"โทรศัพท์ฉันหายค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปลืมไว้ที่ไหนนึกยังไงก็นึกไม่ออก" เจ้าอี้เฟยบอกกับชาชุนในขณะที่เขามาเยี่ยม เธอถูกกักบริเวณเป็นวันที่สี่แล้ว เฉียนเฟยเฟยก็ยังไม่กลับมาจากตลาดผี ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า
"ผมติดต่อคุณไม่ได้ก็เป็นห่วงมากครับ รีบเคลียร์งานแล้วมาหาคุณทันที" ชาชุนมองหญิงสาวตาเยิ้ม ไม่ปิดบังความรู้สึกที่มีให้
เขากระวนกระวายคิดถึงเธอจนนอนไม่หลับมาหลายวัน แม้เฉียนเฟยเฟยจะไม่เคยตอบรับความรู้สึกของเขานอกจากความเป็นเพื่อนที่มีให้ก็ตาม
"ขอบคุณมากค่ะที่เป็นห่วง แต่ฉันไม่เป็นไรค่ะ โทรศัพท์เครื่องนั้นคุณป้าซื้อให้ มีเพียงคุณและคุณป้าซือซือเท่านั้นที่โทรหาและส่งข้อความ พอมันหายฉันเลยไม่กังวลเท่าไหร่ค่ะ"
"ผมดีใจที่ผมเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่อยู่ในมือถือคุณครับ" ชาชุนยิ้มกว้างอย่างยินดี
"นอกจากคุณฉันไม่มีเพื่อนที่นี่เลยค่ะ" หญิงสาวยิ้มเก้อเขิน เขาจะคิดว่าเธอแปลกหรือเปล่าน
