บทที่2 ได้รับความช่วยเหลือ
2097 คำ
ด้านแคนดี้เมื่อได้รับรายงานว่าแผนการไม่สำเร็จก็กรีดร้องออกมาด้วยความโกรธ หล่อนเฝ้าแกะรอยพิชชามาพักใหญ่แต่หญิงสาวกลับหลุดมือไปอย่างง่ายดาย ถ้าผู้เป็นมารดารู้เรื่องเข้าเธอคงจะโดนว่าแน่ๆ ว่าเรื่องง่ายๆ แค่นี้ก็ยังทำพลาด
“พวกมันเป็นใคร”
“ผมไม่รู้เลยครับ รู้แต่ว่าพวกมันมีปืนแล้วก็ขับรถหรูด้วย”
“รถหรูอย่างนั้นหรอ นังลูกพีชมันจะไปรู้จักคนรวยแล้วก็มีอำนาจแบบนั้นได้ยังไงกัน”
ย้อนกลับไปหลายเดือนก่อน หลังจากที่เสร็จจากงานศพของคุณปู่ ทนายความของท่านก็มาอ่านพินัยกรรมให้ทุกคนในบ้านฟัง หล่อนและผู้เป็นแม่นั่งฟังอย่างตั้งใจแต่แล้วทุกอย่างก็พังทลายเพราะท่านยกทุกอย่างให้พิชชา ท่านไม่เคยมีหล่อนอยู่ในสายตาบ้างเลยทั้งที่เอ่ยบอกรักกับหล่อนหลายต่อหลายครั้ง ตั้งแต่วันที่เปิดพินัยกรรมของคุณปู่ก็ทำให้เธอกับผู้เป็นแม่อยู่ไม่สุขอีกเลย โดยที่คุณพ่อก็ยืนนิ่งไม่ทำอะไรสักอย่าง
“ไม่มีทาง น้องไม่ยอมนะคะคุณพี่ ทำไมคุณพ่อถึงไม่เห็นหัวเราสองคนแม่ลูกบ้าง”
“ผมทำอะไรไม่ได้หรอก” บิดาของพิชชาตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบ เขาได้รับจดหมายฉบับหนึ่งก่อนจะเปิดพินัยกรรม ในจดหมายมีใจความว่าเขานั้นทำผิดต่อภรรยาหรือลูกสะใภ้ที่แสนดีของท่านเจ้าสัวอย่างไม่น่าให้อภัย เจ้าสัวจึงตั้งใจชดเชยหลานสาวด้วยวิธีการนี้ อย่าได้สงสัยวิธีการของท่านเพราะอีกไม่ได้เขาจะได้รับรู้ความจริงบ้างอย่างที่อาจทำให้เจ็บปวดหัวใจ สองแม่ลูกจึงหมายมาดว่าทางเดียวที่จะได้มรดกกลับคืนมาคือการที่พิชชาต้องหายไปจากโลกใบนี้ แต่แล้วพิชชาก็หนีรอดความตายไปได้ หล่อนหาอยู่นานก็ได้ข่าวว่าอีกฝ่ายมาทำงานที่ผับแห่งนี้ เธอจะไม่มีวันให้คุณพ่อท่านรู้ถึงการมีตัวตนของพิชชา
ปัจจุบัน
“ผมจะขอแก้มืออีกครั้งครับ รับรองว่าคืนนี้ไม่พลาดแน่ คงไม่มีใครมาช่วยแม่หนูคนนั้นซ้ำสองแน่นอนครับ อย่าเพิ่งรายงานแม่ของคุณหนูเลยนะครับ”
“ฉันจะให้โอกาสพวกแกอีกครั้งก็ได้”
“ครับ พวกเราต้องทำสำเร็จแน่นอน”
เช้าวันต่อมาเธียรทรรศน์ตื่นนอนด้วยความรู้สึกสดชื่นเพราะเขานั้นได้สูบพลังมาจากคนข้างกาย ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวด้วยความหลงใหลโดยเฉพาะผิวขาวเนียนของหญิงสาวที่ทำให้เขาแทบคลั่ง ยิ่งได้รู้ว่าเขาเป็นคนแรกของเธอก็ยิ่งรู้สึกหวงแหนร่างบางมากขึ้น หญิงสาวขยับตัวไปมาเบาๆ แล้วก็พลิกตัววาดวงแขนมาโอบรอบเอวแกร่งของเขาไว้หลวมๆ ชายหนุ่มรู้สึกว่าอะไรบางอย่างกำลังตื่นตัวเพียงเพราะสัมผัสบางเบาจากหญิงสาว
“อย่าทำแบบนี้กับพี่สิครับ” ชายหนุ่มลมหายใจสะดุดเมื่อคนตัวน้อยขยับมาใกล้ชิด
“อื่อ พีชง่วง”
“ง่วงก็นอนต่อนะครับคนดี พี่ขอตัวไปทำงานก่อน” ชายหนุ่มก้มลงไปจูบที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆ แม้ไม่อยากจะผละห่างจากร่างบางแต่ก็เพราะมีเรื่องสำคัญเร่งด่วนเข้ามาพอดีจึงต้องตัดใจ
“รับกาแฟดำสักแก้วไหมคะคุณเธียร”
“ไม่ล่ะครับ สายๆฝากไปปลุกเธอหน่อยนะครับ”
“ได้เลยค่ะ”
“อย่าลืมกำชับให้เธอทานอาหารเช้านะครับ”
“ค่ะคุณเธียร” คุณป้าแม่บ้านตอบกลับด้วยรอยยิ้ม หล่อนเห็นผู้เป็นเจ้านายยิ้มได้ในรอบหลายเดือนที่ผ่านมาก็ดีใจ ด้านพิชชารู้สึกตัวตื่นก็เมื่อมีคนมาปลุกจากการนอนหลับ หญิงสาวสะดุ้งตกใจเพราะไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน
“อาหารเช้าพร้อมแล้วนะคะคุณพีช”
“คุณพีช?” นี่เอกำลังฝันไปหรือเปล่านะเพราะก่อนหน้านี้เธอคือนางฟ้าตกสวรรค์ที่ต้องดิ้นรนทำงานหาเงินเลี้ยงดูตัวเองอย่างยากลำบาก
“ไม่ต้องตกใจไปนะคะ คุณเธียรให้ป้ามาดูแลคุณพีชค่ะ” พิชชาพยายามนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด เธอจำได้ว่าเธอกำลังถูกทำร้ายแต่ก็มีพลเมืองดีมาช่วยเหลือ เขาพาเธอมาที่นี่งั้นหรอ แล้วสภาพของเธอตอนนี้ล่ะ
“คุณพีชเป็นแฟนคุณเธียรอยากใช้อะไรป้าใช้มาได้เลยนะคะ ป้ายินดีค่ะ” จิตราผู้ดูแลความเรียบร้อยเรื่องต่างๆให้ผู้เป็นเจ้านายอย่างเธียรทรรศน์บอกกับว่าที่เจ้านายคนใหม่น้ำเสียงนอบน้อม
“แฟนคุณเธียรหรอคะ” ในสมองของเธอเกิดคำถามมากมาย
“ใช่ค่ะ”
“คือว่าพีชไม่...”
“ไม่ต้องอายไปหรอกนะคะ คุณเธียรถ้ากล้าพาคุณมาที่ที่เป็นส่วนตัวก็แสดงว่าเขารับคุณเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแล้วค่ะ” ยิ่งฟังพิชชายิ่งสับสนมากขึ้น ส่วนหนึ่งของชีวิตคือคนสำคัญของชีวิตอย่างนั้นใช่ไหม เธอได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ หลังจากรับประทานมื้อเช้าเรียบร้อยเธอก็หลับไปอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวบนโลกใบนี้มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน
“แม่คะ พีชคิดถึงแม่จังเลย แม่มารับพีชไปอยู่ด้วยได้ไหมคะ” หญิงสาวนอนร้องไห้และหลับไปในที่สุด รู้ตัวตื่นอีกทีก็เป็นเวลาบ่ายสามโมงเย็นแล้ว เวลานี้คือเวลาที่เธอจะต้องเข้าไปทำงานในครัวแล้ว เธอจึงสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้วลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว
“พีชขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะป้าจิตรา ฝากบอก อะ เอ่อเจ้านายของป้าด้วยนะคะว่าสักวันหนูจะกลับมาตอบแทนเขาแน่นอน” หญิงสาวรีบกลับไปยังที่พักของตนเองทันทีแม้จะถูกห้ามปรามจากสาวใช้ก็ไม่เป็นผล จิตราจึงรีบโทรรายงานผู้เป็นเจ้านาย เขาถอนหายใจอย่างหนักอกแต่ก็ยอมให้ปล่อยหญิงสาวไปก่อน
“ทำไมวันนี้หน้าตาซีดเซียวจังล่ะไม่สบายหรอ” แคทถามออกไปน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“พีชสบายดีค่ะพี่แคท ขอตัวไปจัดการวัตถุดิบก่อนนะคะ”
“ไปเถอะ”
หญิงสาวเมื่อได้ใช้เวลาไปกับการทำอาหารแล้วก็รู้สึกสนุกและดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปเร็วเหลือเกินอีกไม่ถึงชั่วโมงก็จึงเวลาเลิกงานของเธอแล้ว
“ไม่มีออเดอร์แล้วล่ะ แยกย้ายกันกลับบ้านเถอะทุกคน”
“เย้ แล้วค่อยมาสู้กันต่อพรุ่งนี้” หญิงสาวล้างไม้ล้างมือแล้วก็ถอดหมวดคลุมผมออก นั่นจึงทำให้ผมยาวสลวยของเธอเป็นอิสระ
“พรุ่งนี้เจอกันนะครับน้องพีช”
“ค่ะพี่ภาค” หญิงสาวตอบกลับยิ้มๆ รุ่นพี่คนนี้ดูเหมือนสนใจเธอไม่น้อยแต่เขาก็ยังรักษาระยะห่างได้ดี เธอออกมายืนรอรถโดยสารก็ไม่มีผ่านมาสักคัน จึงตัดสินใจเดินกลับที่พักทั้งที่ใจก็แอบกลัวอยู่ไม่น้อย สุดท้ายเธอก็ไม่อาจหลบหนีความกลัวได้ คนร้ายปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันมากันถึงสี่คน เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวไม่มีทางรอดไปได้แน่นอน
“ว่าไงจ๊ะ เจอกันอีกแล้วนะ”
“ฉันไปทำอะไรให้พวกพี่กันนึงได้คิดจะมาทำร้ายกันอย่างนี้”
“หนูไม่เคยทำอะไรพี่หรอกจ้ะแต่ว่าหนูน่ะดันไปทำให้คุณหนูแคนดี้ไม่พอใจเข้าน่ะสิ”
“แคนดี้?” หญิงสาวามกลับตาโต แคนดี้ แคนดี้งั้นหรอ แสดงว่าฝ่ายนั้นตามหาเธอจนเจอแล้ว เธอจะต้องหนี หนีไปให้ไกลกว่านี้ พวกมันสาวเท้าเข้าใกล้มาเรื่อยๆ เธอทำได้แต่ถอยหลังหนี
“ปัง!”
“กรี๊ด!” หญิงสาวย่อตัวลงและร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจกลัว
“ยังไม่เข็ดอีกหรือไง ไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“เอาไงดีลูกพี่”
“มีด เอามีดออกมา”
“มีดจะไปสู้ปืนได้ยังไงล่ะลูกพี่ ผมไม่เอาด้วยหรอก”
“ตำรวจกำลังมาแล้วครับ” ลูกน้องของชายหนุ่มบอกกับผู้เป็นเจ้านายเสียงดัง
“ลูกพี่มันโทรแจ้งตำรวจแล้ว ผมไม่โง่อยู่ให้ตำรวจจับหรอก” คนร้ายสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ชายหนุ่มสนใจคือคนตัวน้อยที่กำลังสั่นกลัว เขาย่อตัวลงไปหาแล้วแตะที่ไหล่บางของหญิงสาวเบาๆ
“กรี๊ด! ปล่อยฉันนะ”
“พี่เองครับคนดี” น้ำเสียงอ่อนโยนที่แสนคุ้นเคยทำให้เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมอง แล้วเธอก็พบว่าเป็นคนใจดีที่เคยช่วยเอไว้นั่นเอง หญิงสาวจึงโผเข้ากอดคนตรงหน้าอัตโนมัติ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ พวกมันไปหมดแล้ว”
“ฮึกๆ ขอบคุณนะคะ หนูกลัว พีชกลัวมากจริงๆ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอกลัวเหลือเกิน
“ครับ พี่รู้ พี่คิดว่าพวกมันจงใจมาดักทำร้ายหนูนะ หนูมีปัญหากับใครหรทอเปล่า”
“พะ พีชรู้แล้วว่าใครสั่งให้พวกมันมาทำแบบนี้”
“ใครกัน ทำไมถึงได้กล้าทำอะไรไม่เกรงกลัวกฎหมายบ้างเลย”
“เธอเป็นน้องสาวต่างแม่ของพีชเองค่ะ เธอหาพีชจนพบแล้ว พีชต้องหนีไปให้ไกล ไม่อย่างนั้นก็...”
“ใจเย็นๆก่อนนะครับ วันนี้กลับไปตั้งหลักที่บ้านพี่ก่อนนะ” หญิงสาวไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ชายหนุ่มช้อนตัวหญิงสาวอุ้มท่าเจ้าสาวแล้วพาเข้าไปในรถยนต์คันหรู เมื่อเข้ามาอยู่ในรถเธอที่เพิ่งรู้ตัวว่าใกล้ชิดกับคนตรงหน้ามากเกินไปก็ผละตัวออกห่างจากเขา
"กลับที่พักเดิมไม่ได้แล้ว ไปอยู่ที่ที่ปลอดภัยก่อนแล้วกัน"
"ที่ไหนคะ"
"บ้านของพี่ วันนี้กลับบ้าน"
"ครับคุณเธียร"
เมื่อมาถึงบ้านของคนตัวโตแล้วหญิงสาวก็รู้สึกทึ่ง ที่แท้เขาคือมหาเศรษฐีคนหนึ่งเลยนี่หน่า บ้านหลังใหญ่ตรงหน้ามีห้องมากมายเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับสมาชิกในบ้าน แต่น่าแปลกที่บ้านดูเงียบเหงาผิดปกติ
"ไม่มีใครอยู่เลยหรอคะ" หญิงสาวถามออกไปด้วยความสงสัย
"มีแค่พี่กับคนดูแลบ้านน่ะ แต่นานๆทีพี่ถึงจะกลับมาที่นี่"
"แล้ว..."
"พ่อแม่ของพี่ท่านอยู่ต่างจังหวัดน่ะ นานๆถึงจะมาหาพี่หรือไม่พี่ก็ไปหาพวกท่าน"
"อย่างนี้นี่เองแล้ว..." ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีอย่างเขาคงจะมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้วแน่ๆ
"พี่ไม่มีแฟน" หญิงสาวพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ เข้าใจทุกอย่างแล้ว ในใจกลับรู้สึกโล่งอย่างแปลกประหลาดเมื่อเขาบอกว่ายังโสด
"คุณพีชเชิญทางนี้นะคะ ป้าเตรียมห้องไว้ให้คุณพีชแล้ว"
"ขอบคุณค่ะคุณป้า" หญิงสาวกล่าวขอบคุณจากใจ
"ต้องการอะไรบอกป้าได้เลยนะคะ"
"ค่ะ"
หญิงสาวล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างด้วยความเหนื่อยล้า ทำไมโชคชะตาถึงได้กลั่นแกล้งเธออยู่เรื่อยเลยนะ วันพรุ่งนี้เธอจะทำอย่างไรดี งานก็คงกลับไปทำไม่ได้แล้ว เลินติดตัวก็มีอยู่เพียงน้อยติดแต่อยากรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้
"ว่าไงนะ พลาดหรอ"
"ค่ะคุณแม่ หนูให้โอกาสพวกมันแล้วแต่ก็ยังทำพลาด" แคนดี้บอกกับผู้เป็นแม่เสียงอ่อน
"นังตัวดีมันตายยากจริงๆ จะอยู่เป็นหนามหัวใจฉันไปถึงเมื่อไรก็ไม่รู้"
"คุณแม่ใจเย็นๆนะคะ หนูกำลังตามตัวมันอยู่ มันคงยังหนีไปได้ไม่ไกลหรอกค่ะ"
"ดี รีบหาตัวมันให้เจอก่อนที่พ่อของลูกจะเจอมันก่อน"
"หนูไม่มีวันให้เกิดเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ คุณแม่ลืมไปแล้วหรอคะว่าท่านรู้แค่เพียงว่านังพีชมันหนีตามผู้ชายไป"
"หึ ก็ใช่น่ะสิ ไม่อย่างนั้นพ่อของลูกก็คงจะไปแจ้งตำรวจแล้ว คงไม่อยู่เฉยเหมือนตอนนี้"
"ค่ะ คุณแม่ไปนอนเถอะนะคะ อีกวันสองวันหนูถึงจะกลับค่ะ"
"ได้เรื่องยังไงรีบบอกแม่นะลูก"
"ค่ะคุณแม่"
- ผู้เขียน
