CHAPTER 3 “บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต”
1544 คำ
หลายวันถัดมาหลังจากเข้าประชุมดาวเดือน จีน ปราบ และ บี ต้องเริ่มซ้อมทุกเย็น เนื่องจากต้องซ้อมทั้งเต้นรวม ซ้อมเดิน และทำกิจกรรมละลายพฤติกรรมระหว่างคณะ คณะบริหารและคณะวิศวกรรม ถูกจับคู่ให้ซ้อมเต้นด้วยกัน แม้บีจะเสียดายที่ไม่ได้คู่กับคณะของปราบ แต่บีก็พยายามหาโอกาสทักทาย รวมถึงส่งข้อความหาปราบอยู่ตลอด
ส่วนจีนนั้น ช่วงแรก ๆ ที่รู้ว่าต้องซ้อมคู่กับคณะของปราบ ก็เกิดอาการประหม่าอย่างชัดเจน แต่ก็อาศัย สกิลความเป็นนักกิจกรรม ที่สะสมมาจากสมัยมัธยม จึงลดความประหม่าลงได้มาก ทำให้การซ้อมดำเนินไปด้วยดี
เมื่อถึงช่วงพัก ดาวเดือนทั้ง 4 จากสองคณะ ก็นั่งรวมตัวกันอยู่มุมหนึ่งของห้องเพื่อพักจากการซ้อม
“เราแลก Line กันไว้มั้ย เผื่อมีอะไรจะได้ทักหากันได้สะดวก” ก้าวเอ่ยขึ้นกับเพื่อนอีก 3 คน
“ได้ ๆ ID line เรา JEEN นะ” จีนบอกเพื่อนพร้อมหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมแอดของเพื่อนคนอื่น
“ของเรา KAOW” ก้าวพูดต่อ
“ของเรา NAAM จ่ะ A สองตัวนะ” น้ำดาวคณะวิศวะเอ่ยตอบ
“PRAB” และเป็นเสียงของปราบ ที่สะกด ID Line ของตัวเองออกมาสั้น ๆ
จีนแอดเพื่อน ๆ ทั้งสามแล้วแอบยิ้มกับตัวเองนิด ๆ ที่ได้ Line ของหนุ่มในฝันมา จากนั้นทั้ง 4 ก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยระหว่างพัก เพื่อรอพี่ ๆ เรียกซ้อมต่อ หลังจากได้คุยกัน ทำให้ปราบและจีนเริ่มคุยกันถูกคอมากขึ้น เพราะทั้งคู่มีงานอดิเรกที่ชอบคือการเล่นบาสเหมือนกัน แม้จีนจะไม่ได้เป็นนักกีฬาเหมือนปราบ แต่ก็ถือว่าเล่นบ่อยและเชี่ยวชาญที่สุดในประเภทกีฬาที่จีนเล่นได้
“เราเล่นกับเพื่อนที่สนามมอแทบทุกวันนะ เพราะมีซ้อม ไว้ว่าง ๆ จากซ้อมดาวเดือน พาเพื่อน ๆ ไปเล่นด้วยกันสิ” ปราบเอ่ยชวนจีน ด้วยประโยคที่แทบจะยาวที่สุดจากที่คุยกันมา
“ได้สิ ไว้ชวนเพื่อนไปนะ ไม่ได้จับเลย ตั้งแต่เข้ามหาลัย ไม่มีเวลา” จีนตอบพร้อมยิ้มกลับไป ปราบได้แต่ยิ้มตอบ แต่ทั้ง 4 ก็ลุกไปซ้อมต่อรวมกับคนอื่น ๆ
หลังจากซ้อมเสร็จ จีนก็แยกตัวกลับไปคณะ เพื่อไปหาเพื่อน ๆ ของตัวเอง ส่วนปราบที่กำลังเดินไปที่รถ ก็ถูกสาวนิเทศตะโกนรั้งไว้
“ปราบ รอก่อนสิ” บีเรียกปราบให้หยุดเดิน
“มีอะไรหรอ” ปราบเอ่ยถาม
“เราขอติดรถกลับด้วยได้มั้ย วันนี้เราไม่ได้เอารถมา พอดีเมื่อเช้าแม่มาส่งอ่ะ” บีเอ่ยถามพร้อมท่าทีเขินอาย ทั้งในใจยังหวั่น ๆ ว่าหนุ่มตรงหน้าจะยอมไปส่งเธอมั้ย
“อยู่แถวไหนล่ะ ไปสิ เดี๋ยวไปส่ง” ปราบถามกลับ
“อยู่คอนโดหลังมออ่ะ ทางผ่านมั้ย เรากวนรึเปล่า” บีตอบพร้อมถามกลับอย่างเกรงใจ
“ไม่เปนไร เราอยู่หน้ามอ แต่ไปส่งได้ ไปเถอะ” ปราบตอบเพราะเห็นว่ารู้จักกัน แค่ไปส่ง ไม่ได้หนักหนาอะไรนัก
บียิ้มแล้วเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งข้างคนขับ “ขอบคุณนะ เดี๋ยวเราบอกทาง” บีเอ่ยขอบคุณด้วยความดีใจที่ปราบยอมขับรถไปส่ง บีชวนคุยตลอดทาง พร้อมกับบอกทางกลับคอนโด โดยที่มีเสียงปราบตอบรับกลับมาบ้างเป็นครั้งคราว ตามสไตล์คนพูดไม่เยอะแบบเค้า เมื่อถึงคอนโด บีขอบคุณปราบอีกครั้งแล้วหันหลังเดินขึ้นคอนโดไป ปราบยิ้มรับแล้วออกรถกลับคอนโดทันทีที่เห็นบีลงจากรถเรียบร้อย
การซ้อมดำเนินมาจนใกล้วันประกวด ความสัมพันธ์ระหว่างปราบกับบี ค่อนข้างเรียกได้ว่าสนิทกว่าคนอื่น ๆ ในกลุ่มผู้เข้าประกวด เพราะบีหาข้ออ้างให้ปราบไปกินข้าวด้วย หรือไปส่งบ่อย ๆ ปราบเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคุยกันค่อนข้างบ่อย สนิทกันค่อนข้างมาก ส่วนทางปราบและจีนนั้น ก็ยังคงคุยกันถูกคอ แม้จะไม่ได้คุยกันบ่อยนักและซ้อมเสร็จก็แยกย้าย ปราบจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะจีนเองก็ไม่ได้แสดงออกว่าพึงพอใจในตัวปราบมากเหมือนบี ที่เค้ามองออกในทันทีว่ากำลังจีบเค้าอยู่ ทำให้ปราบวางจีนไว้ในฐานะเพื่อนที่สนิทที่คุยกันถูกคอ และมีความชอบเหมือน ๆ กันคนหนึ่ง
ซึ่งต่างจากจีน ที่ความรู้สึกนั้นไปค่อนข้างไกลเกินเพื่อน ด้วยจีนนั้นชอบปราบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นในห้องประชุม พอได้คุยกัน ได้รู้ว่ามีความชอบอะไรเหมือนกัน คุยกันถูกคอ ทำให้จีนยิ่งหลงรักปราบมากขึ้นเรื่อย ๆ
จนวันนี้ ที่เพื่อน ๆ เอ่ยถามเรื่องความคืบหน้าของการแสดงบนเวทีประกวดขึ้นมา เพราะพี่ ๆ งดการซ้อมรวม เค้าถึงได้เลือกเอ่ยปรึกษาเพื่อน ๆ ขึ้น
“จีน วันประกวดตกลงแกแสดงอะไรอ่ะ” สมายเอ่ยถาม
“เราว่าจะร้องเพลงเล่นกีตาร์อ่ะ” จีนตอบเพื่อน
“โหยยยยย แม่เท่จุง” โบว์สาวขี้อ้อน เอนหัวมาซบไหล่พร้อมเอ่ยแซว
“ก็ไม่ขนาดนั้น” จีนตอบแล้วเงียบไป
“แก ๆ วันประกวด เราว่าจะร้องเพลงให้ปราบอ่ะ” จีนเอ่ยถามเพื่อนออกไป หลังจากเงียบอยู่นาน
“เฮ้ย แม่จะร้องเพลงจีบหนุ่มบนเวทีเลยหรอ” โบว์ตาลุกวาว
“ก็ไม่ขนาดนั้น แค่อยากร้องให้ แล้วว่าหลังจบการประกวดจะสารภาพ” จีบตอบเพื่อนเบา ๆ
“หูย คนนี้จริงจังนะ ไม่เคยเห็นแกจริงจังขนาดนี้ แสดงว่าหล่อมาก” เฟยถามต่อ
“ก็หล่ออะแก แต่แบบคุยกันถูกคอ ชอบอะไรเหมือน ๆ กัน ที่เล่าให้ฟังไง ว่าปราบชวนพวกเราไปเล่นบาสกับเพื่อน ๆ เค้าอ่ะ” จีนตอบกลับเพื่อน
“เอาเลยแม่ สู้ ๆ พวกเราเป็นกำลังใจให้” สมายให้กำลังใจเพื่อน
“แล้วแกจะร้องเพลงไรอ่ะ” เฟยถาม
“เซอร์ไพรส์ค่ะ ไม่บอก อิอิ” จีนตอบเพื่อนยิ้ม ๆ และได้รับเสียงโห่แซวกลับมา
19.00 น.
หลังจากแยกกับเพื่อน ๆ จีนขับรถกลับมาที่คอนโด วันนี้จีนกลับถึงห้องเร็วกว่าทุก ๆ วัน เนื่องจากไม่มีซ้อมดาวเดือน เพราะพี่สตาฟให้น้องกลับมาซ้อมการแสดงของตัวเอง จีนเดินลงจากรถและหอบข้าวของที่แวะซื้อมา พร้อมเอาหูหิ้วคล้องเข้าข้อมือตัวเอง เพื่อให้นิ้วมือวางพอที่จะกดลิฟต์ แต่ยังไม่ทันที่มือจะเอื้อมไปกด ก็มีมือปริศนายื่นตัดหน้ามา พร้อมเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยตาม
“ขนอะไรเยอะแยะ ช่วยถือมั้ย” ปรายถามยิ้ม ๆ
“อุ่ย...อยู่ที่นี่หรอ บังเอิญจัง แหะ ๆ” จีนตอบกลับ ปราบยื่นมือมาแบ่งของจากจีนไปช่วยถือ พร้อมกับที่ประตูลิฟต์เปิดออก ทั้งคู่ก้าวเข้ามาในลิฟต์แล้วเป็นจีนที่เอ่ยก่อน
“ขอบคุณนะ ชั้นไหนอ่ะ” จีนถามพร้อมกดเลข 23 เป็นชั้นที่พักของตัวเอง
“33 ครับ” ปราบเอ่ยตอบ
“บังเอิญเนอะ วันนี้ไม่ได้ซ้อมดาวเดือน ปราบมีซ้อมบาสมั้ย” จีนชวนคุยระหว่างรอลิฟต์ขึ้น
“วันนี้ไม่มีซ้อมไปกินข้าวกับเพื่อน ๆ มา เลยเพิ่งกลับ จีนล่ะทำไมกลับดึก” ปราบถามกลับ
“อ่อ...เม้าเพลิน 5555” จีนตอบกลับขำ ๆ ปราบยิ้มรับ จีนหันไปเห็นลิฟต์เลื่อนมาถึงชั้นตัวเองก็เอ่ยขอของคืนจากปราบ ปราบดึงมือหนี
“เดี๋ยวไปส่ง ของเยอะแยะ ถือไปแล้วจะเปิดประตูยังไง” ปราบเอ่ยตอบ พลางเดินนำออกจากลิฟต์ จีนรีบเดินตามออกมา แล้วเดินนำไปที่ห้อง เมื่อถึงหน้าห้อง จีนกดรหัสเปิดประตู แล้วเอ่ยขอบคุณปราบอีกครั้ง ปราบหันเดินกลับไปที่ลิฟต์พร้อมกดชั้น 33 ที่พักของตัวเองใหม่ หลังจากที่จีนเดินเข้าห้องไปแล้ว
จีนเดินกลับเข้าห้อง เอาของทั้งหมดกองไว้ที่โต๊ะกินข้าว แล้วรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ในกรุ๊ปทันที
จีน : แกกกกกกก ปราบอยู่คอนโดเดียวกับเราอ่ะ แกกกกกกกกก
: เจอกันหน้าลิฟต์มะกี้ ปราบถือของมาส่งที่ห้องด้วย
: ฮือออออ เขิน
สมาย : โอ้ว แม่มาเป็นชุด ท่าทางจะเขินจัด
โบว์ : ว๊ายยยยยยย แก พรหมลิขิต
เฟย : บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต 555
สมาย : อ่าวแม่ มาหวีดแล้วหาย
จีน : เขินอยู่อ่ะ 5555
เฟย : ค่ะ แม่ ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ แล้วไปซ้อมร้องเพลงบอกรักนะคะ 55555
จีน : ฮืออออออ โอเค ขอบใจที่มาฟังชั้นหวีด 555555
: บายค่ะ
หลังจากวางโทรศัพท์จากการพิมพ์หาเพื่อน ๆ จีนก็อาบน้ำแล้วคว้ากีตาร์ตัวโปรด มาเริ่มซ้อมเพลงที่จะขึ้นแสดง ซ้อมไปยิ้มไป เขินไปอยู่คนเดียว ‘เฮ้อ เป็นเอามากนะเรา’
- ผู้เขียน
