“เกรช เพื่อนหนูเขาตัดสินใจแล้ว” นิรุตเดินเข้ามาเรียกสติเพื่อนลูกสาว เขารู้ว่าเกรชห่วงมุกไหมมากแค่ไหน แต่ในเมื่อมุกไหมยอมเสียสละเพื่อครอบครัว ก็ต้องยอมรับ
“หนูห่วงมุกไหมค่ะพ่อ” เกรชรีบบอกกับนิรุต
“ยังไงเกรชก็บอกให้ก้องภพเขาทำใจเรื่องยัยมุกเสียนะ”
“ค่ะ มุกเขาไม่ได้คิดอะไรกับพี่ก้องหรอกค่ะ”
“เรื่องนั้นพ่อรู้ดี แต่ว่าก้องภพเนี่ยสิ!”
“รายนั้นคงต้องหาน้ำใบบัวบกเลยล่ะค่ะ”
ภายในรถ มุกไหมไม่พูดกับอีธานเลย แม้ว่าอีธานจะพยายามชวนคุยสักแค่ไหน ทำให้ความอดทนของอีธานหมดลง เขาเลี้ยวรถเข้าไปในซอยเปลี่ยวมุกไหมเห็นดังนั้นจึงเอ่ยปากถาม
“นี่ คุณจะไปไหน?”
“อ้าว! เอาปากมาด้วยเหรอ นึกว่าลืมปากไว้ที่บ้านเสียอีก” อีธานถาม แล้วจอดรถเข้าข้างทาง
“คุณต้องการอะไรกันแน่?” มุกไหมเอ่ยถามมาในที่สุด หลังจากที่เก็บความสงสัยนี้ไว้ทั้งคืน
“เธอต้องเข้ามาอยู่ในบ้านฉันในฐานะเมียบำเรอ” อีธานพูดหน้าตาเฉย
‘เมียบำเรอง
