ฝ่ายของคนจากไปรบเพิ่งรู้แจ้งถึงใจตนเองก็สายไปแล้ว เพราะจากกันคราวนี้ยังไม่รู้ยามใดถึงจะได้พบหน้า หรือบางทีเขาอาจตายก่อนได้พบหน้าของสตรีที่รัก จึงเจ็บปวดหัวใจนัก แต่มิอาจทำสิ่งใดได้นอกจากรับผิดชอบหน้าที่ตรงหน้าให้ดีเท่านั้น
ส่วนฝ่ายของคนที่มาถึงเจียงหนานจนครบ2เดือนก็ซื้อคฤหาสน์หลังไม่ใหญ่ได้1หลังไม่ยอมไปพักที่ตำหนักฤดูหนาวของฮ่องเต้ ระหว่างนั้นนางก็ส่งจดหมายไปแจ้งกับบิดามารดาว่าตนอยู่ที่ใด ลงหลักปักฐานแล้วที่แคว้นเจียงหนาน บิดากับมารดาส่งจดหมายตอบกลับมาพร้อมกับคำบ่นว่าอีกยาวเหยียด แต่ไป๋อวี้ล้วนทราบดีทั้งสองก็แค่เป็นห่วง
เมื่อได้บ้านและตกแต่งเสร็จนางกับหลู่เจียวพร้อมกับคนของฮ่องเต้ก็ย้ายจากโรงเตี๊ยมไปอยู่ที่คฤหาสน์หลังดังกล่าว ซึ่งก็อยู่ในตัวเมืองของแคว้นเจียงหนานเพื่อง่ายต่อการเปิดกิจการร้านขายยา การตื่นนอนขึ้นมาแล้วคิดถึงแต่สิ่งที่ตนเองอยากทำนั้นวิเศษนัก ไม่เหมือนในอดีตที่นางเริ่มรู้จัก
