4
1354 คำ
ทั้งป่าเถื่อนและเผด็จการ
น้ำลายของนางพ่นออกมา และมันถูกใบหน้าเขาอย่างหลบเลี่ยงไม่ทัน
ดวงตาคมกริบคู่นั้นคล้ายจะลุกเป็นไฟ เขาเตรียมเหวี่ยงร่างนางทิ้ง แล้วให้คนจับโยนออกไปทิ้งให้พ้นสายตา ทว่าจู่ๆ คนตัวโต กลับเปลี่ยนความคิดใหม่
ชายหนุ่มใช้ลิ้นเลียริมฝีปากตน ส่วนคราบเหนียวหนึบที่นางพ่นน้ำลายใส่นั้น เขาไม่สนใจเช็ดออก
เมื่อนางกล้าดี ก็จงเตรียมรับผลของคนเก่ง ที่กล้าท้าทายเขา
“เจ้าพ่นสิ่งโสโครกใส่ข้า ดี ข้าก็จะสาดความอุ่นข้นราดรดร่างกายเจ้าเช่นกัน ทั้งกลีบฉ่ำๆ ในร่มผ้า สองเต้าที่ใหญ่เท่าผลแตงโม ใบหน้างามๆ และริมฝีปากที่พ่นวาจาสุนัขไม่รับประทานนั่น ทั้งหมดสมควรอาบด้วยน้ำขาวขุ่นของข้าผู้นี้”
รั่วตงอวิ๋นสะเทือนใจที่อีกฝ่ายเอ่ยเช่นนี้กับนาง ทว่ามันคือสิ่งที่เตรียมใจไว้แล้ว บุรุษที่ปากหวานก้นเปรี้ยว หากทำนางช้ำใจเจียนบ้า ส่วนโต้วเซ่าเหล่ยคนผู้นี้จะมีพื้นนิสัยเลวทราม หรือมารยาทแย่เช่นไร นางย่อมรับมือได้ ขอเพียงเขาไม่ฆ่านางตายเป็นพอ
ใบหน้างามล้ำเชิดสูงท้าทาย และเอ่ยว่า
“เงิน... ท่านยอมจ่าย ข้าก็จะเป็นของเล่นให้ท่าน”
โต้วเซ่าเหล่ยปล่อยมือจากลำคอระหง แล้วดันร่างนางใส่กับผนังห้อง พร้อมกับมือใหญ่ๆ ฉีกกระชากเสื้อผ้าเนื้อบางที่นางสวมอยู่
รั่วตงอวิ๋นเจ็บใจจนน้ำตาไหลอาบแก้ม แต่นางกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ เหตุที่ต้องอดทนเช่นนั้นเพราะนางร้องมามากพอแล้ว ผู้ชายคนสุดท้ายที่นางเสียน้ำตาให้ก็คือคนชั่วจิ่งเว่ยหาน สำหรับคนบ้าอำนาจ รูปร่างสูงใหญ่นี้ นางคิดว่าเขาเป็นได้แค่สุนัขบ้า ที่อยากกินเนื้อกวางเช่นนางก็เท่านั้น
“อดยากมากหรืออย่างไร เสื้อผ้านางโลม ตัวหนึ่งไม่ใช่สองสามอีแปะ เพราะเป็นคนมือหยาบตีนหยาบ ท่านถึงทำเช่นนี้ใช่หรือไม่”
นางตวาดใส่เขา และเป็นการยั่วโมโหอีกฝ่ายอย่างหนัก เขาเลยถอดเสื้อผ้านางออกจนไม่เหลือสักชิ้น
ส่วนตัวเขาก็ไม่ยอมน้อยหน้าสลัดมือสองสามหน อาภรณ์ก็หลุดออกจากร่าง
รั่วตงอวิ๋นสะดุ้งเล็กน้อย นั่นเพราะร่างคนตัวโตประกบเข้ามาจากด้านหลัง กายแกร่งนั้นอุ่นจัด ส่วนที่พองขยายใหญ่ได้ก็ทาบบั้นท้ายนาง
เขาตัวสูง ดังนั้นอาวุธคู่กายจึงใหญ่ตาม
“ข้าหวังว่าเจ้าจะรับทวนทองของข้าได้ ทุกช่องทาง โดยไร้เงื่อนไข”
เกลียด...รั่วตงอวิ๋น รู้สึกว่าเขาหยาบคายแบบจงใจให้นางชังน้ำหนา
“หากท่านเป็นสุภาพชน คงอุ่นเตียงกับสตรีพอให้มีความสุข แต่ท่านเป็นม้า เป็น... สุนัข ก็คงทำสิ่งบัดซบให้ผู้อื่นเจ็บตัว ความสุขเช่นนั้นจะมีประโยชน์อันใด เสร็จสมเพียงผู้เดียว ย่อมเป็นคนเห็นแก่ตัว และไร้ยางอาย”
“จะ เจ้า... วาจาเช่นนี้ แม่เล้าลี่ยังให้มารับใช้ข้าหรือ”
“คุณชาย สตรีเช่นข้า หายากยิ่งในแผ่นดิน ไม่ใช่แค่งาม แต่ยังเป็นนางโลมที่มีจิตใจสูงส่ง กล้านำความบริสุทธิ์ที่หวงแหน มาให้คนเช่นท่านย่ำยี”
“ฮ่าๆ ๆ เจ้าบริสุทธิ์ก็แค่กลีบสวาท แต่ปากเจ้า ก้นเจ้า และสองตา คงผ่านบุรุษมาไม่ซ้ำหน้า”
รั่วตงอวิ๋นอยากกรี๊ดใส่หน้าอีกฝ่ายเหลือเกิน ถึงนางนั้นปากร้าย แต่เขาเล่าปากสุนัข และพ่นวาจาต่ำตมไม่หยุด
ยามนั้นจู่ๆ เขาคงมันเขี้ยวหนักเลยดูดหลังคอนางไปเต็มแรง
“อี๊... อ๊ะ... บัดซบ ท่านเป็นคนเช่นไร ถึงป่าเถื่อนทั้งรุนแรงเช่นนี้”
“ข้าดูดเจ้า ก็เพื่ออยากให้เจ้าเอาคืน หากข้ากัด เจ้าจงกัดตอบให้จมเขี้ยว ข้าปล่อยน้ำวิสุทธิ์ร่างกายเจ้า... หากมีปัญญาจงขับน้ำหวานออกมา แล้วทำให้ข้าพึงใจเถิด”
รั่วตงอวิ๋นอยากหาคำด่าตอบโตเขาเหลือเกิน และตอนนั้นนางคิดเรื่องต่ำๆ ได้ จึงเอ่ยว่า
“ฮึ ข้าอยากถ่ายเบาอยู่พอดี ก็หวังว่าท่านจะกลืนมันลงท้องได้!”
ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด นางถึงอยากต่อปากต่อคำกับคนผู้นี้ คงเพราะคำไม่มีมุมสว่างให้เห็น ไร้ภาพลักษณ์ดีงาม เป็นคนที่แต้มสีดำมืดทะมึนจจมิดร่าง นางเลยไม่จำต้องทำตัวดีด้วย
“ฮ่าๆ ๆ คืนนี้ได้สนุกกับนางโลม ผู้นี้ข้ารู้สึกพึงใจนัก”
“เสี่ยวอวิ๋น... ข้ามีชื่อ ไม่ใช่แค่นางโลมผู้หนึ่ง”
“อวิ๋นชิน* แม่นางอวิ๋นที่รักของพี่เหล่ย...มาเถิด บิดาผู้นี้ จะทำให้เจ้าร้องไห้ ยามที่ข้าบอกรักกันด้วยขาที่สาม”
ยามนี้นางทั้งขยะแขยง ทั้งจั๊กจี้ถ้อยคำอีกฝ่าย คนผู้นี้อายุอย่างมากที่สุดก็ยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดปี แต่แทนตนเป็นบิดา ฝ่ายนางยามนี้เลยวัยปักปิ่นเล็กน้อย อย่างไรก็เป็นพ่อลูกกันไม่ได้
อึดใจเดียวกัน มือใหญ่ๆ ก็เอื้อมมาแตะกลีบสวาทนาง
เขาเปิดกลีบคับแน่น แล้วสัมผัสเกรสฉ่ำๆ ของหญิงสาว
รั่วตงอวิ๋นร่างกายแข็งทื่อ ไฉนนางจะตั้งตัวรับมืออีกฝ่ายทัน!
น้ำใสๆ ของนางไหลหลั่งไม่หยุด และเขาก็ทำเรื่องให้นางขายหน้าด้วยการ บดบี้ติ่งเนื้องามอย่างไม่ถนอมสักนิด
“อ๊ะ... ทะ ท่านเป็นคนไร้ยางอาย ขะ ข้าจะไม่ให้อภัยไปชั่วชีวิต”
“ถูกต้อง ข้าอยากให้อวิ๋นชิน จดจำทุกอย่างเอาไว้... คนผู้นี้จะบิดาและสามีเจ้า คิดดูสิ คืนนี้ได้นอนกับข้า มันคุ้มข้าแค่ไหน!”
รั่วตงอวิ๋นพบคนไร้ยางอายมาก็มิน้อย แต่ไร้ยางอาย และยังยกหางตนให้สูง คงเป็นเช่นโต้วเซ่าเหล่ยผู้นี้
“หยุดพูดจาเหลวไหล ข้าไม่คิดมีบิดาเช่นท่าน และท่านเป็นได้ก็แค่ สุนัขที่นอนกับข้าเท่านั้น แถมคงเหมือนกำลังยกหางขึ้นเพื่อเตรียมถ่ายเบาด้วยสินะ!” นางยังคงไม่กลัวตายเช่นเดิม ถึงได้พ่นวาจาที่รุนแรง อย่างไม่ระวังปาก ทว่าคนตัวโต ที่ริมฝีปากแดงสีสด ยิ้มชอบใจ และเอ่ยเสียงแหบต่ำว่า
“บัดซบ ความหยาบคายของนางโลมผู้นี้ มันทำให้ข้าอยากหลั่งความสุขออกมาจนหมดตัว”
เขาว่าแล้วจึงแทรกนิ้วเข้ากลีบลึกของนาง หญิงสาวอยากต่อต้าน ทว่าร่างกายกับอ่อนระทวย นิ้วใหญ่แหวกทางสวาท เขาไม่ผ่อนปรนสักนิด คงตั้งใจให้นางหวีดร้องเสียงหลง และพอรู้ว่ารั่วตงอวิ๋น ยังบริสุทธิ์อย่างที่นางประกาศต่อหน้า เขาก็ส่งเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอ
“ทะ ท่านมันเก่งแต่ ตอแยผู้ที่ไม่มีทางสู้”
“เด็กน้อย เจ้าสามารถใช้กระบวนท่าของสตรีรับมือข้าได้ ไม่เชื่อลองใช้กลีบอวบๆ ตอดนิ้วมือข้าสิ แล้วปล่อยน้ำหวานออกมาให้ชุ่มนิ้วข้า”
ปากเขาพูดพล่ามไป พร้อมซอยนิ้วไม่ยั้ง
รั่วตงอวิ๋นสั่นทั้งร่าง แต่ไม่ได้ครางเสียงน่าเกลียด อย่างมากที่สุดคือการกัดฟัดกรอดๆ ซึ่งกระตุ้นความกระสันของเขาให้พุ่งมากกว่าเดิม นางหรือจะยอมทำให้เขาได้ใจ นางต้องการต่อว่าเขา ให้เกลียดนาง เรื่องนี้คือความปรารถนาสูงสุด
“เสียวรึ”
ทั้งที่นางแสดงท่าทางกับน้ำเสียงตรงข้ามความรู้สึกตน เขากลับถามราวกับมานั่งอยู่ในใจนาง
“ไม่... ข้ารู้สึกว่า ท่านเก่งแต่ทำให้สตรีมีความคันยิบๆ ตรงนั้นที ตรงนี้ที ดูแล้วไม่ต่างจากถูกมดกัน เจ็บจี๊ดๆ นั่นคือสิ่งที่ข้าอยากบอกท่าน!”
“อวิ๋นชิน เจ้าท้าทายข้าเกินไปแล้ว”
ยามนั้นบั้นท้ายนางจึงถูกสูง และท่อนเนื้อที่มีเส้นเลือดขึ้นปูดโปนฟาดใส่ไปหลายหน
- ผู้เขียน
