EP.17 คนที่พี่ทิมรอคอย
1056 คำ
ฟาร์มวรินทร
วรินทรมองหน้าสามีขณะที่มือยังถือโทรศัพท์ค้างอยู่ เพราะไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ เจ๊หงส์วิดีโอคอลข้ามประเทศมาบอกว่าสิ่งที่ไปจัดการสำเร็จแล้ว
‘วริน... ซ้อทำสำเร็จแล้ว โอย... ดีใจๆๆ ซินแสท่านตรวจดวงเฮียหมี่กับหนูทับทิมเรียบร้อยแล้วนะ ท่านบอกว่าเนี่ย เป็นดวงเนื้อคู่ ดวงคู่แท้ ดวงหงส์คู่มังกร ผู้ชายเกิดวันพุธกลางคืน ผู้หญิงเกิดวันเสาร์ ถ้าแต่งงานกันนะ จะมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง กิจการก็จะก้าวหน้ามั่นคง โอย... ซ้อดีใจที่สุด เก็บความดีใจไว้ไม่ไหวต้องโทร.บอกวรินก่อน โอย... ซ้อดีใจ ซ้อดีใจ’
ท่าทางดีใจใบหน้าชื่นมื่นที่พูดและยิ้มไม่หุบนั้นทำให้วรินทรถึงกับไปต่อไม่เป็น ได้แต่เออออห่อหมกและบอกว่าจะรอเจ๊หงส์กลับมาจากฮ่องกง
“พี่กฤต ทำไงกันดี”
“ทำไงล่ะ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน วรินก็ไม่น่าจะให้ไปตั้งแต่แรก”
“อ้าว... ถ้าเป็นพี่ พี่ปฏิเสธได้เหรอ ซ้อเขาก็แค่ขอไปดูเท่านั้น ใครจะคิดล่ะว่าผลจะออกมาเป็นแบบเนี้ย”
วรินทรถอนหายใจแต่ใบหน้ากลับกึ่งยิ้มกึ่งพยายามระงับความดีใจ ก็นั่นคือสิ่งที่หล่อนเองก็หวังไว้ ใครล่ะจะไม่อยากให้ลูกสาวได้เป็นสะใภ้ของโรงหมี่เฮง ที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรวยสุดในย่านนี้ก็ว่าได้
“ทำหน้าแบบเนี้ย ก็หวังให้ผลมันออกมาเป็นแบบนี้เหมือนกันใช่ไหม”
วรินทรทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่สายตารู้ทันของสามีก็ทำให้หล่อนหลุดยิ้มจนได้
“พี่กฤตอะ ก็ใครจะไม่หวัง หนูเป็นแม่นะ หนูก็อยากให้ลูกได้คนดีๆ แล้วเฮียหมี่อะเขาน่ารังเกียจตรงไหนล่ะ รวยก็รวย หล่อก็หล่อ แถมซ้อก็ทาบทามเองเลยนะ หนูไม่ได้เสนออะไรเลย”
วรินทรนึกไปถึงวันที่เจ๊หงส์มาที่นี่ เมื่อได้เจอลูกๆ ของหล่อนทั้งสองคนและได้รู้ว่ากรวินท์ยังโสด เจ๊หงส์ก็เป็นฝ่ายเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา
‘วริน... อย่าว่าซ้ออย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ เรื่องที่เราคุยกันเมื่อกี้ เรื่องเฮียหมี่อะ ซ้อ... ซ้ออยากจะขอวันเดือนปีเกิดของหนูทับทิมไปให้ซินแสตรวจสักหน่อย’
‘ซ้อคะ มันจะดีเหรอคะ เฮียหมี่ไม่ได้รู้จักพี่ทิมเลย’
‘ก็ตรวจดูก่อน ถ้าดวงเฮียหมี่กับหนูทับทิมจะได้เป็นคู่กัน ค่อยให้เขาทำความรู้จักกันอีกที นะวริน... เห็นใจซ้อเถอะ ซ้อก็เที่ยวเสาะหาไปทั่ว ไปที่ไหนๆ เขาแต่งงานมีลูกมีผัวกันไปหมดแล้ว ไอ้ที่หามาก่อนหน้านี้ก็ยังไม่มีคนไหนที่ซินแสฟันธงว่าเป็นเนื้อคู่เลย บอกแต่ว่าดวงสมพงษ์กันเท่านั้น ไม่ใช่ว่าซ้อจะเห็นหนูทับทิมเป็นตัวสำรองนะ แต่ซ้อมีเหตุผล บอกไปวรินก็อาจจะไม่เชื่อซ้อ แต่ซ้อคิดว่าต้องมีเรื่องดีๆ เกิดกับครอบครัวเราแน่ ไม่อย่างนั้นซ้อคงไม่ได้มาพบวรินกับกฤตในวันนี้หรอก นะวริน... จดให้ซ้อเถอะนะ’
เวลานั้นแม้จะทำทีจดวันเดือนปีเกิดของกรวินท์ให้อย่างจำใจ แต่ใจคนเป็นแม่ก็แอบหวังเล็กๆ เพราะไม่มีสิ่งใดเกี่ยวกับลูกที่หล่อนไม่รู้
“หนู... หนูภาวนาและหนูก็ไปไหว้เจ้าขอให้พี่ทิมกับเฮียหมี่เป็นเนื้อคู่กัน”
“หือ... วรินต้องทำขนาดนี้เชียวเหรอ พี่รู้ว่าเฮียย้งกับซ้อหงส์มีบุญคุณกับเรามาก มากจนชาตินี้พี่คงใช้ไม่หมด แต่นั่นมันไม่เกี่ยวกับลูกเราเลยนะ”
“แต่ซ้อบอกว่าดวงเฮียหมี่กับพี่ทิมเป็นดวงเนื้อคู่กันจริงๆ นะพี่ ซินแสกี่ที่กี่ที่ก็ดูเหมือนกันหมด”
“ไอ้เรื่องดวงเนื้อคู่นั่น พี่ก็ไม่เชื่อหรอกนะ ใครๆ ก็พูดได้ เราจะรู้ได้ไงว่าจริง อีกอย่างถ้าพี่ทิมมีคนที่รักอยู่แล้ว พี่ก็จะไม่ฝืนลูกนะ ไม่มีทางที่พี่จะจับลูกคลุมถุงชนเด็ดขาด วรินเองก็เคยผ่านเหตุการณ์นี้มาแล้ว วรินรู้ไม่ใช่เหรอว่ามันเจ็บปวด หากเราต้องแต่งงานกับคนที่เราไม่รักน่ะ”
กฤตหมายถึงเหตุการณ์ที่วรินทรหนีพ่อแม่ไปทำงานที่โรงหมี่เฮงเพราะไม่อยากถูกจับแต่งงานกับคนแถวบ้าน จนได้มาพบรักกับกฤต แต่กฤตก็ต้องฉงนกับรอยยิ้มกว้างของเมีย วรินทรยิ้มจนแก้มปริราวคนมีความสุขสุดๆ ที่ได้ปลดปล่อยรอยยิ้มออกมา ทว่ากลับมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอไปด้วย
“แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าพี่ทิมต้องฝืนใจ”
“หมายความว่ายังไง”
“พี่ทิมอะลูกหนูนะ หนูรู้จักลูกหนูดีกว่าใคร”
“อย่าบอกนะ”
“ใช่... ที่พี่ทิมไม่มีใครเลย ก็เพราะพี่ทิมมีคนที่รักอยู่แล้วไง”
กฤตมองหน้าเมียอย่างไม่อยากเชื่อ แต่วรินทรที่พยักหน้ายิ้มทั้งน้ำตาก็ทำให้กฤตยิ้มตาม กอดเมียเอาไว้แน่น หัวเราะและถามเรื่องราวทั้งหมด
น้ำเสียงร้อนรนของแม่ที่ดังออกมาจากห้องทำให้การินต้องหยุดฟัง ทั้งที่รู้ว่าเสียมารยาท แต่เพราะคิดว่าเขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว หากครอบครัวเกิดปัญหาเขาก็ควรจะมีส่วนร่วมรับรู้และช่วยเหลือ แต่สิ่งที่ได้ยินกลับทำให้เขาอึ้ง ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะระบายไปทั่วใบหน้าเช่นกัน และเรื่องนี้เจ้าตัวจะต้องรับรู้
กรวินท์หยิบกล่องคุกกี้สีแดงออกจากลิ้นชักด้านข้างของโต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะนำมาวางบนเตียงและเปิดออก ด้านในนั้นมีภาพถ่ายของหล่อนสมัยเรียนมัธยม แต่ที่หล่อนเก็บแยกออกจากอัลบั้มใส่ภาพอื่นๆ ก็เพราะภาพถ่ายเหล่านี้พิเศษ
ภาพใบแรกที่อยู่หน้าสุดเป็นภาพที่หล่อนถ่ายคู่กับเพื่อน แต่... คนที่ยืนอยู่ด้านหลังข้างสนามบาสนั้น แม้จะเห็นไกลแต่หล่อนก็รู้ว่าเป็นเขา
- ผู้เขียน
