เขาทักทายชาชุนตามมารยาทแล้วเดินนำไปยังโต๊ะอาหาร
"ผมขออนุญาตถามนะครับประธานโจว เมื่อไหร่ที่คุณเฟยเฟยจะกลับบ้านได้ครับ ผมรู้ว่างานคุณยุ่งผมสามารถหาหมอเก่งๆมาดูแลเธอแทนคุณได้ครับ"
โจวเจี๋ยหลุนวางช้อนพลางเช็ดปาก แล้วยกน้ำขึ้นมาดื่ม เจ้าอี้เฟยสำลักไม่คิดว่าชาชุนจะกล้าถามเรื่องนี้กับโจวเจี๋ยหลุน
"คนไข้ของผมไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ" เขาตอบเย็นชา
"ผมก็แค่เป็นห่วง และเสนอทางออกให้" ชาชุนยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มบ้าง
"ผมไม่ได้ถามความคิดเห็นของคุณ ถ้าอิ่มแล้วก็กลับบ้านเถอะไม่จำเป็นอย่ามาที่นี่อีก บ้านผมไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า" เขาไล่ตรงๆ
เจ้าอี้เฟยสำลักอีกครั้ง โจวเจี๋ยหลุนกำลังทำให้เธอเสียหน้า ป้าซือบอกให้เธอทำตัวเหมือนอยู่ที่บ้าน แต่ตาคนนี้กำลังทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนอื่น ขอบตาเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด
"เอ่อถ้าการอยู่นี่ของฉันทำให้คุณอึดอัด ก็ขอโทษนะคะ" เจ้าอี้เฟยเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ
"ผมยังไม่อนุญาต
