ข้ามเวลามาเป็นแม่ค้าหลงยุค (ยุค70)

บทที่ 10 สำรวจมิติอีกครั้ง

จิงจิงลองอีกครั้งด้วยการเทแอลกอฮอล์ล้างแผลทิ้งขยะข้างเคาน์เตอร์ วางขวดไว้บนโต๊ะ แล้วจึงออกไปจากที่นี่ โดยการคิดว่าอยากออกไปที่โลกภายนอก

ทันใดนั้นก็รู้สึกวูบโหวงอีกครั้งแต่อาการไม่ได้แย่เหมือนช่วงแรก ๆ นี่ทำให้หญิงสาวตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นก็ลองคิดเข้าไปด้านในอีก คราวนี้มาโผล่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ยาทันที

ขวดแอลกอฮอล์ล้างแผลหายไปแล้ว บนชั้นมีเติมจนเต็มไม่มีขวดที่เหลือครึ่งหนึ่งอยู่ตรงไหนเลย บ่งบอกว่าของบนชั้นจะใช้ไปเท่าไรก็ถูกเติมจนเต็มเมื่อเข้ามาใหม่อยู่ดี

“แบบนี้ถ้าเอาออกไปข้างนอกล่ะ” เว่ยอิงเริ่มพบปัญหาเล็กน้อย เมื่อบรรจุภัณฑ์ของบริษัทค่อนข้างทันสมัย โดยเฉพาะในเครื่องสำอางเคาน์เตอร์แบรนด์ทั้งหลาย

หญิงสาวหยิบตลับแป้งที่ถือติดมือไปแล้วเดินกลับไปที่ชั้นวางที่หยิบมา ก่อนจะพบว่าบนชั้นมีตลับแป้งวางเต็มอีกครั้ง

“นี่มัน…แล้วที่อยู่ในมือฉันล่ะ” จิงจิงรู้สึกว่ามิติของเธอน่าอัศจรรย์อย่างมาก สามารถเติมของที่ถูกนำออกจากมิติไปได้ด้วย

“ทำไมในร้านยังมีคอมพิวเตอร์คิดเงิน คงต้องลองดูก่อนเผื่อจะใช้งานได้” ซิ่วอิงเดินไปที่เคาน์เตอร์ พบว่ามีระบบจัดการร้านค้าเพิ่มเข้ามา ซึ่งสามารถเปลี่ยนแปลงคุณสมบัติ ผสมเครื่องสำอางใหม่ และสร้างบรรจุภัณฑ์ใหม่ได้

โดยของใหม่จะสามารถสั่งออกมาได้หนึ่งชั้นวางว่างที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ ชั้นวางนั้นแต่เดิมเป็นจุดสำหรับวางของสมนาคุณแต่ตอนนี้กลับว่างเปล่า

เพื่อทดลองดูซิ่วอิงนึกถึงมือที่หยาบกระด้างของตัวเองแล้วก็อยากจะลองดู จึงกดเลือกข้อมูลให้สามารถรักษารอยแตกและหยาบกระด้างจากการทำงานในทุ่งได้

หลังจากเลือกคุณสมบัติแล้วยังมีให้เลือกส่วนที่ใช้ โดยหากเป็นการใช้เฉพาะส่วนจะยิ่งให้ผลดีขึ้น ขณะที่ถ้าเลือกให้สามารถใช้ได้ทั้งร่างกายไม่ได้เจาะจง ตัวครีมก็จะมีความสามารถน้อยลงเรื่อย ๆ

มีบางส่วนที่ไม่สามารถใช้ร่วมกันได้และบางส่วนที่สามารถใช้ร่วมกันได้ หญิงสาวเลือกแบบให้ผลเยอะสุดคือเป็นครีมสำหรับทามือเท่านั้น จากนั้นก็เลือกบรรจุภัณฑ์ง่าย ๆ เหมือนครีมที่เคยเห็นในสหกรณ์และห้างสรรพสินค้าของทางการ

แน่นอนว่าเห็นจากความทรงจำที่เว่ยหนานหลานรักของย่าเอาของพวกนั้นมาอวดต่อหน้าเว่ยซิ่วอิงคนเดิมนั่นแหละ

“มีให้เลือกโลโก้ด้วย มีที่เป็นโลโก้ของบริษัทเดิม แปลว่าสามารถสร้างโลโก้ใหม่ แบรนด์ใหม่ได้” จิงจิงสังเกตเห็นปุ่มเพิ่มโลโก้ ก็จัดการลองเพิ่มดู โดยมีให้เลือกว่าจะวาดเองหรือเลือกโลโก้สำเร็จจากการคีย์คำลงไป แล้วจะมีโลโก้ขึ้นมาให้เลือก

หญิงสาวเลือกที่จะคีย์คำบางอย่างลงไปแทน

“เอาเป็นโลโก้ที่ดูสง่างามเป็นเอกลักษณ์ยากที่จะลอกเลียนแบบได้ มีการซ้อนทับลายน้ำ และมีป้ายติดด้านใต้ที่กำหนดวันหมดอายุ รุ่น และบาร์โคดด้วย” หันมองด้านข้างเครื่องพิมพ์ยังอยู่ คาดว่าสามารถใช้พิมพ์ข้อมูลอะไรพวกนี้ออกมาได้ เพื่อให้ร้านดำเนินงานได้อย่างเป็นระบบเหมือนเดิม

“ดูเหมือนจะใช้งานมาก ส่วนตัวตนหลักของร้านเอาเป็นผีเสื้อกับพระจันทร์แล้วกัน จันทร์เสี้ยวหรือจันทร์เต็มดวงก็ได้”

คีย์ข้อมูลลงไปแล้วก็กดเอนเตอร์ มีลวดลายแบ่งออกไปสองอย่าง คือลวดลายสำหรับโลโก้ และลวดลายสำหรับป้องกันการลอกเลียนแบบ

“ถ้าอย่างนั้นโลโก้เอาเป็นลายนี้ ส่วนคิวอาร์โคดวันหมดอายุเอาเป็นแท็กนี้” โลโก้เป็นรูปพระจันทร์เกือบเต็มดวงพร้อมผีเสื้อตัวหนึ่งเกาะอยู่

ส่วนแท็กที่จะติดใต้กระปุกหรือติดป้องกันการลอกเลียนแบบและสามารถใช้ตรวจสอบได้นั้นจะมีลายน้ำรูปผีเสื้อและพระจันทร์เสี้ยวสองจุดใกล้ ๆ กับวันหมดอายุ แค่นี้ก็สามารถสร้างแบรนด์ของตัวเองขึ้นมาได้แล้ว

“เอาละ ลองสั่งผลิต”

ครืด สิ้นเสียงนั้นเมื่อหันไปด้านหลัง จิงจิงก็พบว่ามีครีมหลายร้อยกระปุกวางอยู่บนชั้นแล้ว

“เอ่อ เล่นใหญ่ไปไหม” จิงจิงหันกลับไปที่หน้าจอ พบว่ามีคำสั่งให้บันทึกสูตร ข้อมูลของสูตรนี้ ทั้งผลและวัตถุดิบ จนถึงข้อมูลอื่น ๆ ราวกับว่าออกมาจากแล็บของบริษัทจริง ๆ

นอกจากนี้ยังมีคำสั่งให้ลบของในชั้นวางได้ คือหากใช้กระปุกเดียวก็ลบไปก่อนได้ หญิงสาวหยิบครีมออกมาหนึ่งกระปุกแล้วลองลบ พบว่าสามารถลบได้จริง ๆ แถมยังมีของถูกเก็บไว้ในช่องโกดังอีกกว่าเก้าสิบเก้ากระปุก

แสดงว่าของไม่ได้หายไปแต่ถูกเก็บไปเท่านั้น

“แบบนี้ก็ลองขายของพวกนี้ได้แล้ว”

จิงจิงเดินอยู่ในร้านด้วยความภาคภูมิใจ ต่อไปเธอก็สามารถใช้นิ้วทองของวิเศษนี้เพื่อทำให้ที่บ้านมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

แต่พอนึกถึงครอบครัวของย่าและอาที่เป็นปลิงดูดเลือดสามคนในบ้านตนอยู่ก็รู้สึกไม่ดี ไม่แน่ในอนาคตเมื่อสร้างบริษัทสำเร็จอาจโดนญาติพวกนี้คิดแย่งทรัพย์สินไปได้

“ดูเหมือนเราควรต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ก่อนอื่นก็ต้องหาเงินให้ได้ก่อน”

หญิงสาวเดินไปที่คอมพิวเตอร์ ลองใช้ครีมกระปุกนั้นทามือรู้สึกว่ารอยแตกไม่เจ็บเหมือนแต่ก่อน มีความเย็นนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ได้ทำให้แสบแผล แบบนี้ดูเหมือนจะได้ผลดีมาก

ดูจากในข้อมูลสูตร ครีมทามือนุ่มนี้สามารถกู้สภาพหยาบกร้านได้ในสามสี่วันหลังทา แต่ถ้าถึงขั้นแตกและแข็งกระด้างอย่างมือของร่างกายนี้ คงต้องใช้เวลาเป็นสิบวันเลยทีเดียว

คิดแล้วก็นึกถึงตลาดลูกค้าในยุคนี้ เนื่องจากยังไม่เปิดการค้าเสรีเต็มที่ ผู้คนยังเข้าตลาดมืดอยู่ ดังนั้นจึงต้องเข้าไปขายของในตลาดมืดเท่านั้น

ในตลาดมืดคนส่วนใหญ่มองหาสิ่งที่ตัวเองอยากได้ ได้แล้วก็กลับ น้อยคนที่จะมองหาสิ่งใหม่ ๆ แน่นอนว่ามีครีมทาหน้าขาวที่มาจากห้างสรรพสินค้าทางการออกมาวางขายอยู่บ้างและเป็นของที่มีความต้องการสูง

ดังนั้นหากจะตีตลาดให้ได้รวดเร็วก็ควรเอาเป็นครีมทาหน้าก่อนเป็นอันดับแรก แต่เพื่อให้มีความแตกต่างและสร้างแบรนด์ให้มีชื่อเสียงก็ต้องใช้แผนการแจกให้ทดลองใช้

ต้องเลือกผลิตภัณฑ์ที่เหมาะสม มีตลาดรองรับมาก และให้ผลไม่นานจนเกินไป ใช้เวลาในการพิสูจน์ว่าดีเร็วเพราะยิ่งเริ่มต้นเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี

“งั้นขายครีมทาหน้าขาวก่อนแต่เป็นแบบบำรุงให้นุ่มเนียน ขาวใส ลดสิว ใส่ได้แค่นี้เหรอ…” ซิ่วอิงพบว่าใส่คุณสมบัติมากไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรนี่เป็นแค่สินค้าทดลอง

“ส่วนของแถมเอาเป็นครีมที่สามารถลดรอยด้านได้ ทั้งมือ เข่า ศอก และเท้า นี่น่าจะใช้ได้”

“โชคดีที่ย่าใจร้ายคนนั้น ใจร้ายกับสองแม่ลูกซิ่วอิงมากจริง ๆ” นึกถึงเรื่องนี้แล้วก็อดเศร้าไม่ได้

ตามความทรงจำของร่างเดิม มีบ่อยครั้งที่ย่าเว่ยให้สองแม่ลูกนำของไปขายที่ตลาดมืด ทั้งที่ยังเป็นยุคเคร่งครัด หากถูกทหารแดงจับได้ย่อมต้องถูกส่งตัวไปใช้แรงงานอยู่ในที่ห่างไกล

หากไม่มีการเปรียบเทียบก็ไม่เห็นความแตกต่าง แต่เพราะย่าเว่ยไม่เคยให้ครอบครัวรองทำอะไรแบบนี้เลยในความทรงจำ ทำให้เว่ยซิ่วอิงคนใหม่ยิ่งรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ครอบครัวมากขึ้น

และเธอไม่มีทางนับญาติกับคนใจดำเหล่านี้

“ดูเหมือนต้องหาทางแอบไปเข้าเมือง” ตามความทรงจำย่าเว่ยมักจะออกไปเที่ยวเดินเล่นอยู่บ้านญาติพี่น้องสกุลเว่ยที่อยู่ห่างออกไปค่อนข้างไกล เพื่อโอ้อวดว่าครอบครัวลูกชายคนรองมีแนวโน้มมากแค่ไหน กว่าจะกลับมาก็เป็นเวลาเตรียมอาหารเย็น

ซึ่งแน่นอนว่านางหวังซื่อไม่ได้กลับมาเพื่อเตรียมอาหาร แต่เพื่อนำอาหารออกมาไว้ให้เหม่ยฟางสองแม่ลูกที่ทำงานเหน็ดเหนื่อยกลับมาทำอาหารให้คนทั้งบ้านกินนั่นเอง

ส่วนคนบ้านรองนั้นชอบที่จะอยู่ในบ้านเพื่อเรียนหนังสือ หากไม่ได้ไปทำงานหรือไปเรียน ดังนั้นจึงไม่มีใครออกมาง่าย ๆ มีเพียงเวลากินเท่านั้นที่จะออกมา

ซิ่วอิงจึงคิดจะใช้โอกาสนี้เพื่อแอบเข้าเมือง หลังกินข้าวอิ่มแล้วก็ลอบดูสถานการณ์อยู่นาน สุดท้ายกว่าจะได้ออกจริง ๆ คือหลังอาหารเที่ยงที่ทุกคนในบ้านเว่ยเก็บตัวเงียบ ส่วนนางหวังซื่อก็ออกจากบ้านไปแล้ว