“ขอบคุณชาย ที่ท่านเมตตา” เจินเอ๋อพึมพำ รู้สึกเย็นวาบที่แผล เพราะเจียวลู่ป้ายยาน้ำที่แผลของนาง
“ข้าเอาแป้งย่างมาแบ่งให้ เผื่อเจ้าสองคนจะหิว”
อาหารกินกันตายที่ทหารทุกนายมักมีพกติดตัว เป็นแป้งสาลีย่างไฟอ่อนๆ ผสมงา หรือธัญญะพืชเพิ่มสารอาหาร
“ถ้าไม่รบกวนเกินไป ข้าอยากได้น้ำร้อนสักกา” เจินเอ๋อพึมพำ
“ได้สิ เดี๋ยวข้าจะให้คนนำมาให้” ฟางหรงไหวไหล่ แล้วก็ถอยหลังกลับออกไป เพื่อดรุณีน้อยสองนางนั่นมีความเป็นส่วนตัว
“ท่านพี่” ฟางหรงเดินเลยไปหาพี่ชายซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือ หรือบางทีอาจจะกำลังอ่านจดหมายที่ท่านแม่ทัพส่งมาให้
“ยังไม่นอนอีกรึ” ฟางซินวางกระดาษในมือ แล้วก็เงยหน้ามองน้องชาย
“ข้าติดใจเรื่องดรุณีน้อยสองคนนั่น” ฟางหรงเปรย แล้วก็ทรุดนั่งหน้าโต๊ะทำงานเตี้ยๆ ของฟางซิน
“ติดใจดรุณีน้อยคนไหนละ” ฟางซินพูดดักคอ
ฟางหรงย่นปลายจมูก “เกลียดคนรู้ทัน”
ตอนที่ซัดอาวุธลับใส่ถังเหวิน ฟางหรงเต็มไปด้วยโทสะ
