คำหวานๆของผู้ชาย
1066 คำ
หอพัก
แค่ผมรู้ว่ายาหยีป่วยเพราะผม ผมก็รีบอาสาเอาข้าวมาให้และให้ไอ้ยูรีบกลับไปอู่เพื่อไปทำรถให้ลูกค้า เมื่อผมเข้ามาก็ยังเห็นยาหยีหลับสนิทอยู่บนเตียง ผมจึงใช้มือแตะหน้าผากของยาหยีก่อนจะเช็ดตัวให้จนเธอลืมตาขึ้นมาเพราะความหนาว
ยาหยี: พี่ปลื้มมาได้ไงคะ
ปลื้ม: ไอ้ยูติดงานด่วน พี่เลยอาสามาดู หนูเป็นไงบ้างคะ ยังเจ็บอยู่ไหม
น้ำเสียงอันอ่อนโยนของชายหนุ่มทำให้ยาหยีรู้สึกวูบวาบ รู้สึกดีไปกับมัน เธอไม่ตอบแต่พยักหน้าก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่ม
ปลื้ม: พี่ซื้อโจ๊กมาให้ลุกไหวไหมคะ
ยาหยี: ไหวค่ะ แต่มันยังเจ็บอยู่หนูลองลุกแล้วมันแสบมากๆเลย
ปลื้ม: พี่เอาหนูตั้งแต่ตี1ยันตี5 ไม่แสบก็แปลกแล้วค่ะฮ่าๆ
ยาหยี: ทะลึ่ง หนูจะลุกไปกินข้าวแล้วค่ะถอยเลย
ปลื้ม: ดื้อจริงๆ
"ว๊ายย!"
ชายหนุ่มอุ้มยาหยีออกมานั่งข้างนอกก่อนจะเตรียมเทโจ๊กและเตรียมยาไว้ให้ จากนั้นก็ไปจัดการซักผ้าปูที่นอนของยาหยีที่เปื้อนเลือดและเปื้อนคราบน้ำคาวของทั้งสองก่อนที่เพื่อนสนิทจะกลับมาเห็น
ยาหยี: เพราะพี่ดูแลผู้หญิงเก่งนี่เองถึงได้มีเมียหลายคน
ปลื้ม: บ้าบอ พี่ไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยรู้ปะ เพราะส่วนใหญ่เอาในโรงแรมอย่างเดียวฮ่าๆ
ยาหยี: พี่เนี่ยไม่น่ะโตมาถึงทุกวันนี้ได้เลยเนอะ
ปลื้ม: ทำไมคะ//ผมยืนฟังยาหยีพูดขณะตากผ้าให้เธออยู่ที่ระเบียง
ยาหยี: น่าจะโดนตีนผัวชาวบ้านตายตั้งแต่เด็ก
ปลื้ม: คนอย่างพี่ไม่ตายง่ายๆหรอก เพราะผัวเค้าจับไม่ค่อยได้ฮ่าๆๆ
ยาหยีถึงกับเบนหน้าหนีเมื่อถูกสายตาอ่อนหวานจ้องมองใส่ หลังจากที่งานบ้านทุกอย่างเรียบร้อยด้วยฝีมือของชายหนุ่ม ชายหนุ่มก็เดินตามมานอนในห้องของยาหยี แต่ก็ไม่ลืมที่จะโทรเช็คเพื่อนสนิทจนแน่ใจว่ามันกลับมืด ชายหนุ่มเลยมีโอกาสได้นอนพักกับยาหยีจนเย็น
เมื่อถึงเวลาที่เพื่อนใกล้จะกลับ ปลื้มก็รีบลุกจากที่นอนโดยระวังตัวไม่ให้เสียงดังเพราะกลัวว่ายาหยีจะตื่น
ปลื้ม: ไว้เจอกันใหม่นะ //ผมรีบเดินลงมาด้านล่างก่อนจะแวะเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อกาแฟแต่ก็เผอิญถูกสายตาคู่หนึ่งกำลังมองผมด้วยเสน่หา
"น่ารักจัง"
ปลื้ม: ขอบคุณครับ
"พี่อยู่นิเทศปีสี่ เห็นเรามาตั้งแต่ปีหนึ่งเพิ่งมีโอกาสได้คุยกัน"
ปลื้ม: ผมอยู่บริหารไม่น่าจะได้เจอกันนะครับ
"เพื่อนพี่เรียนอยู่บริหารน่ะ ได้ข่าวว่าฮ๊อตมากๆ"
ปลื้ม: ไม่ขนาดนั้นหลอกครับ ว่าแต่พี่ชื่ออะไรหรอ
"พี่ชื่อหวาน"
ปลื้ม: พี่หวาน...
"กาแฟแก้วนี้พี่เลี้ยงเอง"
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วเดินออกมาด้านนอก ไม่นานพี่หวานก็เดินตามออกมา
"พักอยู่ที่นี่หรอคะ"
ปลื้ม: ผมมาหาเพื่อนครับ กำลังจะกลับ
"ว้า เสียดายจัง พี่กำลังเหงาเลยนึกว่าจะมีเวลาคุยกันมากกว่านี้"
ปลื้ม: หึ เหงาหรือเ****นครับ? ถ้านั่งคุยผมคงไม่มีเวลามากพอแต่ถ้าเอาก็พอคุยกันได้
ทั้งสองจ้องมองหน้ากันจากนั้นก็หายไปในห้องน้ำด้านหลังหอพักร่วม20นาที ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกมาจนเจอกับเพื่อนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่
ยู: มึงมาทำไมที่หอกู?
แกร๊ก~
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับร่างสาวสวยที่เดินตามออกมาก่อนจะส่งยิ้มให้สองหนุ่มแล้วเดินจากไป
ยู: เหี้ยจริงๆ
ปลื้ม: กูไปก่อนนะ
ยู: เออๆ โชคดีไว้เจอกันพรุ่งนี้
วันต่อมา
มหาวิทยาลัยเอกชน
วันนี้ปลื้มดูสดใสขึ้นกว่าเดิม แถมยังอารมณ์ดีเลี้ยงข้าวเพื่อนๆอีกต่างหาก แต่ยูไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะปกติแล้วปลื้มก็จะเลี้ยงตนอยู่บ่อยๆ
ฮั่น: เลี้ยงข้าวด้วยว่ะ เอาเรื่อง
ปลื้ม: จะแดกไหม ไม่แดกกูจะได้เททิ้ง!
ฮั่น: กูแค่แซวเล่นเฉยๆ แล้วไอ้ยูยังไม่มาหรอ
ปลื้ม: น้องเก๋เรียกไปเคลียร์เดี๋ยวก็คงมา
ไม่นานยูก็เดินมาก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม ทำเอาเพื่อนทั้งสองมองตาปริบๆ
ปลื้ม: เป็นไงบ้างสบายตัวไหม?
ยู: เหนื่อยฉิบหาย ห้องน้ำก็แคบช่วยกูหน่อยก็ไม่ได้ต้องแบกเย เวร!
ฮั่น: พวกมึงสองคนน่าจะเกิดมาเป็นพี่น้องกันนะ พอกันทั้งคู่ไอ้เวรนี่ก็เอาไม่เลือก ไอ้เวรนี่ก็ชอบแซ่บกับเมียชาวบ้าน
ปลื้ม: มันเข้ามาเองเปล่าวะ กูไม่เคยไปร้องขอเลยนะ โทษกูไม่ได้หรอกผัวมันเสือกไม่เด็ดเอง
ยู: กูก็ไม่ได้มั่วขนาดนั้น
ฮั่น: ถ้าเค้าชวน
ยู: ไปดิรอเหี้ยไรล่ะคร้าบบบ
ฮ่าๆๆๆ
ฮั่น: ทำให้ดีนะมึง อย่าลืมนะว่ามึงสองคนมีน้องสาวทั้งคู่ระวัง!
คำพูดของฮั่นทำเอาสองหนุ่มถึงกับกลืนข้าวไม่ลงจนต้องยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มรัวๆ
ฮั่น: เบาๆเฮ้ย!
ยู: ว่าแต่น้องสาวมึงอยู่ม.อะไรแล้ววะ
ปลื้ม: ม.4 ทำไมอ่ะ
ยู: ไม่เคยเห็นหน้าเลย ไม่พามาให้ยาหยีรู้จักบ้างล่ะ
ปลื้ม: อย่าดีกว่า
ฮั่น: ทำไมมึงกลัวไอ่ยูจีบน้องมึงหรอ?
ยู: คุกไหมล่ะ!
ฮ่าๆๆ
ปลื้ม: พ่อกูหวงไอ้ปริม แม่กูก็ด้วย
ยู: ธรรมดาขนาดกูยังหวงยาหยีเลย อนาคตกูคงต้องคัดแฟนหรือหาแฟนให้ยาหยีเอง
ปลื้ม: ต้องขนาดนั้นเลยหรอวะ
ยู: เออดิ ถ้าเจอเหมือนมึงสองตัวกูยิงทิ้งก่อนเลยล่ะ!
เพร้ง!
ช้อนในมือของปลื้มถึงกับหล่นจนเสียงดัง ทำเอาทุกคนหันมามอง
ฮั่น: ฮ่าๆๆ แดกๆๆ คุยเรื่องนี้แล้วกูปวดหัว
ฮั่นยังคงมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนสลับกันไปมาก่อนจะภาวนาให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นและขอให้สิ่งที่ตนคิดเป็นเพียงแค่ความคิดตื้นๆของตนเท่านั้น
- ผู้เขียน
