสาแล้วว่าเราจะย้ายกลับไปอยู่เมืองไทย ตอนนี้โรเบิร์ตกำลังหาคนมาซื้อบ้าน สาฉันเขารักเมืองไทยมากบอกว่าอยากไปใช้ชีวิตที่ไทยแล้วก็จะทำธุรกิจด้วย”
“จะมาอยู่กรุงเทพฯ หรือเปล่า” อัยวาถาม
“ไม่อะ เขาจะไปอยู่ภูเก็ต เพราะเขาชอบทะเล”
ลียายิ้มเมื่อพูดถึงสามีแสนดีของตัวเอง
“ภูเก็ตเหรอ อืม”
“ดีใจมั้ย ที่เราจะได้กลับมาอยู่ใกล้กันกว่าเดิม” ลียาถามน้องสาว
“ดีใจสิ ดีใจมาก”
ลียามองลึกเข้าไปในดวงตาของน้องสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ ดวงตากลมโตสวยน่ามองแต่เงาด้านในนั้นดูเศร้าอยู่ตลอดเวลา
“ภูเก็ตบินไปกลับก็ชั่วโมงเดียวเอง เทียบกับอเมริกาแล้วง่ายกว่าเยอะ อยากมาหาตอนไหนก็ได้ ไม่ต้องทนคิดถึงนาน”
“อืม ขอบคุณนะที่ช่วยดูแล”
“ก็มีซิสกับเขาแค่คนเดียว เหลือกันอยู่แค่นี้ไม่ช่วยเหลือกันจะให้ไปช่วยใครล่ะ”
“คิดว่าช่วยมากเกินไปไง”
“ไม่มากเลย รู้มั้ยถ้ากลับไปอยู่ที่นั่น ไอจะให้ฟอร์ดเรียกยูว่าแม่อีกคนนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เราเต็มใจที่จะเป็นแค่น้า”
“เฮ้อ... นี่ ไอไม่คิดว่าความลับจะมีในโลกไปตลอดหรอกนะ เชื่อสิว่าสักวันฟอร์ดก็ต้องรู้อยู่ดีว่าเขาเป็นลูกของยู”
“แล้วถ้าเขารู้คิดว่าเขาจะโกรธเรามั้ยที่เรายกเขาให้คนอื่นดูแลแบบนี้”
ลียาส่ายหน้า “ไอว่าไม่ ยูรู้มั้ยว่าฟอร์ดเป็นเด็กที่อ่อนโยนขนาดไหน เขามีเหตุผลมากเลยนะ คิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองอีกโรเบิร์ตถึงรักมากไง เรามีเหตุผลอธิบายให้เขา ไอเชื่อว่าลูกจะฟังและยอมรับยูเป็นแม่อีกคน สายใยแม่ลูกแท้ ๆ มันตัดกันไม่ขาดหรอก ไอยังไม่ได้เล่าให้ยูฟังว่าฟอร์ดเขาก็คิดถึงยูมาก ถามถึงยูตลอดเลย”
“จริงเหรอ”
อัยวาน้ำตารื้นเอ่อขึ้นมา พี่สาวยักคิ้วยืนยัน
“และต่อไปในอนาคตไอก็เชื่อว่ายังไงลูกก็ต้องรู้ว่ายูคือแม่จริง ๆ ของเขา เราโกหกเขาไปตลอดไม่ได้หรอก ถึงเราจะไม่พูดสภาพแวดล้อมก็จะเป็นคนบอกเขาเอง ยูคิดว่าโตขึ้นฟอร์ดจะไม่คิดบ้างเลยเหรอ ว่าทำไมหน้าตาเขาไม่เหมือนกับดาดี้ที่เขาอยู่ด้วยเลยนั่นล่ะข้อหนึ่งแล้ว เด็กเดี๋ยวนี้หาคำตอบได้เองโดยที่ไม่ต้องถามเราเลยก็ได้”
ความกลัวทั้งหลายที่อยู่ในใจทำให้อัยวาขาดความกล้า กลัวว่าลูกจะไม่ยอมรับเธอที่ไม่ได้เลี้ยงดูเขาด้วยตัวเอง
“อย่าคิดมากเลย เราเลี้ยงเขาด้วยเหตุและผลมาก ๆ”
อัยวายิ้มรับ ก่อนจะถามต่อ “ตอนนี่ฟอร์ดสูงเท่าไหร่แล้ว”
“เออ...วัดเมื่อสองสามวันก่อนก็อยู่ที่สามฟุตหกกว่า ๆ หนักก็สี่สิบเอ็ดเกือบสี่สิบสองปอนด์แล้ว” ที่โน่นไม่ได้ใช้มาตราชั่ง ตวง วัด ในระบบเมตริก แต่เป็นระบบอิมพีเรียลที่หน่วยวัดส่วนสูงเป็นฟุต และน้ำหนักเป็นปอนด์
อัยวากดโทรศัพท์ดูตารางการแปลงหน่วยวัดจากเซ็นติเมตรเป็นฟุตแล้วยิ้มออกมาเมื่อเปรียบเทียบกับอีกคน ตัวเล็กกว่าพี่ สูงน้อยกว่าราวสองเซ็นติเมตรน่าจะได้
“ทำอะไรเหรอ?”
“แปลงค่าจากฟุตเป็นเซนติเมตรน่ะ ตัวก็รู้ว่าที่ไทยใช้ระบบเมตริก”
“เออจริง ลืมไปเลย ชินน่ะ ตอนมาอยู่ใหม่ ๆ ก็แปลงค่าให้เหมือนตอนอยู่ไทยตลอดเพราะไม่งั้นนึกภาพไม่ออก กลับไปนี่ต้องฝึกให้ชินกับระบบที่ไทยอีกรอบ” ลียาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
สองพี่น้องคุยกันอีกสักครู่ก็วางสายจากกัน อัยวากลับมาอยู่กับตัวเองอีกครั้ง ไม่ว่าในวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะต้องเป็นคนที่เข้มแข็ง เข้มแข็งกับทุกเรื่องที่จะพุ่งเข้ามาใส่
^
^
***โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะค้าาา เป็นกำลังใจให้มนสิด้วยน้า ebook ภายในปีนี้ อดใจรอหน่อยนะค้า
- ผู้เขียน
