พอถูกผ้าสะอาดชุ่มน้ำอุ่นสัมผัสใบหน้า สติของคนที่จมอยู่ในห้วงความมืดมน ก็เริ่มคืนกลับมาทีละน้อย กู้เฝิงซีขยับเปลือกตาอยู่ครู่หนึ่งจึงเปิดขึ้น ภาพแรกที่นางพบก็คือใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กสาวนางหนึ่ง ที่นางพอจะจดจำได้เฉียนฝูบอกแก่นางว่า เด็กสาวผู้นี้แซ่ลู่มีนามว่า 'ฉิงเหม่ย' ต่อไปนับจากเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เด็กสาวตรงหน้าคือสาวใช้ข้างกายของตนเองที่เพิ่งถูกมอบให้นั่นเอง
"อืม..."
นางหลุดเสียงแห่งความเจ็บปวดออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เจ็บร้าวไปทั้งใบหน้าและริมฝีปาก คาดว่าคงกินข้าวสวยไม่ได้ไปอีกหลายวัน แต่ก็ยังโชคดีที่นางพอมีวิชาแพทย์อยู่บ้าง จึงหลบหลีกเบี่ยงหลบได้ หาไม่บางทีหากนางมิได้ใช้ความสามารถเฉพาะตัว คาดว่าอาจมิใช่เพียงใบหน้าบวมโย้ไปครึ่งแถบ และปากกินข้าวไม่ได้ แต่อาจร้ายแรงจนฟันในปากย้ายที่อยู่เสียเป็นแน่
...ก๊อก....ก๊อก...ก๊อก...
"ท่านหมอจางมาแล้ว ฉิงเหม่ยเจ้าเรียบร้อยแล้วหรือไม่หากด
