“ทิม... แกตัดสินใจไปแล้วนะ ไม่ว่าจะร้ายจะดี แกก็ถอยหลังกลับไปไม่ได้แล้ว แกต้องเดินต่อ จะไหวหรือไม่ไหวก็ต้องลองกันสักตั้ง ถ้าไม่ไหว ก็ให้รู้ไปว่าแกได้ลองแล้ว ได้ทำตามหัวใจตัวเองแล้ว แต่ถ้าไหวก็เดินต่อ และถ้าแกแข็งแรง แกก็วิ่งเลยนะ ทำให้เขาไล่ตามแกให้ได้ แต่อย่าให้เขาตามทัน ทำให้เขาเห็นคุณค่าของแก แกทำได้อยู่แล้วล่ะ เพราะแกเก่งไง เก่งเหมือนที่พ่อแม่บอก เข้าใจไหม...” บอกตัวเองพร้อมคำถาม
“เข้าใจ เราเข้าใจแล้ว และเราจะทำให้ได้ เราจะไปให้สุดทาง ไม่ได้ก็ให้มันรู้กันไป”
เสียงสั่นกลั้วสะอื้นแต่กลับไม่มีน้ำตา กรวินท์บอกตัวเองว่าหล่อนจะไม่ร้องไห้ที่นี่เด็ดขาด ถ้าร้ายแรงนักจนหล่อนทนไม่ไหว หล่อนจะกลับไปร้องไห้ที่บ้าน และนี่เพิ่งคืนแรกของการเข้าหอ แม้จะอยู่โยงเฝ้าหอตามลำพัง แต่คืนต่อๆ ไป หล่อนแน่ใจว่าจะไม่ต้องนอนคนเดียวแน่
ศาลากลางสวนที่บ้านนัท
วงศวัฒน์เมาคอพับคออ่อน แต่ก็ยังพยายามยกแก้วเพื่อดื่มต่
