“เจนาส แม่ไม่เคยโทษเลยนะว่าเป็นความผิดของคุณหญิงท่าน เมื่อในเวลานั้น ถ้าเป็นแม่เอง แม่ก็คงทำเหมือนที่ท่านทำ แม่กับคุณพ่อของลูกทำไม่ถูกต้องตั้งแต่แรก ริรักในวัยเรียน จนต้องมีลูกก่อนถึงเวลา เป็นความคิดเด็กๆ ดีแต่ว่าคุณตาเข้าใจแม่ มากกว่าที่คุณหญิงประกายเข้าใจพ่อของลูก อาจจะเป็นเพราะว่าผู้ชายคนนั้นอ่อนแอเกินกว่าจะยอมอดทน เมื่อเจอสิ่งใหม่ที่ดีกว่า เขาจึงไม่กลับมาเหลียวแลแม่และลูก ลูกต้องถามตัวเองนะ ความรู้สึกฝังใจในวัยเด็กลูกสร้างขึ้นมาปกป้องตัวเอง หรือกำลังปิดบังอะไรอยู่ การให้อภัยคือความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต ทำก่อนที่จะเสียสิ่งสำคัญไป ปล่อยวางลงเสียบ้างเถอะลูก แบกไว้มันหนักและเจ็บนะลูกนะ”
“แม่! ผม…”
“ใช้ใจสัมผัสดูสิลูก ว่าตัวลูกต้องการอะไร แม่ไม่เคยสอนให้ลูกเกลียดพวกเขานี่ เราสามารถยืนด้วยกำลังของเราเอง เป็นความภาคภูมิที่คุณตาปลื้มจนสามารถคุยฟุ้งได้ นี่คือความสามารถของเราโดยที่เขาได้
