บทที่ 12.
1541 คำ
ดวงใจชีค
บทที่12.
หลายวันผ่านไป...
อาการป่วยและอาการเจ็บระบมที่ก้นของณัชชาดีขึ้นนามลำดับและหายเป็นปลิดทิ้ง
ในขณะที่หญิงสาวออกมาสูดอากาศข้างนอกห้องในตอนบ่าย โดยมีฮันน่าและนางรับใช้อีกสามคนเดินตามมาห่างๆ เท้าบางก้าวเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ หยุดชื่นชมสนดอกไม้นานาพรรณ
ช่างน่าแปลก...
ทั้งที่ภูมิประเทศในแถบนึ้เป็นทะเลทรายทั้งหมด แต่อากาศภายในวังแห่งนี้กลับอุ่นสบายและอุดมสมบูรณ์อย่างน่าอัศจรรย์
ณัชชายังคงก้าวเดินต่อไปอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะมองเห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตาของชีคอัสมาลที่กำลังนั่งจิบชาและของว่างยามบ่ายอยู่ในสวนอีกฝั่งอย่างสบายใจ
ใจหนึ่งณัชชาก็อยากจะเดินหนีไปอีกทาง แต่อีกใจหนึ่งก็ค้าน และคิดถึงเรื่องงานในหน้าที่ของตัวเองขึ้นมา และคำว่างานก็สั่งให้หญิงสาวเดินลากเท้าเข้าไปหาอัสมาลทันที แม้จะไม่ค่อยเต็มใจนักก็เถอะ
"สวัสดียามบ่ายค่ะคุณชีค วันนี้คุณชีคคงจะว่างแล้วใช่ไหมคะ?"
ณัชชากล่าวทักทาย พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับชีคหนุ่มทันที เธอรู้ว่าทำแบบนี้มันดูเสียมารยาท แต่ด้วยความที่อยากจะแกล้ง ณัชชาจึงทำไม่รู้ไม่ชี้แทน
"ชากุหลาบสักถ้วยนะครับคุณหญิง"
คามีนเอ่ยเสียงนุ่มนวล และไม่รอให้ณัชชาตอบรับ มือหนาก็รินน้ำชาใส่ถ้วยให้หญิงสาวทันที ก่อนจะถอยออกไปยืนข้างหลังอัสมาลอย่างรู้หน้าที่
"ขอบคุณค่ะคุณคามีน"
ณัชาชาเอ่ยขอบคุณพร้อมส่งยิ้มให้คามีน จากนั้นเธอก็หันกลับมาที่ชีคอัสมาลอีกครั้ง
"ว่ายังไงล่ะคุณชีค ตกลงว่างรึยัง?"
"ฉันจะว่างหรือไม่ว่าง มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?"
อัสมาลย้อนถาม พร้อมกับยกถ้วยชาขึ้นจิบ
"ก็ถ้าคุณชีคว่าง ฉันก็จะได้สัมภาษณ์คุณชีคซะทีไงล่ะ"
"แล้วใครบอกว่าฉันจะให้เธอสัมภาษณ์?"
"ก็..."
ณัชชาเริ่มหงุดหงิด ไปๆมาๆเธอกับอีตาชีคจอมเบ่งนี่ก็ไม่พ้นต้องมานั่งเถียงกันเรื่องนี้อีกจนได้
"ก็อะไร?"
อัสมาลถาม
"ก็เผื่อคุณชีคจะเปลี่ยนใจ"
"ในเรื่องที่ตัดสินใจไปแล้ว ฉันไม่เคยคิดจะเปลี่ยนมัน คามีนสุ่งคุณหญิงของนายกลับห้องด้วย ไม่มีประโยนช์อะไรที่เธอจะอยู่ตรงนี้"
อัสมาลพูดเสียงเข้ม วางถ้ายชาในมือลง แล้วลุกขึ้นจากโต๊ะไป แต่มีหรือที่คนหัวดื้ออย่างณัชชาจะยอมง่ายๆ
'ให้มันรู้ไปสิ!'
หมับ!
"เธอ!"
อัสมาลเรียกหญิงสาวเสียงเข้มต่ำ เมื่อแม่ตัวดีใช้แผนเกาะเขาแจเหมือนที่เคยใช้อีกครั้ง
"อยากถูกโยนลงน้ำอีกรึไง?"
เอ่ยถามเสียงดุดัน เป็นไปได้ก็อยากจะเขกลงไปบนศีรษะแม่คนอวดดีนี่สักโป๊กหนึ่ง
"มีแต่คนแก่จิตตกในบ้านพักคนชราเท่านั้นแหล่ะคุณชีคที่ชอบย้ำคิดย้ำทำแต่เรื่องเดิมๆ"
"นั่นรวมถึงตัวเธอเองด้วยหรือเปล่า เพราะตอนนี้เธอก็กำลังเกาะแขนฉันอยู่เหมือนที่เคยทำ"
ดวงหน้าหวานงอหงิกเล็กน้อยที่ถูกชีคหนุ่มย้อนศรเอาคำพูดของตัวเองมาต่อว่า แต่มีหรือที่คนหัวดื้ออย่างณัชชาจะยอมแพ้
"ยกเว้นฉันค่ะ ฉันยังเด็กและห่างไกลคำว่าแก่มาก ไม่เหมือนคุณหรอก ทั้งดุ ทั้งเก๊ก ชอบวางอำนาจ ทั้งที่อายุก็มากโขแล้วแท้ๆ"
ฮันน่าและเหล่านางรับใช้ได้ยินคำพูดของณัชชาต่างพากันสะดุ้งในใจ ดวงตาคมดุของนายเหนือหัววาวโรจน์ด้วยความโกรธอย่างไม่ต้องสงสัย อัสมาลกัดฟันแน่น ตวัดลำแขนโอบรัดแม่คนอวดดีแต่ปากเสียที่บังอาจมาวิจารณ์เขาว่าแก่ให้เดินตามแรงฉุดรั้งไป โดยมีสายตาของฮันน่ามองตามร่างของหญิงสาวไปอย่างเป็นห่วงแต่ไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้
"คุณชีคจะพาฉันไปไหน!?"
ณัชชาร้องถามเสียงหลง พยายามแกะมือหนาที่แข็งราวกับคีมเหล็กออกแต่ไม่เป็นผล ร่างเล็กของเธอเซถลาตามแรงบังคับของเขาจนกระทั่งถึงสวนแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างลับหูลับตาคน
"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม!?"
ณัชชามองไปรอบๆสวนดอกไม้ที่เงียบสงัด แม้แต่ทหารที่หญิงสาวมักจะเห็นพวกเขายืนอยู่ตามจุดต่างๆทั่วทั้งวังก็ยังไม่เห็นมีสักคน
แล้วอยู่ๆร่างสูงใหญ่ที่ลากเธอมาก็หยุดเดินกระทันหัน ทำให้ณัชชาที่ไม่ทันระวังชนเข้าเต็มๆ และร่างเล็กก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่งทันที
"ปล่อยฉันนะคุณชีค!"
ณัชชาสั่งเสียงเขียว พยายามดันตัวเองออก แต่ไม่เป็นผล
"เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าก้าวร้าวกับฉัน ต่อหน้าคนของฉัน"
เสียงทุ้มต่ำและแฝงไปด้วยความคุกคามดังออกมาจากเรียวปากหนา เขาไม่โกรธที่ถูกล้อว่าแก่ แต่โกรธที่หญิงสาวพูดต่อหน้าคนในปกครองของเขาต่างหาก
"ก้าวร้าวอะไร ตรงไหน ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"
ณัชชาเฉไฉ รู้สึกกลัวคนตัวโตตรงหน้าขึ้นมาเฉยๆ
"เธอว่าฉันแก่ ต่อหน้าคนของฉัน!"
ชีคหนุ่มคำรามอย่างเดือดดาล
"โธ่...คุณชีค..."
ณัชชาแกล้งลากเสียงยาว ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเหมือนขบขันซะเต็มประดา
"ก็นึกว่าเรื่องอะไร โกรธด้วยเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ พูดแค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย นอกจากจะแก่แล้ว นี่คงจะเข้าสู่วัยทองด้วยล่ะสิ"
"ฮึ่ม!"
ชีคหนุ่มแห่งดินแดนทะเลทรายคำรามอย่างเกรี้ยวกราด แนบริมฝีปากหนากับริมฝีปากอิ่มแสนหวาน ณัชชาหลับตาปี๋ มือบางผลักร่างสูงใหญ่ของอัสมาลออกห่างแต่ไม่เป็นผล ริมฝีปากอุ่นร้อนบดขยี้เคล้าคลึงอย่างลงโทษจนหญิงสาวไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน
เป็นนานกว่าชีคอัสมาลจะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ หญิงสาวก้มหน้าลงซุกกับอกกว้างเพื่อซ่อนความอับอาย หัวใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นระทึก ขณะที่เสียงนุ่มทุ้มอันตรายกระซิบเสียงพร่าชิดใบหูนุ่ม
"เธอคงรู้แล้วสินะว่าคนแก่อย่างฉันพิษสงรอบตัวขนาดไหน วิธีลงโทษคนปากเสียมีเยอะแยะถมเถไป แต่ที่ถูกใจฉันที่สุดก็คงเป็นวิธีนี้นี่แหล่ะ ต่อไปนี้ถ้าเธอพูดอะไรที่เป็นการดูหมิ่นฉันอีก เธอจะถูกลงโทษด้วยวิธีนี้"
ณัชชาพยักหน้า ไร้ซึ่งการพยศเหมือนเช่นเคย อาการนิ่งเงียบทำให้ชีคอัสมาลยิ้มอย่างพอใจ มือหนาฉวยข้อมือเล็กมากุมไว้ก่อนจะพาเดินออกไปจากบริเวณนั้น ณัชชานิ่งเงียบและยอมให้จับจูงอย่างว่าง่าย มีอาการต่อต้านบ้างเมื่อถูกชีคหนุ่มรั้งให้เดินเคียงกัน แต่เมื่ออัสมาลหันมาทำตาดุใส่ ณัชชาก็ยอมทำตามในที่สุด
สองหนุ่มสาวที่พากันเดินกลับมาประหนึ่งคู่รักสร้างความเแปลกใจให้ฮันน่าและคนอื่นๆที่อยู่ในบริเวณนั้นไปตามๆกัน น้อยครั้งนักที่พวกเขาและเธอจะได้เห็นสีหน้าอมยิ้มของท่านชีค และสาเหตุก็คงเป็นเพราะหญิงสาวร่างเล็กที่ถูกจับจูงให้เดินเคียงกันมานั่นเอง
"วันนี้เล่นสนุกมามากพอแล้ว กลับเข้าห้องไปได้แล้ว ส่วนพรุ่งนี้หลังจากที่ทานมื้อเช้าแล้วถ้าเธอยังอยากสัมภาษณ์ฉันอยู่ก็ไปรอที่ห้องทำงานแล้วกัน จะหาเวลาให้"
"ขอบคุณค่ะคุณชีค"
คำพูดของอัสมาลสร้างความดีใจให้กับณัชชาอย่างมาก จนถึงขั้นกระโดดเข้ากอดร่างสูงด้วยความลืมตัว
"ไม่ระวังตัวแบบนี้อยากถูกลงโทษอีก หรือจริงๆแล้วเธออยากได้จูบลาจากฉันกันแน่?"
คำพูดของชีคหนุ่มทำให้หญิงสาวรู้ตัวว่าได้ทำเรื่องน่าอายลงไป ณัชชารีบปล่อยอ้อมแขนออกจากเอวสอบทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอัสมาลตาเขียว
"บ้า! คุณชีคบ้า!"
"เดี๋ยวเถอะยัยตัวดี"
อัสมาลแกล้งทำท่าฟึดฟัด มือหนายื่นไปคว้าร่างบางเอาไว้หมายจะลงโทษ แต่ไม่ทันหญิงสาวที่ผลุบหายเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าคมอมยิ้มน้อยๆให้กับความน่ารักของหญิงสาว ส่วนยัยตัวดีที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของประตูเองก็ไม่ต่างกัน ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มแตะแต้มระคนเขินอายเมื่อนึกถึงทุกสัมผัสอ่อนหวานที่ชีคหนุ่มมอบให้ ก่อนที่ร่างบางจะวิ่งไปยังเตียงนอนนุ่มแล้วโถมตัวลงไปซุกใบหน้ากับหมอน
ดูเหมือนว่าผู้ชายที่ชื่อ อัสมาล อับดุลลา อัล มาติน จะมีอิทธิพลกับหัวใจของเธอมากขึ้นทุกที....
โปรดติดตามตอนต่อไป....
Ranadda : เขียน
- ผู้เขียน
