...ปัง...
หลังจากก้าวพ้นห้องหอที่ยังมิคิดจะใช้มันร่วมกับเม่นน้อยของตน อู๋เหล่ยก็ยืนกำมือแน่นส่วนดวงตาก็เริ่มขึ้นริ้วสีแดงก่ำ ทำเอาเฉียนฝูที่เพิ่งก้าวเข้ามาหวังจะสอบถามว่าใต้เท้าของตนยังต้องการสิ่งใดอีกหรือไม่ มีอันต้องผวาถอยหลังไปสามก้าว ย่อมแน่นอนเขามารับใช้ใกล้ชิดใต้เท้าอู๋ร่วมหนึ่งหนาวแล้วย่อมรู้ว่าเวลาใดสมควรถอยและเวลาใดจึงเข้าใกล้ได้
เพราะหลังจากใต้เท้าอู๋ถูกพิษมา บางคราวก็มีอารมณ์ที่คลุ้มคลั่งอย่างน่ากลัว มิใช่คุณชายอู๋คนเก่าที่เขาคุ้นเคยมานับแต่เพิ่งขายตนเองมาเป็นบ่าวชายในจวนอู๋ที่เมืองหลวง แต่ใต้เท้าอู๋องครักษ์ป้ายทองคำผู้นี้ ในยามที่พิษร้ายกำเริบมิอาจควบคุม ช่างน่าหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าเขาต้องไปเผชิญหน้ากับปีศาจร้ายก็มิปาน
"ตะ...ใต้เท้า...ใต้เท้าต้องการอันใดหรือไม่ขอรับ"
เด็กหนุ่มตะกุกตะกักถามออกไป ถึงจะหวาดผวาขวัญเตลิด แต่เขาเป็นบ่าวย่อมมิอาจละทิ้งหน้าที่และผู้เป็นนายไปได้
