บทที่4.ล่อเสือเข้าถ้ำ
1523 คำ
กาสะลองหลงอยู่ในมนต์เสน่ห์กลิ่นไอของสเปน ความที่ชอบเป็นทุนเดิมจึงใส่อารมณ์เต็มที่ แก้วกุดั่นและเพรีถอนตัวออกมายืนด้านข้างฟลอร์ ปล่อยให้เพื่อนสาววาดลวดลายเต็มที่ เมื่อกาสะลองจมดิ่งเข้าไปในมนต์เสน่ห์ของแท็ปแดนซ์เต็มตัว หญิงสาวจึงปล่อยสุดพลัง จังหวะโดนใจทำนองโดนอารมณ์ ดวงตากลมโตปรายสายตามองทุกคนรอบๆ ตัวแล้วจึงตวัดสายตาทิ้งสายตาเย้ายวนตามแบบฉบับดั่งเดิม รอยยิ้มยั่วเย้าถูกโปรยหว่าน จนหนุ่มๆ เริ่มขยับตัวเข้ามารุมล้อมรอบฟลอร์เต้นรำ เสียงผิวปากหวีดหวิวเมื่อถูกใจนางระบำที่กำลังเต้นโชว์ตัวเต็มที่ อกเอวอ่อนไหวฝีเท้าขยับตามจังหวะดนตรี ยิ่งตอนปลายรองเท้ากระแทกบนพื้น ‘กึกๆ’ เสียงเป่าปากจะดังขึ้นเป็นระยะ และคนคอยเฝ้าดูเริ่มหนาตาขึ้น
เปรมชะเง้อคอมองกลางฟลอร์ สายตาเป็นประกายแพรวพราวเมื่อมองเห็นผู้หญิงทรวดทรงเตะตา กำลังร่ายระบำอยู่กลางฟลอร์ มีเสียงเชียร์ดังกระหึ่ม ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นยืน เขาเดินเอื่อยๆ ลงจากชั้นVIPตรงไปที่ฟลอร์เต้นรำเมื่อความอยากรู้ตามประสาผู้ชายรักสนุกเกาะอยู่เต็มหัวใจ เรือนกายโปร่งบางเต็มตึงในส่วนที่ควรมีสะดุดนัยน์ตาสีคาราเมล เมื่อเดินมาจนชิดขอบฟลอร์เต้นรำ แววตาหวานหยดของกาสะลองส่งประกายเชิญชวนให้เขา ริมฝีปากอิ่มเต็มเผยอยั่วเย้าเหมือนอยากถูกจุมพิตจากชายผู้โชคดี ชายหนุ่มหรี่เปลือกตาลง มองวงหน้าหวานใสเหมือนเคยเห็นที่ไหนสักที่ ดวงตาหวานเตะตาแต่ไม่ว่าจะเค้นความคิดหนักขึ้นเพียงใดก็เลือนราง เหมือนมีกลุ่มควันบังตาเอาไว้ ลลิตาเดินตามเปรมมาห่างๆ ริมฝีปากเคลือบสีสดแสยะยิ้ม เมื่อมองเห็นกลุ่มคู่ปรับเต็มสายตา
“ยัยแก้ว ยัยมะลิ แม่ดอกปีบคิดจะทำอะไรน่ะ?” หญิงสาวกัดฟันกรอดๆ เมื่อหนุ่มหล่อตรงหน้าแสดงอาการสนใจนางระบำจนลืมตัว
“เจนาสคะ อย่าไปสนใจพวกเรียกร้องความสนใจแบบนี้เลยค่ะ”
“คุณรู้จักพวกเธอหรือลิซ่า?” ชายหนุ่มถามกลับ เขาชักสายตากลับมาจากภาพเย้ายวนที่เรียกกระแสเลือดให้วิ่งพล่าน ลลิตาพยักหน้ารับ ขยับเขาสอดมือคล้องวงเรียวแขนแข็งแรง พร้อมกับรั้งเขาให้ถอยห่างออกมาจากภาพความเย้ายวนของสาวโสภากลางฟลอร์ เปรมยอมเดินตามแรงอันน้อยนิดที่พยายามจูงเขาให้พ้นจากที่ชุมนุม แต่ก็ยังแอบปรายตามองกาสะลองบนฟลอร์อยู่ตลอดเวลา
“รู้จักซิคะ รู้จักดีเชียวล่ะ” ลลิตากัดฟันตอบ สะบัดสายตาใส่กลุ่มสาวๆ ที่ยิ้มร่าเบื้องหลัง ทั้งโกรธและแค้นใจจนอยากจะเดินขึ้นไปกระชากหญิงสาวที่กำลังวาดลวดลายเย้ายั่วอยู่กลางฟลอร์ให้ล้มลงบนพื้น แล้วตบล้างน้ำให้หายแค้นใจ
กาสะลองชะงักกึก เธอเสียจังหวะไปชั่วประเดี๋ยว เมื่อถูกสายตาคมดุของชายหนุ่มโลมเลีย ผิวกายเธอสั่นกระตุก สะท้านเยือกไปทั้งตัว จึงหลุบเปลือกตาลง พยายามเต้นให้ดีที่สุด เพื่อบรรลุถึงเป้าหมาย ดวงตาหวานเยิ้มทิ้งสายตาตามถ้วงทำนอง เดินนวยนาดตามจังหวะดนตรี แต่ไม่วายทิ้งสายตาให้ชายหนุ่มอย่างมีจุดหมาย
“แกๆ เสือติดกับแล้ว” แก้วกุดั่นและเพรียืนลุ้นอยู่ข้างฟลอร์ สองสาวตื่นเต้นแทนกาสะลอง เมื่อชายหนุ่มสลัดคนข้างกายอย่างไม่ใยดี เขาก้าวมาจนชิดขอบฟลอร์ พร้อมทั้งจ้องเพื่อนสาวอย่างไม่วางตา
“อืม ดูๆ ยัยลิซ่าตามมาติดๆ จะเสียเรื่องไหมนี่หะ?” เพรีบ่นอุบเมื่อสาวโสภาเกาะติดชายหนุ่มเป้าหมายไม่ยอมห่าง
“ดูต่อไปมะลิ ไม่มีใครหลุดจากแผนของเราหรอก ดูตาคุณเปรมของดอกปีบก็รู้”
“ใช่ผู้ชายเจ้าชู้มักหลงกลกับแผนตื้นๆ”
“อืม! ดูต่อไปว่าพ่อเจ้าประคุณจะหาทางเข้ามาหาดอกปีบยังไง”
สองสาวตบมือรัวๆ ให้เพื่อนรัก เมื่อเสียงเพลงกระชากอารมณ์จบลงพร้อมเสียงเป่าปากและเสียงชื่นชมอยู่รอบตัว กาสะลองยิ้มสดใส เดินออกจากกลางฟลอร์ที่คนยืนมุงขยับเปิดพื้นที่ให้
“ตื่นเต้นชะมัดเลยแก้ว มะลิ” เสียงสั่นๆ ของกาสะลองพูดบอก
“แกทำดีมากดอกปีบ วันนี้แกสวยสุดๆ ถ้าแก้วเป็นผู้ชายคงตกหลุมรักดอกปีบไปแล้วล่ะ”
“ใช่ๆ มะลิด้วย” สามสาวพากันเดินกลับไปที่ชั้นของตัวเอง โดยมีสายตานับสิบคู่ของบรรดาชายหนุ่มมองตาม และหาโอกาสจะเข้าไปสานสัมพันธ์
“คุณเปรมของแกนี่สุดยอดเลยดอกปีบ ขนาดมีหญิงหนีบติดมาด้วยยังไม่เห็นจะแคร์”
“คุณเปรมไม่ใช่ของดอกปีบจ้ะแก้ว เธอเป็นหลานคุณท่าน มีศักดิ์เป็นเจ้านายของดอกปีบ” กาสะลองกล่าวแก้เสียงอ่อนๆ
“โธ่ๆ มันก็เหมือนกันนั่นล่ะดอกปีบ”
“ไม่เหมือนจ้ะ ดอกปีบเป็นแค่ลูกจ้าง แค่เด็กในบ้านไม่คิดจะทำตัวเสมอท่านหรอก”
“แก้วขอโทษที่พูดผิด หลานท่านก็หลานท่าน”
“แก้วๆ ยัยลิซ่าลากคุณเปรมหายไปทางนู้นแล้วเอาไงต่อดี”
“รอมะลิ! รอไม่นานหรอก” แก้วกุดั่นพูดด้วยเสียงที่มั่นใจ
ช่วงเวลารอคอย สามสาวพูดคุยกันอย่างสนุกโดยมีหนุ่มๆ แวะเวียนเข้ามาทักทายตลอด แต่เป้าหมายที่รอคอยยังเงียบเฉย แก้วกุดั่นชำเลืองมองไปยังโซนVIPของเขาบ่อยๆ แต่ไม่มีอะไรคืบหน้า จึงเผลอตัวบ่นพึมพำออกมา
“ผิดพลาดตรงไหนนะ ทำไมเหยื่อไม่ติดกับ?”
“นั่นสิ มะลิว่าดอกปีบทำได้ดีเกินกว่าที่คาดไว้เสียอีก”
“คุณเปรมเธอมากับลลิตา คงไม่มีสายตาไปมองใครหรอกมั้ง” กาสะลองแก้ตัวเสียงอ่อยๆ
“ใครสนยัยหน้าพลาสติกนั่นกะโง่เต็มทีล่ะ ดูไม่ออกหรือไงว่าแม่นั่นโมดิฟายมาทั้งหน้า”
“แต่ดอกปีบก็เห็นลลิตาก็มีคนสนใจอยู่ตลอดนะ”
“มันก็จริง แต่มีใครคบยัยนั่นเกินสามเดือนไหมล่ะ”
“อย่าไปว่าเขาเลย ดึกแล้วกลับกันเถอะ ดอกปีบหายมานานแบบนี้ เป็นห่วงคุณท่าน ไม่สำเร็จก็ช่างมันเถอะ”
“ได้ไง ลงแรงมาตั้งครึ่งค่อนแล้ว รออีกหน่อยน่า นะๆ เดี๋ยวแก้วไปส่งถึงตีนบันไดบ้านเลย”
“ก็ได้ ดอกปีบขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ แก้วไปด้วยไหม?”
“ไปเถอะๆ ให้มะลิไปเป็นเพื่อนหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่ต้องก็ได้ แค่นี้เอง” กาสะลองปฏิเสธ เมื่อเพื่อนรักทั้งสองกำลังจับตามองไปยังโซนของชายหนุ่มเป้าหมาย
หญิงสาวผ่อนลมออกจากปอดแผ่วๆ หนักใจตัวเองที่ไม่สามารถหาวิธีชักจูงชายหนุ่มกลับไปหาญาติผู้ใหญ่ได้สำเร็จ เสน่ห์ที่เธอมีคงไม่มากพอที่จะรั้งชายหนุ่มไว้ได้ เมื่อข้างตัวของเขาไม่เคยร้างราผู้หญิงสะคราญโฉม
“แก้วคิดผิดแล้วที่ให้ดอกปีบใช้วิธีนี้! คุณเปรมเธอคงไม่หวั่นไหวกับเด็กกะโปโลแบบดอกปีบหรอกจ้ะ” หญิงสาวล้างมือหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ รองเท้าส้นสูงสีแดงแปร๋น ตัดกับชุดสีขาวมุกบนตัว เป็นความต่างที่เหมาะสม เธอเดินออกจากห้องน้ำช้าๆ ตรงไปยังที่นั่งของตัวเอง แต่แล้ว...ก็เกิดสิ่งที่ไม่ได้คาดไว้ มีใครบางคนคุกคามเธอ มือร้อนผ่าวนั่น...เอื้อมมาฉุดเธอไว้ ตอนที่เดินผ่านที่นั่งของชายหนุ่มเป้าหมาย ร่างอวบอุ่นถลาลงไปก่ายเกยอยู่บนหน้าตักแกร่งเข้าพอดีเหมือนจับวางกาสะลองยกมือเรียวขึ้น พยายามดันตัวออกห่างและร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ ด้วยความตกใจ
“ปล่อยๆ ปล่อยนะ ดอกปีบร้องให้คนช่วยจริงๆ ถ้าคุณคิดจะทำอะไรทุเรศๆ” เสียงหวานตวาดเสียงสั่นๆ ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ พร้อมทั้งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยคนสวย คุณกังวลเกินเหตุไปแล้วล่ะ” เสียงทุ้มๆ คุ้นหูกาสะลองจึงลืมตาขึ้นมอง...ก่อนจะตกตะลึง
ดวงตาพราวระยับตรงหน้า กับวงหน้าที่คุ้นชินทำให้หญิงสาวหยุดดิ้นโดยปริยาย
“คุณสวยกว่าที่ผมคิดไว้อีก เมื่อมองใกล้ๆ ขนาดนี้” เสียงแหบพร่าชิดกลีบปากหวานฉ่ำ ตอนที่ชายหนุ่มโน้มหน้าเข้าไปชิด เรียวปากร้อนชื่นทาบทับเบียดบดกลีบปากที่เผยออ้าแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ปลายลิ้นสากหนาบุกทะลวงไปข้างหน้าไม่เปิดโอกาสให้สาวเจ้าได้ตั้งตัวทัน ปลายลิ้นร้อนชื้นตะลุยลุกไล่เรียวลิ้นเล็กๆ ที่กระถดตัวหนีหัวซุกหัวซุน เขาดูดซับความหวานละไมด้วยความชื่นชม เสียงครางแผ่วๆ ที่ลอดออกมาจากปากที่ประกบกันแน่นจนไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าเป็นเสียงของใคร?
- ผู้เขียน
