“อดทนไว้ อดทน” ริมฝีปากเหี่ยวย่นขยับบอกกาสะลอง ก่อนจะยิ้มกว้างที่สุดในชีวิต ส่งยิ้มตอบหลานชายด้วยความดีใจ
“โอ้โห! ปลาหน้าตาน่ากินจังเลยเปรม เดินไปไกลถึงไหนกันล่ะ”
“ฝากโน้นเลยคุณหญิง จ๊อกกิ้งไปเรื่อยๆ เผอิญเจอเข้าพอดี”
“ดอกปีบเอาของที่พี่เขาไปเก็บสิ มื้อเช้าเตรียมไว้หรือยัง เติมของทะเลสดๆ พวกนี้ลงไปด้วย เปรมเขาจะได้หายเหนื่อยสู้อุตส่าห์ไปจนไกล”
“ค่ะคุณท่าน” กาสะลองเอื้อมมือรับถุงหิ้วบนมือหนา แต่ชายหนุ่มยื้อเอาไว้ “ผมไปดูด้วย เดี๋ยวดอกปีบแอบลักกินหมดก่อน”
“คนขี้งก!” ริมฝีปากอิ่มเต็มขยับตอบแต่ไร้เสียง เปรมแทบจะกระโจนเข้าไปประทับจูบให้หายจากการแสนงอน
“ผมไม่เคยหวงดอกปีบ มีอะไรก็ยกให้หมด ตอนนี้ผมไม่มีอะไรเหลือติดตัวเลยสักอย่าง” สายตาเจ้าชู้มองหน้าหวาน กล่าวตอบเสียงแหบกระเส่า เขาเอนตัวมาใกล้ๆ เมื่อเดินออกมาห่างจากที่คุณหญิงนั่งอยู่ ผู้สูงวัยมองตามทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม ท่านคงหมดห่วงได้ทั้งกาส
